Showtime, aflevering 13

"It's Showtime everybody. Showtime"

Orange Is the New Black

Waarom ik vind dat Orange Is the New Black na het tweede seizoen had moeten ophouden? Ik zal het proberen uit te leggen zoals ik het voel en zie. Orange Is the New Black was het eerste seizoen heel goed. De acteurs waren meer dan uitstekend en de hele serie werd onder andere daarom ook bejubeld door vriend en vijand.

Maar het tweede seizoen werd al minder om het maar helemaal niet te hebben over het derde seizoen. Regelmatig was ik afgeleid en ook de humor was bijna volledig zoek. Toegegeven een enkeling zoals Suzanne ‘Crazy Eyes’ bijvoorbeeld, die is en blijft geweldig. Maar het vierde seizoen (de eerste zes afleveringen die ik heb gezien) was een totale herhaling van zetten. De grappen hadden we allemaal we een keer gezien, en dan ook niet perse in de voorgaande seizoenen van Orange Is the New Black.

En oude grappen in een nieuw jasje blijft een oude grap en dus niet grappig. Maar ik snap het wel. Netflix wil al het sap eruit knijpen, maar dan blijft er uiteindelijk een uitgedroogde sinaasappel over die gaat stinken en rotten. Ze hebben de serie vernieuwd met een vijfde, zesde en zelfs zevende seizoen, en wanhopig vraag ik me af hoe leuk dat zou moeten worden.

De serie kan zichzelf niet vergelijken met Oz of Wentworth. Vrouwen in de gevangenis, hoe lang kan dat leuk zijn? Voor mij dus geen Orange Is the New Black meer, al snap ik dat de fans het totaal oneens met me zullen zijn, en gelukkig mag dat en komen we daarvoor niet in de gevangenis terecht.

Dit was de radiocolumn, wat Richard (Peter was deze week druk bezig met de eerste verjaardag van zijn zoon, gefeliciteerd) en ik nog meer hebben besproken tijdens Ochtend Oostrom hoor je hieronder.



De plaat van de week is Michael Bublé – For Once in My Life

Tot volgende week en met vriendelijke radiogroet

Mandy