New Girl - Seizoen 2
Ik heb het gevoel dat New Girl een serie is waar we nog wel wat seizoenen van gaan zien. Na een succesvol eerste seizoen, waarin het een verfrissende uitvoering van het inmiddels o zo bekende principe van de huisgenotenkomedie liet zien, is de serie terug met een tweede seizoen. De serie blijkt nog altijd niet bang te zijn bepaalde conventies die dit specifieke genre met zich meebrengt, op zijn kop te zetten. Maar hoewel de serie steeds meer zijn draai begint te vinden, zijn er ook wel een aantal aspecten waarop verbeterd kan worden.
Waar seizoen één begint met een verdrietige Jess omdat haar relatie voorbij is, begint seizoen twee met een verdrietige Jess omdat ze ontslagen wordt. Haar personage zien we in het tweede seizoen wat minder absurd en over-the-top vrolijk worden, wat haar wat geloofwaardiger maakt voor de kijker. Zooey Deschanel is een geval apart waar je ofwel van houdt, ofwel van walgt. Door het personage van Jess iets bij te schaven en minder extreem te maken, trekt het wellicht meer kijkers. Ik ben zo’n persoon die dol is op Zooey Deschanel en kon altijd hartelijk lachen om haar ongemakkelijkheid in het eerste seizoen, maar ach, het is nog steeds een zeer grappig personage.
Wat ik een heel sterk punt vind van het tweede seizoen is de manier waarop er met de opbloeiende liefde tussen Jess en Nick werd omgegaan en het lef om dit zo vroeg in de serie al te doen. Bij veel series in dit genre wordt de aantrekkingskracht tussen twee personages nogal uitgemolken door de schrijvers (Ted en Robin, iemand?), maar New Girl vat de koe bij de horens en doet dit op een zeer geslaagde manier. Ik durf zelfs zo ver te gaan als te zeggen dat de eerste ‘echte’ kus tussen de twee een betere scene oplevert dan in menigeen kwaliteitsdrama. De simpelheid van de scène, de afwezigheid van (clichématige) muziek, het volume van hun ademhaling en de frustratie in Nicks stem wanneer hij zegt ‘I meant something like that’, maken het een zeer krachtig moment. Petje af voor deze cinematografie.
Het personage Nick krijgt een heel duidelijke vorm in dit seizoen en een aantal interessante verhaallijnen. Dit is vooral te wijten aan hoe goed Jake Johnson met het personage uit de voeten kan, en ik moest zowel lachen als bijna huilen wanneer hij zijn huisgenoten vertelt dat zijn vader is overleden, terwijl zij net helium hebben ingeademd. Dit soort kleine momenten maakt New Girl zo’n verfrissende sitcom, de bizarre draai die wordt gegeven aan zeer bekende thema’s.
En dan is er nog het geval Winston. Lamorne Morris, die deze rol vertolkt, heeft een zeer goede timing en brengt het materiaal waar hij mee moet werken goed, maar daar ligt het probleem: het materiaal waar hij mee moet werken is zeer inconsistent. De schrijvers lijken maar niet te kunnen beslissen waar ze heen willen met het personage en hij heeft nog geen duidelijke karaktereigenschappen die de acteur wat meer houvast geven bij het spelen van zijn rol. Ook de onderlinge verhoudingen met de andere personages is onduidelijk. In dit seizoen leren we dat Schmidt en Winston alleen met elkaar omgaan door Nick en dat het ongemakkelijk wordt zodra Nick er niet is.
Maar Winston komt juist het beste uit de verf in verhaallijnen met Schmidt, zoals dat gebeurt in de afleveringen Cabin (waarin Schmidt Winston de kans wil geven zijn ‘echte zwarte zelf’ te zijn) en Quick Hardening Caulk (waarin Winston met Schmidt op zoek gaat naar ‘fish-Cece’). Maar helaas is Winston nog altijd geen volwaardig karakter en zal hij, zoals het nu lijkt, voorlopig vooral nog een bijrol vertolken in verhalen die toch voornamelijk over andere personages gaan (zelfs wanneer we zijn moeder en zus ontmoeten, blijkt de verhaallijn uiteindelijk toch weer over Schmidt te gaan). Met het personage Schmidt hebben de schrijvers het overigens wel weer bij het rechte eind; ze zetten een enorme ‘douchebag’ neer, zonder dat deze een karikatuur wordt. Hopelijk weten ze dit vast te houden, want andere sitcoms hebben in het verleden bewezen dat dit lastig is.
Er is echter één punt in het seizoen waar ik mij mateloos aan irriteer en waarvan ik hoop dat de schrijvers hier geen terugkerende grap van maken: het constante geschreeuw. In het eerste seizoen was het voornamelijk Nick die last had van onbeheersbare woede-uitbarstingen, nu lijkt hij de gehele cast besmet te hebben. En waar Jess vroeger nog ging dansen of zingen als zij zich in een situatie danig ongemakkelijk voelde dat ze niet meer weet wat ze anders moet doen, tegenwoordig begint ook zij te schreeuwen. Het maakt de personages minder geloofwaardig en hetgeen dat wordt gezegd raakt ondergeschikt aan de manier waarop.
Al met al blijft het een lekker eigenzinnige serie, die voor getrainde lachspieren én goede televisie zorgt. Met zulke sympathieke personages en verfrissende verhaallijnen kan de serie nog heel wat jaren mee.
Waar seizoen één begint met een verdrietige Jess omdat haar relatie voorbij is, begint seizoen twee met een verdrietige Jess omdat ze ontslagen wordt. Haar personage zien we in het tweede seizoen wat minder absurd en over-the-top vrolijk worden, wat haar wat geloofwaardiger maakt voor de kijker. Zooey Deschanel is een geval apart waar je ofwel van houdt, ofwel van walgt. Door het personage van Jess iets bij te schaven en minder extreem te maken, trekt het wellicht meer kijkers. Ik ben zo’n persoon die dol is op Zooey Deschanel en kon altijd hartelijk lachen om haar ongemakkelijkheid in het eerste seizoen, maar ach, het is nog steeds een zeer grappig personage.
Wat ik een heel sterk punt vind van het tweede seizoen is de manier waarop er met de opbloeiende liefde tussen Jess en Nick werd omgegaan en het lef om dit zo vroeg in de serie al te doen. Bij veel series in dit genre wordt de aantrekkingskracht tussen twee personages nogal uitgemolken door de schrijvers (Ted en Robin, iemand?), maar New Girl vat de koe bij de horens en doet dit op een zeer geslaagde manier. Ik durf zelfs zo ver te gaan als te zeggen dat de eerste ‘echte’ kus tussen de twee een betere scene oplevert dan in menigeen kwaliteitsdrama. De simpelheid van de scène, de afwezigheid van (clichématige) muziek, het volume van hun ademhaling en de frustratie in Nicks stem wanneer hij zegt ‘I meant something like that’, maken het een zeer krachtig moment. Petje af voor deze cinematografie.
Het personage Nick krijgt een heel duidelijke vorm in dit seizoen en een aantal interessante verhaallijnen. Dit is vooral te wijten aan hoe goed Jake Johnson met het personage uit de voeten kan, en ik moest zowel lachen als bijna huilen wanneer hij zijn huisgenoten vertelt dat zijn vader is overleden, terwijl zij net helium hebben ingeademd. Dit soort kleine momenten maakt New Girl zo’n verfrissende sitcom, de bizarre draai die wordt gegeven aan zeer bekende thema’s.
En dan is er nog het geval Winston. Lamorne Morris, die deze rol vertolkt, heeft een zeer goede timing en brengt het materiaal waar hij mee moet werken goed, maar daar ligt het probleem: het materiaal waar hij mee moet werken is zeer inconsistent. De schrijvers lijken maar niet te kunnen beslissen waar ze heen willen met het personage en hij heeft nog geen duidelijke karaktereigenschappen die de acteur wat meer houvast geven bij het spelen van zijn rol. Ook de onderlinge verhoudingen met de andere personages is onduidelijk. In dit seizoen leren we dat Schmidt en Winston alleen met elkaar omgaan door Nick en dat het ongemakkelijk wordt zodra Nick er niet is.
Maar Winston komt juist het beste uit de verf in verhaallijnen met Schmidt, zoals dat gebeurt in de afleveringen Cabin (waarin Schmidt Winston de kans wil geven zijn ‘echte zwarte zelf’ te zijn) en Quick Hardening Caulk (waarin Winston met Schmidt op zoek gaat naar ‘fish-Cece’). Maar helaas is Winston nog altijd geen volwaardig karakter en zal hij, zoals het nu lijkt, voorlopig vooral nog een bijrol vertolken in verhalen die toch voornamelijk over andere personages gaan (zelfs wanneer we zijn moeder en zus ontmoeten, blijkt de verhaallijn uiteindelijk toch weer over Schmidt te gaan). Met het personage Schmidt hebben de schrijvers het overigens wel weer bij het rechte eind; ze zetten een enorme ‘douchebag’ neer, zonder dat deze een karikatuur wordt. Hopelijk weten ze dit vast te houden, want andere sitcoms hebben in het verleden bewezen dat dit lastig is.
Er is echter één punt in het seizoen waar ik mij mateloos aan irriteer en waarvan ik hoop dat de schrijvers hier geen terugkerende grap van maken: het constante geschreeuw. In het eerste seizoen was het voornamelijk Nick die last had van onbeheersbare woede-uitbarstingen, nu lijkt hij de gehele cast besmet te hebben. En waar Jess vroeger nog ging dansen of zingen als zij zich in een situatie danig ongemakkelijk voelde dat ze niet meer weet wat ze anders moet doen, tegenwoordig begint ook zij te schreeuwen. Het maakt de personages minder geloofwaardig en hetgeen dat wordt gezegd raakt ondergeschikt aan de manier waarop.
Al met al blijft het een lekker eigenzinnige serie, die voor getrainde lachspieren én goede televisie zorgt. Met zulke sympathieke personages en verfrissende verhaallijnen kan de serie nog heel wat jaren mee.
Maar ik ben het zeker eens met je recensie, goed geschreven ook en kritisch. Want ook al is iemand te spreken over een serie, er kan altijd wat beter en er zijn altijd dingen die niet goed werken. Je hebt er duidelijk kijk op.