Uit het leven van een bingewatcher: wie vraagt heeft pech!

Ondanks dat het verstand op lager dan nul en de blik op standje oneindiger dan een regenboog staat tijdens een seriemarathon, komt het zo nu en dan voor dat er een Prangende Woest-intelligente Vraag ontstaat. Want waarom laat men de voordeur na binnenkomst een stukje openstaan terwijl men weet dat er een seriemoordenaar in town is (Criminal Minds!)? Waarom zorgen de makers bij het einde van een serie niet dat daadwerkelijk alle verhaallijntjes netjes aan elkaar geknoopt zijn? Waarom hebben alle mannen in bijna alle series een sixpack? Waarom hebben de buren geen last van dat paard op het balkon (2 Broke Girls!)? Hoe kan het dat een serveerster die niet bepaald het warme water heeft uitgevonden, zich bijna hetzelfde appartement kan veroorloven als twee zeer geslaagde wetenschappers sámen (The Big Bang Theory!)? Waar slapen mr. Finch en mr. Reese uit Person of Interest? Waarom krijgt Blake uit Madam Secretary geen eigen serie? Wanneer ziet Harvey nou eindelijk eens in dat Donna de ware is? Waarom gaat iemand uitgebreid staan bellen, al leunend tegen zijn auto, op een donker en duister parkeerterrein? Kon dat nou écht niet gewoon in de auto met de deur op slot? En de moeder der serievragen: waarom nemen mensen ’s morgens áltijd plaats aan een ontbijttafel die gedekt lijkt door bepaalde nationaliteiten in een All Inclusive resort, maar eten ze desondanks nooit iets?

Soms, in mijn wat zwakkere momenten – ik weet dat je het niet had verwacht, maar die heb ik dus - maak ik weleens de fout om deze vragen hardop uit te spreken in de richting van Lieftallige Echtgenoot. Deze heeft hierop een standaard antwoord dat korte metten maakt met mijn vraagtekens. Steevast verwijst hij naar de scenarioschrijvers van de serie van dat moment. Dat het misschien maandagochtend was voor die mensen. Dat ze een kater hadden. Dat ze ook weleens iets kunnen vergeten. Dat ze waarschijnlijk afgeleid waren door kattenfilmpjes op internet. Of gewoon, dat ze dit zo geschreven hebben omdat het nou eenmaal beter uitkwam voor de verhaallijn.

Niks geen discussies dus over de serie, over de verhaallijn, over wilde complottheorieën, en ook niks geen gedeelde ergernis: gewoon terug naar de Saaie Nuchtere Werkelijkheid zodat je denkt aan een stel in ribbroeken en houthakkersoverhemden gehulde bebrilde enigszins kalende schrijvers achter een laptop in een kantoortuin met half vergane planten, een irritant rondzoemende vlieg en slootwaterkoffie, in plaats van aan de spannende wereld van de serie in kwestie. Ik moet dit soort vragen écht niet meer stellen aan Lieftallige Echtgenoot. Ik pleit voor een forum om dit soort levensvragen met gelijkgestemde zielen wat meer fantasierijk aan te pakken. Who’s with me?