Non mi lasciare - Seizoen 1

Non mi lasciare (Don't leave me) is een uitstekende misdaadserie.

Dat Italianen goed zijn in maffiaseries mag bekend zijn. Het land is niet voor niets de thuisbasis van deze criminele organisatie. Italië kent echter meer uitstekende series. Zo zijn er verschillende familiedrama's die ongelooflijk goed zijn. Denk bijvoorbeeld aan absolute hoogvlieger L'amica Geniale (My Brilliant Friend / De geniale vriendin). Traditionele misdaadseries zijn misschien wat minder bekend, of het moet Rocco Schiavone zijn. Dat is wel een serie met een knipoog. Met Non mi lasciare laten de Italianen zien ook geweldige misdaadseries te kunnen produceren.



De serie kent bepaalde vaststaande kenmerken voor het genre, zoals een getraumatiseerde hoofdrolspeelster. Non mi lasciare vult dit echter aan met een eigenzinnige verhaallijn. Het trauma wordt uitgebeeld door de gedachte van Elena (Vittoria Puccini, Romanzo famigliare) te materialiseren. Zo ziet zij de vermiste kinderen waar ze al zo lang naar aan het zoeken is, steeds opdoemen. Ander kenmerkend gegeven is dat Elena terugkeert naar de plaats waar ze ooit vandaan kwam. In dit geval is dit Venetië. Daar moet ze nauw samenwerken met haar voormalige vriend Daniele (Allesandro Roja, 1992). Hun onderlinge verleden zorgt direct voor spanningen.

Met Non mi lasciare laten de Italianen zien ook geweldige misdaadseries te kunnen produceren.

Daniele is inmiddels getrouwd en heeft kinderen. Zijn vrouw Giulia (Sarah Felderbaum, Medici: Masters of Florence) is hoogzwanger. Giulia is echter ook een goede vriendin van Elena. Deze driehoeksverhouding en hun gezamenlijke verleden speelt een belangrijke rol. Wat het zo sterk maakt is dat het geen automatisch één-tweetje is. De relatie tussen Elena en Daniele is intens. De jaloezie van Giulia is zeker aanwezig. Toch weerhoudt de onderlinge relatie en liefde voor elkaar alle betrokkenen ervan om drastische stappen te nemen. Die twijfel, de zoektocht, de angst en de gevoelens die daarbij horen worden prima uitgediept.



De kunst van Non mi lasciare is dat het verhaal over de op te lossen misdaad niet minder is dan het verhaal over de onderlinge relatie. Elena is al jaren op zoek naar een aantal vermiste kinderen. Het trekt een zware wissel op haar. Zeker ook omdat haar werkgever eerder tegen- dan meewerkt. Elena heeft daar zelf ook een rol ingespeeld door zich niet altijd aan de regels te houden. Het gevolg is dat ze extra haar best moet doen om de zaak levend te houden. Wanneer het erop lijkt dat het netwerk die zij zoekt zich in Venetië huisvest, wordt ze vanzelf extra volhardend. Probleem is echter dat niemand haar wil geloven. Alleen op basis van hun vriendschap zet Daniele zich in. Wanneer er echter zaken gebeuren die zelfs de kritische Daniele niet kan ontkennen, wordt hij ook in deze zaak getrokken.

Non mi lasciare weet de balans tussen relaties en het oplossen van de misdaad uitstekend te bewaren.

Non mi lasciare weet de balans tussen relaties en het oplossen van de misdaad uitstekend te bewaren. Beide verhaallijnen kennen verschillende lagen en onverwachte wendingen. De geschoten beelden zijn uniek, met grote dank aan Venetië. Al dat water en die mooie gebouwen zijn een indrukwekkende extra toevoeging aan een toch al uitstekende serie. Het plot op het einde en de daarvoor opgebouwde spanning is ijzersterk. Net als overigens het acteerwerk.