Er is geen weg terug in No Man's Land. De jonge Fransman Antoine (Félix Moati, 50 nuances de Grecs) ziet in een televisiereportage over Syrië zijn doodgewaande zus terug. In een opwelling en vol verwachting gaat Antoine richting Syrië. Hij komt terecht tussen de strijdende Koerden en IS-leden. Het gevolg is dat Antoine moet kiezen. Zijn zoektocht doorzetten en meevechten of kiezen voor zijn eigen veiligheid.
Zelfs de felle zon kan de televisieserie geen kleurrijker beeld geven.
No Man's Land laat naast de zoektocht van Antoine een realistisch beeld zien van de strijdende partijen in de hoogtijdagen van IS in het noorden van Syrië. Dit doen de makers niet alleen vanuit het perspectief van de Koerdische militie YPG. Er is namelijk ook veel aandacht voor een vriendengroep uit Engeland die gekozen heeft voor IS. Wat volgt is een troosteloze wereld vol met verschrikkingen, strijd en verlies. Een gevecht om te overleven. Ieder vanuit zijn/haar eigen (deels fanatieke) standpunt.
Door goed getimede flashbacks wordt er steeds meer achtergrond gegeven over waarom de verschillende hoofdrolspelers in Syrië terecht zijn gekomen. Dit helpt het verhaal naar een hoger niveau en zorgt ervoor dat het later steeds meer samen komt. Hiervoor is een keuze gemaakt die niet iedereen zal bekoren. Het maakt dat No Man's Land meer een spionageverhaal wordt. De grote vraag is of de serie daar sterker van geworden is. Deze keuze helpt in ieder geval om de verschillende verhaallijnen bij elkaar te brengen. Persoonlijk stoort mij dit spionage onderdeel niet maar ik kan me voorstellen dat het voor sommigen iets teveel van het goede is.
Wat blijft is een realistisch kijkje in de wereld van IS en de Koerden van YPG.
De beelden zijn schokkerig en passen uitstekend bij het heftige verhaal. De kleuren zijn terughoudend. Dat is ook logisch met al die schutkleuren van militaire outfits en het zwart van IS. Zelfs de felle zon kan de televisieserie geen kleurrijker beeld geven. De beelden van de gevechten, de gewonden en doden zijn expliciet zonder dat het allemaal al te heftig in beeld gebracht wordt. De suggestie werkt namelijk vaak beter dan het feitelijk in beeld brengen. Zo is er het onthoofden van iemand net buiten beeld. De verschrikking is er niet minder om.
Wat blijft is een realistisch kijkje in de wereld van IS en de Koerden van YPG. Dat de fictie daarin soms net iets teveel de overhand in neemt is jammer maar stoort niet. Feit is namelijk dat er kwaliteit geleverd wordt, in beeld en uitvoering. Het realisme is er namelijk ook dankzij de sterke rollen die de verschillende acteurs spelen. Bovendien voelen de gevechtsscènes angstig echt aan. De gruweldaden worden niet vergeten. Door die regelmatig wat meer op de (vaag in beeld geschoten) achtergrond te plaatsen wordt de impact vergroot. Natuurlijk zijn ook de direct en helder in beeld gebrachte gruwelijkheden verschrikkelijk om te zien. Kortom, niet voor mensen die niet tegen het (realistische) geweld en leed kunnen. Het is en blijft namelijk een pijnlijk scherp beeld van een verschrikkelijke plek en tijd.
Over de auter, Ron Schoonwater
Na jaren zijn schrijftalent te hebben gebruikt voor muziekrecensies werd het tijd de overstap te maken naar het schrijven over zijn andere grote passie. Films en, de laatste jaren vooral, TV series. Hoewel het altijd leuk is om te vertellen dat je (vooral) van kwaliteit series houdt uit bijvoorbeeld Groot Brittannië en Scandinavië is hij ook fan van Amerikaanse series in de breedste zin van het woord. TV series zijn dan ook een afspiegeling van het leven. Humoristisch, spannend, serieus, verdrietig, spectaculair, dramatisch, ongelooflijk, mooi & soms slechts ter vermaak en afleiding.
