Uit het leven van een bingewatcher: Het leed dat serieverslaving heet

De term guilty pleasure vind ik vaak nogal stom. Want waarom zou je je schuldig voelen over iets wat je leuk vindt? Maar toch: ooit had ik er wél eentje. Een onvervalste guilty pleasure was het, zo hip en happening als de boerenbingo in uw lokale bejaardentehuis. Een serie die langer liep dan ikzelf, en alle liefhebbers hondstrouw elke werkdag spanning, ontspanning een lach en/of een traan bezorgde. Tot het hartverscheurend bittere einde dus.

Een afscheidsevenement werd georganiseerd. Eentje waarbij 1200 lelijk huilende dames en een enkele heer voorzichtig de eerste wankele stapjes richting rouwverwerking zetten. Want wat nu? Hoe uit dit ongezellige gigantisch diepe zwarte gat te klimmen? Radeloos en met lege ogen voorzien van doorgelopen mascara, vertelden enkele aanwezigen aan presentator Peter van der Vorst over hun verdriet. Nuchtere zielen claimden in de media dat de voormalige fans van deze serie met vijf uur in de week een #killerbody zouden kunnen kweken, vloeiend Russisch zouden kunnen leren, de wereld een stukje beter konden maken met vrijwilligerswerk, hun kind(eren) en/of echtgenoot eens beter konden leren kennen, schaakgrootmeester konden worden, hun memoires konden schrijven… De mogelijkheden waren eindeloos, in de ogen van de nuchtere zielen dan. Maar de fans van As the World Turns (ATWT) zagen al die opties door hun van het traanvocht wazige blikken niet, en waren aan dit alles absoluut nog niet toe. En sommigen zijn dat overigens nog steeds niet, maar daar kunnen we inmiddels helaas ATWT écht niet meer de schuld van geven.

Zij waren in een bizarre vorm van rouw beland. Zoals het hoort bij de vijf fases van rouw, kwamen ook woede en onderhandelen aan de beurt. Woede jegens de volslagen idioot die had besloten de stekker uit het dagelijks vermaak te trekken. Onderhandelen door een online petitie te starten om de serie te behouden. Want stel je voor: afscheid te moeten nemen van meerdere families en vrienden tegelijk. Families en vrienden die nooit kritiek op jou hadden. Die nooit ruzie met je maakten. Die nooit tijd claimden – behalve die vijf uur per week dan. Geen verjaardagen in een kringetje, geen lastige schoonfamilie, geen – de horror – gezamenlijke vakanties in een bungalowparkketen, nee, niets van dat. Je kreeg gewoon een kijkje in al hun levens zonder dat ze er ook maar iets voor terug verwachtten. Waar vind je dat nog?

En beste mede-serieliefhebbers, geef het maar toe: ook jij hebt wel eens een traantje weggepinkt bij het definitieve einde van een serie. Ontkennen heeft geen zin. Je hebt zelfs weleens even gewacht met het kijken naar een volgende serie omdat dat te snel was voor je, omdat je je vorige tv-familie nog niet helemaal had losgelaten. Was het dan misschien toch geen guilty pleasure maar een heuse verslaving? Die kans is groot. Hoi, ik ben Jenny en ik ben serieverslaafd… Hoi Jenny!