Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
NCIS - Seizoen 1
“NCIS. Never heard of it.”
- “That’s embarassing.”
Al in de allereerste aflevering van de bijzonder succesvolle crime-serie NCIS wordt gezegd dat het belachelijk is als je de Naval Crime Investigation Service niet kent. Dat was in 2003, toen de serie begon, een dappere opmerking, maar nu, tien jaar later, zullen er waarschijnlijk weinig mensen zijn die nog nooit van deze serie gehoord hebben. En terecht; het is snel, spannend, en heeft genoeg zelfvertrouwen om het een heel lange tijd vol te houden.
De allereerste aflevering begint met een verdachte dood van een lid van Air Force One nadat hij met de president heeft gegeten. Het team van NCIS, onder leiding van de doorgewinterde, bijna verbitterde Special Agent Gibbs (Mark Harmon, St Elsewhere) vermoedt dat er meer achter zit en dat hij vermoord is. Helaas worden ze tegengewerkt door de linkerhand van de president, Caitlin Todd (Sasha Alexander, Rizolli & Isles) die niet graag te horen krijgt dat de president vermoord kan worden. De eerste aflevering laat zien dat het NCIS team zich niet laat kennen en er alles op zet om hun zaak op te lossen, en dat zelfs de CIA en de FBI onder de indruk raken van hun eindeloze inzet.
Hoewel het NCIS team op de eerste oogopslag een bij elkaar geraapt zootje lijkt, wordt het uiteindelijk toch duidelijk dat het een goed team is. Als eerste is er de Casanova van de groep, Anthony DiNozzo (Michael Weatherly, Dark Angel), die elke aflevering weer een nieuw liefje heeft. Zijn tegenpool is Timothy McGee, (Sean Murray, Harts of the West), een stille, nogal verlegen man. Dan is er de whizzkid, of computernerd die het sporenonderzoek doet, de bijzondere Abby Sciutio (Pauley Perette, Time of Your Life), een gothic meisje dat het liefst in een grafkist slaapt. De lijkschouwer moet ook genoemd worden: de sympatieke Dr. Donald ‘Ducky’ Mallard (David McCallum, Trainer), een Schot met een vreemd gevoel voor humor, maar die het wel altijd aan het juiste eind trekt. Het team wordt al snel versterkt door Caitlin Todd, die haar baan bij de president opzegt om moordzaken op te lossen.
Het zijn niet alleen maar moordzaken, komt het team snel achter. Soms zijn het zelfmoorden, of ongelukken, of soms is er niet eens iemand dood. In de spannendste aflevering van het seizoen, Bête Noire, blijkt dat er een terrorist het gebouw is binnengedrongen om bewijsmateriaal terug te claimen. Eerst wordt er op een stagiaire geschoten, maar later wordt zelfs Gibbs getroffen. In de allerlaatste aflevering van het seizoen, Reveille, komt hij terug. Gelukkig maar, want sindsdien heeft Gibbs weinig geslapen aangezien hij niet van onopgeloste zaken houdt. Ook deze keer komt hij, nu geïdentificeerd als Ari Haswari (Rudolf Martin, Beggars and Choosers), weg, en dat belooft een spannende opzet voor het volgende seizoen.
NCIS is zowel vergelijkbaar met andere crime-series als CSI, maar is ook net wat anders. Zo is er een veel duidelijkere link naar de cultuur waarin de serie zich afspeelt, waardoor het ook een laag realisme meekrijgt. De president, Bush in die tijd, komt meerdere keren in beeld, en ook worden er heel veel films gequoted (in de allereerste aflevering valt het Gibbs op dat de moord verdacht veel lijkt op een film met Harrison Ford). Dit soort referenties doet de serie zeker goed, want soms komt een aflevering ook minder goed uit de verf.
De dialogen in de serie lijken soms een beetje gemaakt, wat zowel door het script als door de acteurs lijkt te komen. Hoewel deze langzaam wel in hun rol groeien, lijkt het soms wel zo alsof ze iets te veel de tekst voorlezen in plaats van zich te verbeelden in hun karakters. Toch zijn de personages erg interessant en komen we stukje bij beetje meer over ze te weten. Helaas krijgen we nog steeds weinig hoogte van de zwijgzame Gibbs, maar natuurlijk proberen de makers van de serie dat zo te houden om hem de mysterieuze leider te houden. We weten alleen dat hij drie keer getrouwd (en gescheiden) is, iets wat de rest van het team erg leuk vindt om over te speculeren.
In het kort, NCIS is een goede toevoeging op het crime-genre waarvan al zoveel series zijn. Dankzij de zelfverzekerde toon, de vele referenties naar moderne cultuur, en de interessante karakters is het een serie waar je, zodra je er één keer goed in zit, niet genoeg afleveringen van kunt kijken. Nu alleen maar hopen dat de acteurs zich ook iets meer zullen inleven in hun rol. Maar nu de serie met seizoen elf bezig is, twijfel ik daar geen moment over.
Volg NCIS- “That’s embarassing.”
Al in de allereerste aflevering van de bijzonder succesvolle crime-serie NCIS wordt gezegd dat het belachelijk is als je de Naval Crime Investigation Service niet kent. Dat was in 2003, toen de serie begon, een dappere opmerking, maar nu, tien jaar later, zullen er waarschijnlijk weinig mensen zijn die nog nooit van deze serie gehoord hebben. En terecht; het is snel, spannend, en heeft genoeg zelfvertrouwen om het een heel lange tijd vol te houden.
De allereerste aflevering begint met een verdachte dood van een lid van Air Force One nadat hij met de president heeft gegeten. Het team van NCIS, onder leiding van de doorgewinterde, bijna verbitterde Special Agent Gibbs (Mark Harmon, St Elsewhere) vermoedt dat er meer achter zit en dat hij vermoord is. Helaas worden ze tegengewerkt door de linkerhand van de president, Caitlin Todd (Sasha Alexander, Rizolli & Isles) die niet graag te horen krijgt dat de president vermoord kan worden. De eerste aflevering laat zien dat het NCIS team zich niet laat kennen en er alles op zet om hun zaak op te lossen, en dat zelfs de CIA en de FBI onder de indruk raken van hun eindeloze inzet.
Hoewel het NCIS team op de eerste oogopslag een bij elkaar geraapt zootje lijkt, wordt het uiteindelijk toch duidelijk dat het een goed team is. Als eerste is er de Casanova van de groep, Anthony DiNozzo (Michael Weatherly, Dark Angel), die elke aflevering weer een nieuw liefje heeft. Zijn tegenpool is Timothy McGee, (Sean Murray, Harts of the West), een stille, nogal verlegen man. Dan is er de whizzkid, of computernerd die het sporenonderzoek doet, de bijzondere Abby Sciutio (Pauley Perette, Time of Your Life), een gothic meisje dat het liefst in een grafkist slaapt. De lijkschouwer moet ook genoemd worden: de sympatieke Dr. Donald ‘Ducky’ Mallard (David McCallum, Trainer), een Schot met een vreemd gevoel voor humor, maar die het wel altijd aan het juiste eind trekt. Het team wordt al snel versterkt door Caitlin Todd, die haar baan bij de president opzegt om moordzaken op te lossen.
Het zijn niet alleen maar moordzaken, komt het team snel achter. Soms zijn het zelfmoorden, of ongelukken, of soms is er niet eens iemand dood. In de spannendste aflevering van het seizoen, Bête Noire, blijkt dat er een terrorist het gebouw is binnengedrongen om bewijsmateriaal terug te claimen. Eerst wordt er op een stagiaire geschoten, maar later wordt zelfs Gibbs getroffen. In de allerlaatste aflevering van het seizoen, Reveille, komt hij terug. Gelukkig maar, want sindsdien heeft Gibbs weinig geslapen aangezien hij niet van onopgeloste zaken houdt. Ook deze keer komt hij, nu geïdentificeerd als Ari Haswari (Rudolf Martin, Beggars and Choosers), weg, en dat belooft een spannende opzet voor het volgende seizoen.
NCIS is zowel vergelijkbaar met andere crime-series als CSI, maar is ook net wat anders. Zo is er een veel duidelijkere link naar de cultuur waarin de serie zich afspeelt, waardoor het ook een laag realisme meekrijgt. De president, Bush in die tijd, komt meerdere keren in beeld, en ook worden er heel veel films gequoted (in de allereerste aflevering valt het Gibbs op dat de moord verdacht veel lijkt op een film met Harrison Ford). Dit soort referenties doet de serie zeker goed, want soms komt een aflevering ook minder goed uit de verf.
De dialogen in de serie lijken soms een beetje gemaakt, wat zowel door het script als door de acteurs lijkt te komen. Hoewel deze langzaam wel in hun rol groeien, lijkt het soms wel zo alsof ze iets te veel de tekst voorlezen in plaats van zich te verbeelden in hun karakters. Toch zijn de personages erg interessant en komen we stukje bij beetje meer over ze te weten. Helaas krijgen we nog steeds weinig hoogte van de zwijgzame Gibbs, maar natuurlijk proberen de makers van de serie dat zo te houden om hem de mysterieuze leider te houden. We weten alleen dat hij drie keer getrouwd (en gescheiden) is, iets wat de rest van het team erg leuk vindt om over te speculeren.
In het kort, NCIS is een goede toevoeging op het crime-genre waarvan al zoveel series zijn. Dankzij de zelfverzekerde toon, de vele referenties naar moderne cultuur, en de interessante karakters is het een serie waar je, zodra je er één keer goed in zit, niet genoeg afleveringen van kunt kijken. Nu alleen maar hopen dat de acteurs zich ook iets meer zullen inleven in hun rol. Maar nu de serie met seizoen elf bezig is, twijfel ik daar geen moment over.
Reacties (1)