Ridley Road slaagt erin om effectief de opkomst van fascisme in de jaren zestig in beeld te brengen. Maar op andere vlakken schiet deze serie wel wat tekort. "Dit nooit meer", dat riepen de wereldleiders na de Tweede Wereldoorlog. Maar toch borrelde de haat uit die tijd nog onder het oppervlak. In de jaren zestig ontstond er een nieuwe golf van fascisme in Europa. De Brit Colin Joran predikte hoe joodse families nog steeds in het geheim aan de touwtjes trokken, hoe buitenlanders Engeland onherkenbaar veranderden en hoe de witte man uiteindelijk weggevaagd zou worden in deze cultuuroorlog. Om tegenwicht te bieden richtte een groep joden 62 Group op. Deze organisatie infiltreerde in fascistische kringen, beschermde joodse gezinnen en zocht openlijk confrontatie op met de knokploegen van Jordan.
En op deze realiteit haakt de fictie van Ridley Road in. Vivien Epstein, gespeeld door nieuwkomer Agnes O’Casey, is een joodse kapster uit Manchester die haar strenge opvoeding probeert te ontvluchten en naar Londen verhuist. Hier ontdekt ze dat haar jeugdliefde Jack (Tom Varey, Ackley Bridge) voor de 62 Group actief is en dat hij bezig is met een undercoveroperatie. Maar nadat hij gewond raakt tijdens een overval, is er geen spoor meer van hem te bekennen. Ze besluit om zelf ook undercover te gaan en komt daarbij oog in oog te staan met Colin Jordan (Rory Kinnear, Penny Dreadful) zelf.
Ridley Road laat een overtuigende vorm van blinde haat zien
Dit nooit meer. Echt niet. Ridley Road laat zo’n intense en overtuigende haat zien. Ik werd er onpasselijk van. Je mag hopen dat series als deze fictief zijn, maar zulke blinde haat bestond in de jaren zestig, en bestaat helaas nog steeds. Het is verschrikkelijk dat mensen op straat worden aangevallen, puur vanwege hun uiterlijk, en vervolgens niet kunnen vertrouwen op de autoriteiten. Met het gebruik van bestaande filmbeelden uit de jaren zestig laat de serie zien dat dit absoluut geen verzinsel is. Ook trekt men angstaanjagende parallellen met het heden. Ik mag hopen dat het nooit meer zover als toen mag komen. Want dit nooit meer.
Ondanks dat Ridley Road erin slaagt om effectief sociale kritiek te leveren, weten andere elementen van de serie minder te overtuigen. De cast doet het redelijk en ze weten je aandacht gedurende de hele serie vast te houden. Zeker als nieuwkomer slaagt Agnes O’Casey erin om duidelijk een frontvrouw voor deze serie te zijn. Ook is Rory Kinnear erg amusant als Colin Jordan. Maar behalve deze twee, zijn er geen andere acteurs die er echt uitspringen of een blijvende indruk weten te maken.
Op andere vlakken valt Ridley Road een beetje tegen
Ook de verhaallijn zelf is vrij veilig. Nu hebben de makers al een historisch kader geschapen waarbinnen ze niet heel veel vrijheid hebben om te bewegen of zelf dingen te bedenken. Als je de geschiedenis een beetje kent, weet je dat er in dit geval bijzonder weinig op het spel heeft gestaan en dat de uitkomst van de hele undercoveroperatie dan ook bijzonder teleurstellend is. Het vuurwerk dat deze serie in de eerste aflevering belooft blijft in de laatste aflevering een beetje uit.
Ondanks een vrij zwakke verhaallijn, is Ridley Road wel een uitermate boeiende serie. De makers laten minutieus zien hoe radicalisering te werk gaat, hoe het begint bij lichtelijk wantrouwen en uiteindelijk overgaat in blinde haat. Ik hoop het zo erg, dit nooit meer.
Over de auter, Hessel Hoekstra
Hessel is bioloog en kan vol passie vertellen over planten, dieren en alles wat leeft. Waar hij ook veel over kan vertellen zijn series. Als recensent voor MijnSerie kan hij zijn liefde voor series uitstekend combineren met zijn passie voor schrijven. Hij houdt van series van alle genres uit alle landen, maar heeft een zwak voor Britse series. Zijn favoriete series zijn Doctor Who, His Dark Materials en Line of Duty. Zijn favoriete boom is de zomereik.
