The 100 is de nieuwe Lost maar wellicht niet op de manier dat je denkt

Tien jaar lang zochten kijkers en Amerikaanse TV zenders naar de nieuwe Lost. Na vele mislukte pogingen (The Nine, FlashForward, The Event) lijkt de zoektocht gestaakt. Cue The 100 die in één jaar tijd een loyale fanbase heeft opgebouwd, terwijl het nog schaamtelozer dan ooit Lost kopieert. Waar andere probeersels zich echter richtten op de mozaïek vertellingen en schokkende wendingen maar vooral één grote gebeurtenis die de serie start, neemt The 100 nog twee andere lessen over van de eilandserie: diversiteit en conflict tussen personages.

Pas op, lichte spoilers voor beide series ter vergelijking

Op het eerste gezicht gaat Lost over vliegtuigpassagiers die per ongeluk op een onbewoond eiland neerstorten en moeten overleven. The 100, gebaseerd op het boek van Kass Morgan, begint in een soortgelijke setting. Honderd jaar na een nucleaire oorlog komt het enige overgebleven ruimteschip zuurstof tekort. Een groep van honderd minderjarige delinquenten wordt teruggestuurd naar de aarde om te zien of ze al leefbaar is. En voilà, het eerste seizoen biedt ook een hulpeloze groep mensen aan die op elkaar zijn aangewezen om te overleven in een wildernis vol mysterieuze verschijnselen en extra veel manieren om dood te gaan.

Nu, een kalenderjaar sinds de première, is The 100 al ver afgedwaald van haar premisse en lijkt het minder plotwendingen over te nemen van de Oceanic 815 overlevers. Natuurlijk zijn er andere mensen op aarde, natuurlijk is er hete seks als twee mensen alleen zijn en natuurlijk zijn er heel veel schokkende doden. Maar het zijn niet de sciencefiction en avontuurlijkheid die The 100, nu een compleet andere serie dan toen het begon, zo geniaal in de voetsporen van Lost laat treden.

Wat alle andere, grootschalige "event" series niet begrepen is dat Lost, in haar kern, een mini-gemeenschap was van de meest uiteenlopende personages die verschilden in levensvisies. Lost had twee personages die in eerste instantie alleen communiceerden in het Koreaans, een zwarte vader en zijn zoon. Een goedzak met overgewicht. Op Jack, Kate en Sawyer na was geen enkel personage conventioneel in uiterlijk. Geen van allen waren conventioneel in persoonlijkheid. Een ijsbeer en een schuilkelder zijn spannend, maar echte spanning kwam uit fundamentele discussies tussen Jack en Locke en Ben; verschillen in leiderschap en koers. Uiteindelijk wil iedereen gewoon overleven.

Het gegeven van conflict tussen personages begrijpt The 100 als geen ander en het doet dit met dezelfde gedurfdheid waarmee Lost haar personages differentieerde. In de hoofdrol zien we Clarke, een blond meisje. Ze is echter alles behalve een prinses in nood. Nu in seizoen twee, neemt Clarke de leiding over haar mensen, onderhandelt ze in vredesakkoorden en overschrijdt ze continu haar eigen grenzen ten behoeven van het algemeen belang. Haar personage ontwikkeling in tijden van crisis is wat de serie zo veel belang geeft. En niet alleen Clarke is fascinerend en origineel. Bellamy was de aangewezen "bad boy" en hij blijkt degene te zijn met het helderste morele kompas. Octavia begon als baby van de groep en is langzaam maar zeker opgeleid tot een brute vechter zonder angst. De egocentrische Murphy verdient wellicht de dood maar weet deze toch altijd te ontwijken. The 100 is een verzameling van sterke personages die ieder een uitgesproken idee hebben van overleving. Ten tijden van oorlog zijn het deze tieners die hele volkeren bewegen tot leven of dood. Ondertussen worden de fundaties van wat het betekent om een gemeenschap, een "ons", te behouden, getest. Dat deed Lost ook.

Daarnaast is The 100 zo feministisch als wat. Als Lost een oefenstuk was over gecompliceerde mannen die leiding geven, dan is The 100 een thesis over hoe bloedige oorlogen zouden verlopen als alle leiders vrouwen waren (hint: het is even bloederig maar soms zoenen ze liever). The 100 had gemakkelijk een slap aftreksel kunnen zijn van de recente Young Adult hype die The Hunger Games los liet over medialand. Maar het ontpopt zich langzaam tot een uitleg van menselijke instincten. Er zijn "anderen", er is "ons", er zijn martelaren en groephysterie, er zijn offers en overwinnaars. De ijsbeer is in dit geval een gorilla. Maar onder de zinderende spanning, de haast verslavende manier waarop de serie haar uitzonderlijke personages steeds aan elkaar koppelt en een snelheid waarmee de serie door haar plot brandt, ligt een discussie over verantwoordelijkheid, de waarde van één leven en de wreedheid van de mens voor de hand. Net als Lost is The 100 niet het spannendst als personages door het oerwoud rennen voor hun leven, maar als twee personages, waar de kijker evenveel van houdt, lijnrecht tegenover elkaar staan.

The 100 is niet te zien in Nederland. Seizoen 2 wordt nu uitgezonden in de Verenigde Staten.