Ray Donovan- Seizoen 1
Liefhebbers van goede series hebben de laatste jaren niets te klagen. Het aanbod blijft gestaag groeien en telkens weer dient zich een ongezien pareltje aan dat het verdient om aan de vergetelheid ontrukt te worden omdat het indruk maakt qua invalshoek, verhaal, acteerprestaties of ongedachte plotwendingen.
De nieuwste aanwinst in die zin is voor mij het zeer onderhoudende Ray Donovan. Per toeval kwam ik deze serie tegen tijdens het ‘surfend’ zoeken naar een opvolger, die het gat dat Treme had achtergelaten zou kunnen opvullen. Enigszins twijfelend, zoals dat vaak gaat met een mogelijke nieuwe ‘liefde’, heb ik verder zo onbevooroordeeld mogelijk de eerste aflevering tot mij laten komen, om vervolgens het hele eerste seizoen te verslinden als een favoriete maaltijd na twee dagen geheelonthouding. Ray Donovan heeft dan ook iets unieks. Het bevat een uitwerking van thema’s die we afzonderlijk wel tegenkomen in andere series, maar voegt deze thema’s bij elkaar en koppelt daar een soort ‘whodunnit’ element aan toe dat van het geheel een verfrissende kijkervaring maakt.
Ray (Liev Schreiber, Defiance) is een ‘fixer’ die de problemen van de (eencellige) Hollywood sterren op zijn eigen, vaak meedogenloze wijze oplost en hier goed van kan leven. Dat doet hij samen met ‘Avi’ (Steve Bauer, Scarface), een voormalig Mossad agent en Lena (Katherine Moennig, The L word) een bisexuele straatmeid met een woedecomplex. Daarnaast heeft Ray nog zijn familie. Zijn vrouw (Paula Malcomson, Deadwood) en kinderen komen er qua aandacht maar bekaaid af omdat hij nu eenmaal geen 9 tot 5 baan heeft en zijn werk inhoudt dat hij de zijnen geen deelgenoot kan maken van zijn ervaringen. Een even zo belangrijke rol in zijn leven spelen zijn broers Terry (Eddie Marsan, Sherlock Holmes) en Bunchy (Dash Mihok, Silver Linings Playbook) en zijn overleden zus.
Ray, Terry en Bunchy hebben allen op hun eigen wijze te kampen met een verleden dat hen heeft gevormd tot wie ze zijn en de problemen die ze daarbij ( al of niet verinnerlijkt) ervaren. De nogal asociale vader, misbruik door een priester en de zelfmoord van hun zus speelt bij een ieder van hen als een rode draad door hun leven. Ray ervaart dat zijn beroepsmatige successen als ‘Fixer’ toch van een geheel andere orde zijn dan de familiaire problemen. Helemaal als de vader (John Voight), na 20 jaar gevangenis weer op vrije voeten is en zich in hun levens gaat mengen. Ray kan hem niet luchten of zien en ziet hem liever dood dan levend. De familie komt oorspronkelijk uit Boston, maar wordt niet graag aan hun tijd in die stad herinnerd. Ray gaat er echter weer naar toe om de grootste vijand van zijn vader en tevens de meest gezochte misdadiger van het land, Sully (James Woods, Casino) voor zijn karretje te spannen.
In het eerste seizoen van Ray Donovan ontvouwt zich vervolgens een zeer vermakelijk verhaal waarbij je als kijker goed meegenomen wordt en nieuwsgierig blijft. De thematiek biedt voldoende kans om het geheel te verkloten en de serie te laten wemelen van platitudes en herkauwd vreten van gisteren. Het ijzersterke acteerwerk en de intelligente wijze waarop Ann Biderman (Southland) de serie vorm heeft gegeven staan echter garant voor veel kijkplezier. Het is niet velen gegeven om een thema als misbruik van kinderen door de kerk en haar vertegenwoordigers op een dergelijk prudente wijze te verwerken in een serie die blijft boeien en verrassen. Hier een lach, daar een traan. John Voight zet met zijn 74 jaar een ijzersterke vertolking van de vader neer. Saillant detail is dat zijn eigen dochter, Angelina Jolie, jarenlang geen contact met hem wilde hebben. Pas bij het overlijden van haar moeder werd het contact weer hersteld.
Liev Schreiber komt zeer geloofwaardig over als het rustige en sterke type met toch ook een ‘vlek’. Eddie Marsan en Dash Mihok zetten ook een puike, geloofwaardige acteerprestatie neer. Ray Donovan hoort zeker in het rijtje van aan te bevelen series. Over twee maanden begint seizoen twee, ik kijk er nu al naar uit.
De nieuwste aanwinst in die zin is voor mij het zeer onderhoudende Ray Donovan. Per toeval kwam ik deze serie tegen tijdens het ‘surfend’ zoeken naar een opvolger, die het gat dat Treme had achtergelaten zou kunnen opvullen. Enigszins twijfelend, zoals dat vaak gaat met een mogelijke nieuwe ‘liefde’, heb ik verder zo onbevooroordeeld mogelijk de eerste aflevering tot mij laten komen, om vervolgens het hele eerste seizoen te verslinden als een favoriete maaltijd na twee dagen geheelonthouding. Ray Donovan heeft dan ook iets unieks. Het bevat een uitwerking van thema’s die we afzonderlijk wel tegenkomen in andere series, maar voegt deze thema’s bij elkaar en koppelt daar een soort ‘whodunnit’ element aan toe dat van het geheel een verfrissende kijkervaring maakt.
Ray (Liev Schreiber, Defiance) is een ‘fixer’ die de problemen van de (eencellige) Hollywood sterren op zijn eigen, vaak meedogenloze wijze oplost en hier goed van kan leven. Dat doet hij samen met ‘Avi’ (Steve Bauer, Scarface), een voormalig Mossad agent en Lena (Katherine Moennig, The L word) een bisexuele straatmeid met een woedecomplex. Daarnaast heeft Ray nog zijn familie. Zijn vrouw (Paula Malcomson, Deadwood) en kinderen komen er qua aandacht maar bekaaid af omdat hij nu eenmaal geen 9 tot 5 baan heeft en zijn werk inhoudt dat hij de zijnen geen deelgenoot kan maken van zijn ervaringen. Een even zo belangrijke rol in zijn leven spelen zijn broers Terry (Eddie Marsan, Sherlock Holmes) en Bunchy (Dash Mihok, Silver Linings Playbook) en zijn overleden zus.
Ray, Terry en Bunchy hebben allen op hun eigen wijze te kampen met een verleden dat hen heeft gevormd tot wie ze zijn en de problemen die ze daarbij ( al of niet verinnerlijkt) ervaren. De nogal asociale vader, misbruik door een priester en de zelfmoord van hun zus speelt bij een ieder van hen als een rode draad door hun leven. Ray ervaart dat zijn beroepsmatige successen als ‘Fixer’ toch van een geheel andere orde zijn dan de familiaire problemen. Helemaal als de vader (John Voight), na 20 jaar gevangenis weer op vrije voeten is en zich in hun levens gaat mengen. Ray kan hem niet luchten of zien en ziet hem liever dood dan levend. De familie komt oorspronkelijk uit Boston, maar wordt niet graag aan hun tijd in die stad herinnerd. Ray gaat er echter weer naar toe om de grootste vijand van zijn vader en tevens de meest gezochte misdadiger van het land, Sully (James Woods, Casino) voor zijn karretje te spannen.
In het eerste seizoen van Ray Donovan ontvouwt zich vervolgens een zeer vermakelijk verhaal waarbij je als kijker goed meegenomen wordt en nieuwsgierig blijft. De thematiek biedt voldoende kans om het geheel te verkloten en de serie te laten wemelen van platitudes en herkauwd vreten van gisteren. Het ijzersterke acteerwerk en de intelligente wijze waarop Ann Biderman (Southland) de serie vorm heeft gegeven staan echter garant voor veel kijkplezier. Het is niet velen gegeven om een thema als misbruik van kinderen door de kerk en haar vertegenwoordigers op een dergelijk prudente wijze te verwerken in een serie die blijft boeien en verrassen. Hier een lach, daar een traan. John Voight zet met zijn 74 jaar een ijzersterke vertolking van de vader neer. Saillant detail is dat zijn eigen dochter, Angelina Jolie, jarenlang geen contact met hem wilde hebben. Pas bij het overlijden van haar moeder werd het contact weer hersteld.
Liev Schreiber komt zeer geloofwaardig over als het rustige en sterke type met toch ook een ‘vlek’. Eddie Marsan en Dash Mihok zetten ook een puike, geloofwaardige acteerprestatie neer. Ray Donovan hoort zeker in het rijtje van aan te bevelen series. Over twee maanden begint seizoen twee, ik kijk er nu al naar uit.
