NCIS - Seizoen 10
Deze recensie is geschreven door Wilco van Doorn.
Een groep jonge mensen, geleid door een oudere vakman, storten zich wekelijks in de riolering van onze maatschappij. Moord, corruptie, ontvoering en bedreigingen zijn de zaken waar zij zich dag aan dag mee bezig houden. Elke zaak die de aandacht vraagt heeft een connectie met de Amerikaanse marine. De N.C.I.S. is een hechte club toegewijde mensen. Toegewijd aan de zaken maar bovenal toegewijd aan elkaar. In seizoen 10 hebben we meer dan ooit te maken met een sterke familieband. De grote vraag is dan ook of dit sterke sentiment past bij alle criminaliteit die de revue passeert.
Na het explosieve einde van seizoen 9 zijn de verwachtingen voor seizoen 10 ook hoog gespannen. Helaas is het tweede deel van deze cliffhanger aanzienlijk minder spannend en opzienbarend dan de aanloop er naartoe. Na enkele afleveringen is het eigenlijk alweer net alsof er niets gebeurd is en voelt de vorige seizoensafsluiter een beetje leeg aan. De serie zelf wordt er niet slechter van maar de potentie die er had kunnen zijn wordt al snel als een verstekeling overboord gegooid.
Dit betekent dat we al snel weer terug zijn bij de patserige Dinozzo, de loyale Mc Gee, de prettig gestoorde Abbey en de charmante Ziva onder leiding van pappa Gibbs. Zij worden bijgestaan door de enige dokter ter wereld die graag met lijken praat, Donald Mallard. Naast deze overbekende namen is het in dit seizoen ook tijd om assistent Palmer wat meer speelruimte te geven tijdens de secties. Met dit bonte gezelschap kabbelt de eerste helft van het seizoen rustig voort met alle ingrediënten die fans al lange tijd waarderen. Veel ruimte voor onderlinge grappen, competities en weddenschappen en daarnaast elke aflevering een strafzaak die door veel gesprek en een kleine achtervolging tot een goed einde wordt gebracht. Geen hoogdravende inspirerende en complexe moordonderzoeken maar meer een goed uitgevoerde routineklus die niet snel verveelt.
Er is veel beter drama te vinden waarin families en collega’s tot op het bot emotioneel worden uitgedaagd. Tevens zijn er ook genoeg series te vinden die op spannende en ingrijpende wijze recherchewerk tonen aan de welwillende kijker. Toch blijft NCIS zijn mannetje staan en blijf je geboeid kijken naar deze familie. Verwonderlijk dat een serie die links en rechts wordt ingehaald zo buitengewoon interessant blijft om te volgen zonder dat er daadwerkelijk een hele intense spanningsboog in zit.
Zijn het de korte menselijke verhalen? Is het de binding die iedereen met een bepaald karakter kan hebben? Of is het heerlijk om een hele kleurrijke humoristische serie te hebben die terloops ook nog de zwarte kant van de mens opzoekt? Persoonlijk denk ik dat dit allemaal meespeelt maar dat de tweede helft van seizoen 10 aantoont waar de echte kracht van NCIS ligt. De familieband die voelbaar aanwezig is komt namelijk weer eens onder vuur te liggen. Niet door een specifieke zaak maar door een opstapeling van gebeurtenissen die subtiel en minder subtiel personen en relaties raken. Als kijker zet je dan het gevoel dat de serie soms wat inhoudsloos is aan de kant en hoop je dat alles blijft zoals het ooit was. Het besef dat het hier niet gaat om een willekeurige familie maar om die van jezelf.
Seizoen 10 doet niets nieuws of anders. Het blijft een weerzien met oude vrienden. Of de serie je nog steeds trekt of niet ligt dan ook niet aan het feit dat zij hetzelfde gebleven zijn maar des te meer aan het feit dat jij verandert. Voor hen die het al negen seizoenen uithouden, is het tiende seizoen een prima vervolg op de vriendschap, al vinden er wel enkele verschuivingen plaats en wordt de toon persoonlijker. Seizoen 11 zal starten met een familie die wellicht niet helemaal meer intact is. Voor het zover is krijgt seizoen 10 de beoordeling die het verdient. Een 7. Weinig vernieuwend, wel gewoon goed!
Een groep jonge mensen, geleid door een oudere vakman, storten zich wekelijks in de riolering van onze maatschappij. Moord, corruptie, ontvoering en bedreigingen zijn de zaken waar zij zich dag aan dag mee bezig houden. Elke zaak die de aandacht vraagt heeft een connectie met de Amerikaanse marine. De N.C.I.S. is een hechte club toegewijde mensen. Toegewijd aan de zaken maar bovenal toegewijd aan elkaar. In seizoen 10 hebben we meer dan ooit te maken met een sterke familieband. De grote vraag is dan ook of dit sterke sentiment past bij alle criminaliteit die de revue passeert.
Na het explosieve einde van seizoen 9 zijn de verwachtingen voor seizoen 10 ook hoog gespannen. Helaas is het tweede deel van deze cliffhanger aanzienlijk minder spannend en opzienbarend dan de aanloop er naartoe. Na enkele afleveringen is het eigenlijk alweer net alsof er niets gebeurd is en voelt de vorige seizoensafsluiter een beetje leeg aan. De serie zelf wordt er niet slechter van maar de potentie die er had kunnen zijn wordt al snel als een verstekeling overboord gegooid.
Dit betekent dat we al snel weer terug zijn bij de patserige Dinozzo, de loyale Mc Gee, de prettig gestoorde Abbey en de charmante Ziva onder leiding van pappa Gibbs. Zij worden bijgestaan door de enige dokter ter wereld die graag met lijken praat, Donald Mallard. Naast deze overbekende namen is het in dit seizoen ook tijd om assistent Palmer wat meer speelruimte te geven tijdens de secties. Met dit bonte gezelschap kabbelt de eerste helft van het seizoen rustig voort met alle ingrediënten die fans al lange tijd waarderen. Veel ruimte voor onderlinge grappen, competities en weddenschappen en daarnaast elke aflevering een strafzaak die door veel gesprek en een kleine achtervolging tot een goed einde wordt gebracht. Geen hoogdravende inspirerende en complexe moordonderzoeken maar meer een goed uitgevoerde routineklus die niet snel verveelt.
Er is veel beter drama te vinden waarin families en collega’s tot op het bot emotioneel worden uitgedaagd. Tevens zijn er ook genoeg series te vinden die op spannende en ingrijpende wijze recherchewerk tonen aan de welwillende kijker. Toch blijft NCIS zijn mannetje staan en blijf je geboeid kijken naar deze familie. Verwonderlijk dat een serie die links en rechts wordt ingehaald zo buitengewoon interessant blijft om te volgen zonder dat er daadwerkelijk een hele intense spanningsboog in zit.
Zijn het de korte menselijke verhalen? Is het de binding die iedereen met een bepaald karakter kan hebben? Of is het heerlijk om een hele kleurrijke humoristische serie te hebben die terloops ook nog de zwarte kant van de mens opzoekt? Persoonlijk denk ik dat dit allemaal meespeelt maar dat de tweede helft van seizoen 10 aantoont waar de echte kracht van NCIS ligt. De familieband die voelbaar aanwezig is komt namelijk weer eens onder vuur te liggen. Niet door een specifieke zaak maar door een opstapeling van gebeurtenissen die subtiel en minder subtiel personen en relaties raken. Als kijker zet je dan het gevoel dat de serie soms wat inhoudsloos is aan de kant en hoop je dat alles blijft zoals het ooit was. Het besef dat het hier niet gaat om een willekeurige familie maar om die van jezelf.
Seizoen 10 doet niets nieuws of anders. Het blijft een weerzien met oude vrienden. Of de serie je nog steeds trekt of niet ligt dan ook niet aan het feit dat zij hetzelfde gebleven zijn maar des te meer aan het feit dat jij verandert. Voor hen die het al negen seizoenen uithouden, is het tiende seizoen een prima vervolg op de vriendschap, al vinden er wel enkele verschuivingen plaats en wordt de toon persoonlijker. Seizoen 11 zal starten met een familie die wellicht niet helemaal meer intact is. Voor het zover is krijgt seizoen 10 de beoordeling die het verdient. Een 7. Weinig vernieuwend, wel gewoon goed!
