American Odyssey

Ik zie het al voor me door de grote glazen pui van zijn imposante kantoor op de 70ste verdieping van het Rockefeller Center in New York. De eindbaas van NBC hangt onderuitgezakt in een chocolade bruine Chesterfield met het A4’tje in z’n hand dat een kittige secretaresse een ogenblik daarvoor met de rest van de post op zijn bureau heeft achtergelaten. De kijkcijfers. Langzaam loopt zijn hoofd roder en roder aan en de aders in z’n nek vullen zich zo snel met bloed, dat het lijkt alsof een kleine slang van achter de kraag van z’n bloes onder z’n huid omhoog probeert te glibberen. Het is weer om te janken met NBC lichtgewichten als About A Boy, Believe, Crisis, Ironside en The Night Shift. Met een behendige beweging, die je op basis van zijn Bourgondische postuur niet van hem zou verwachten, wipt hij zichzelf uit z’n stoel en stormt schreeuwend de werkvloer op: “WIE NIET UHN HOOMLENT TOE! A HOOMLENT OF OUWR OOWN. MEEK MIE UHN HOMELENT EN MEEK IT KWIK!”. Met het angstzweet in de bilnaad slaan de schrijvers meteen aan het tikken en gaan de producers met het vuur aan de schenen op zoek naar een stukje Nevada dat met een beetje kunst en vliegwerk door kan voor de woestijn van Mali. Een jaar later is daar American Odyssey en dat is niet eens zo’n hele slechte serie geworden.

Odelle heeft haar gezin in Amerika even achtergelaten, want ze moet met haar super geheime Task Force op militaire missie in Mali. Daar struikelt ze in de aanleunwoning van één of andere terrorist over wat documenten, die impliceren dat een Amerikaanse multinational onder één hoedje speelt met het grootste tuig der aarde. Smeuïg! Ze weet de boel nog net op te slaan op een stickie, voordat een nóg geheimererder team huurlingen opeens ten tonele verschijnt en al hun vindingen confisceert. Als Odelle een gerichte luchtaanval op d’r posse overleeft en de huurlingen haar maar achter de broek aan blijven zitten, groeit bij Odelle het besef dat ze iets waardevols in handen heeft wat koste wat het kost in de juiste handen terecht moet komen. Nou, als dat niet spannend is.

Ik weet ook heus wel dat dit geen Homeland is. Het verhaal is veel te eendimensionaal; de acteurs hebben vast skills, maar acteren is er niet direct één van en het is een aaneenschakeling van Ja, tuuuurlijk’s en Dat lijkt me stug’s. American Odyssey verhoudt zich tot Homeland als Grey’s Anatomy tot E.R. Platter, makkelijker en luchtiger, maar op de één of andere manier was ik toch elke keer weer blij als het maandag was en de tv aan kon. Don’t judge me.