Pacific Rim: The Black - Seizoen 1

Het eerste seizoen was zeker een verrassing. The Black mag dan wel geanimeerd zijn, het weet veel inspiratie te halen uit de films.

2,500 tons of awesome. - Dr. Newton Geiszler

In de recensie van de eerste aflevering opende ik met een quote van Stacker Pentecost. Ditmaal is Dr. Newton Geiszler aan het woord. Iemand die, ondanks dat hij niet voorkomt in The Black, alsnog een grote impact heeft gehad op het overkoepelend verhaal. Maar daar kom ik later op terug. Eerst nog even een recap van het eerste seizoen van Pacific Rim: The Black.



Pacific Rim: The Black speelt zich ver in de toekomst af. Een ras van monsters genaamd Kaiju vloeit uit een interdenominational bres in de Stille Oceaan en over het Australische continent. Om deze monsters tegen te gaan hebben mensen hun eigen monsters gebouwd, gewapende robots beter bekend als Jaegers. Helaas was dat niet genoeg om de monsters te stoppen. De machtige monsters veroverden het Australische continent en broer en zus Taylor (Calum Worthy, The Act) en Hayley Travis (Gideon Adlon, The Society) worden achtergelaten door hun ouders, twee Jaeger-piloten, terwijl zij vertrekken met hun Jaeger om hulp te zoeken in Sydney.

Het verhaal van The Black speelt zich vijf jaar na deze aanval af. Taylor en Hayley stuiten op een lang vergeten training-Jaeger, Atlas Destroyer. De activatie van deze vergeten Jaeger weet de aandacht te trekken van de enorme ‘Category IV’ Kaiju (codenaam Copperhead). Allesbehalve Taylor en Hayley worden vernietigd in de aanval. Nu hun huis is verwoest en er geen redding in zicht is, moeten de broer en zus zich door de ruïnes van Australië wagen met hun nieuwe Jaeger. Ze ontmoeten nomaden die door de Australische ruïnes zwerven, een eenzaam kind zonder spraakvermogen, een gek uitziende Kaiju en overblijfselen van de Uprising War.



Het eerste seizoen was zeker een verrassing. The Black mag dan wel geanimeerd zijn, maar het weet veel inspiratie te halen uit de films. Zeker de eerste film uit de franchise was een grote inspiratiebron. Het weet een wereld te creëren die uniek aanvoelt en vol zit met voortdurende mysteries die me net genoeg weten te intrigeren om door te blijven kijken.

Waar ik in mijn recensie over aflevering één klaagde over het gemis van referentie naar de vorige films, daar werd het in de rest van het seizoen dubbel en dwars goedgemaakt. Oude helden worden genoemd, waaronder Pentecost. Evenementen van Uprising worden gebruikt om het verhaal iets meer body te geven, en uitbreidingen op eerder wat minder aan het licht gebrachte thema’s, zoals een solo-drift, worden op een goede manier verder uitgewerkt. Daarnaast worden er ook genoeg nieuwe mysteries geïntroduceerd waardoor ik toch net even die volgende aflevering ging kijken. Een uniek verhaal is het niet, maar het trok me wel. Ik kreeg flashbacks naar sommige momenten van Attack on Titan. Echter, die zal ik niet voor jullie spoilen.

Helaas verliest de serie kwaliteit als het gaat om menselijke emoties.

De animatie van The Black is een lust voor het oog als het gaat om de Jaeger/Kaiju gevechten. De unieke animatiestijl van Polygon zorgde voor memorabele momenten. De serie verliest echter wel kwaliteit als het gaat om menselijke emoties. De computergegenereerde beelden missen soms de emotie die je wel terugziet in series als The Ancient Magus’ Bride. Gelukkig wist de serie de ontwikkeling van de personages goed uit te werken. Zo werd Hayley minder impulsief en meer volwassen. Daarnaast nam ze ook de zorg voor Boy (Ben Diskin, Dorohedoro) op zich. Taylor werd met de hulp van Loa (Erica Lindbeck, Berserk) en een ghost drift een betere piloot.

Al met al is het eerste seizoen van The Black een aangename verrassing en het weet goed voort te bouwen op de franchise die al bestaat. Het mysterie rond sommige personages en gebeurtenissen heeft me geïntrigeerd om verder te kijken en het einde deed me verlangen naar meer. Ik kijk uit naar het tweede seizoen, hoewel ik weet dat ik er niet meteen bij zal zijn.