Uit het leven van een bingewatcher: Eindeloos

Naast het bingewatchen van series, is ook lezen een grote hobby van mij. In de serie Younger komt dit heel mooi samen: een serie over een uitgeverij! Prachtige combinatie. Maar onlangs kwam er in deze serie iets aan de orde wat van alles in mij opriep. Eigenlijk wilde ik keihard tegen de televisie schreeuwen dat ik het er niet mee eens was. Heb ik overigens niet gedaan hoor, maar of je dat gelooft laat ik geheel aan jou over…

Hoe dan ook, in de serie stond ter discussie of alle boeken nou een happy ending zouden moeten hebben. Ze hadden contact met een schrijfster die dat nou eenmaal niet kon beloven. Er werd zelfs een beetje minachtend gedaan over boeken met een positief en afgerond einde, alsof dat minderwaardig zou zijn. Alsof open eindes, of erger nog: slechte eindes, artistiek meer verantwoord zouden zijn. Nou, artistiek of niet: dat soort eindes zijn gewoon ronduit irritant.

Want laten we wel zijn, je hebt uren van je leven geïnvesteerd om mee te leven. Mee te leven met personages uit een boek, uit een serie of uit een film. Uren waarin je ook een nieuwe taal had kunnen leren, een boek had kunnen schrijven, een instrument had kunnen leren bespelen of je grootste droom waar had kunnen maken. Maar dat liet je allemaal liggen, om mee te leven. Je bent betrokken geraakt bij die mensen en je gunt hen – enkele uitzonderingen daargelaten – gewoon het allerbeste. Je gunt ze dat niet alleen, je wilt het ook echt wéten, hoe het verder met ze gaat. Hoe goed het uiteindelijk gaat, na al jouw tijd en aandacht voor hun perikelen. Je wilt dat jouw investering iets moois oplevert, en dat is niet zo gek.

Toch lijken schrijvers van boeken, series en films dat niet altijd te begrijpen, helaas. Eerlijk is eerlijk, bij series kunnen de schrijvers er vaak niets aan doen. Dan spelen er andere belangen die een of andere onverlaat doet besluiten plots om de stekker uit zo’n serie te halen, midden in het verhaal. Ons als kijkers daarbij totaal aan ons lot overlatend, maar daar lijkt men niet wakker van te liggen. Bij boeken en films echter, kunnen we de schrijvers wél de schuld geven. Neem nou de film Marley & Me. Ik zal nooit vergeten hoe ik 115 kostbare minuten van mijn leven in de bioscoop heb doorgebracht al kijkend naar deze film en emotioneel betrokken raakte bij een hond, terwijl ik helemaal niets heb met honden. Om tenslotte te moeten concluderen dat… Nou ja, ik zal niets verklappen, behalve dat het leven van de hond in kwestie verre van eindeloos was. Ik was werkelijk in staat om een boze brief te schrijven aan de producent. Niet gedaan toen, maar ik beloof niets voor de toekomst… Voor schrijvers van boeken met een open einde nog een kleine tip: wij als lezers verwachten dan een deel 2. Stel ons niet teleur, zou ik zeggen!