Safe - Seizoen 1
De quote “Nothing stays hidden forever, the truth always comes out” is bijna symbolisch voor de nieuwe Netflix serie Safe. Wanneer Jenny Delaney (Amy James-Kelly, Coronation Street) verdwijnt na een wild huisfeestje slaat haar vader alarm. In de hechte, beschermde gemeenschap waarin ze wonen lijkt iedereen elkaar te kennen en te willen helpen. Toch komt vader Tom (Michael C. Hall, Dexter) maar moeilijk achter de waarheid over wat er echt is gebeurd die avond.
Wat volgt is een achtdelige misdaad-detective waarin Tom meermaals het heft in eigen handen neemt en zodoende meer te weten komt over wat er die nacht is gebeurd met zijn dochter. De serie is een Frans-Amerikaanse samenwerking, bedacht door auteur Harlan Coben en volledig uitgebracht op Netflix in mei 2018.
Het verhaal bevat drie grote verhaallijnen, die allemaal iets met elkaar te maken lijken te hebben. De belangrijkste is de verdwijning van Jenny, maar ook haar vriendje Chris Chahal (Freddie Thorp) die vermist wordt houdt de gemoederen bezig. Binnen zijn familie blijkt er ook het nodige te spelen wat voer is voor de derde belangrijke politiezaak. Neil (Joplin “Chook” Sibtain, The Sarah Jane Adventures) en Zoé Chahal (Audrey Fleurot, Engrenages) zijn in eerste instantie meer met hun ongelukkige huwelijk bezig dan hun zoon die ineens van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen. Dat is ook niet zo gek, want Chris was een nogal losgeslagen jongen.
Ook weduwnaar Tom heeft naast de verdwijning van zijn oudste dochter de nodige privézaken aan zijn hoofd. Hij is namelijk verwikkeld in een relatie met rechercheur Sophie Mason (Amanda Abbington, Sherlock) en dit komt de professionaliteit van het onderzoek niet altijd ten goede. Goede vriend Pete Mayfield (Marc Warren, Band of Brothers) is ondertussen de loyale sidekick, al lijkt er ook het nodige in zijn privéleven te spelen, gelet op de interesse die nieuwe politieagente Emma Castle (Hannah Arterton) in hem heeft.
Ik had even wat tijd nodig om helemaal in het verhaal meegezogen te worden. Het verhaal begon goed maar de echt verrassende wendingen en snelheid kwamen pas na enkele episodes aan bod. Ik moet wel zeggen dat toen dit eenmaal gebeurde de serie ook in rap tempo flink verbeterde in kwaliteit. Over de acteerprestaties en dramakant had ik al weinig aan te merken, maar ook de spanning en mystiek voelde ik na een tijdje echt goed in de scènes.
Het deed je als kijker bijna het slechte politiewerk vergeten, want daar was toch wel een hoop op aan te merken. Het feit dat Tom in de meeste gevallen veel eerder achter informatie kwam en zelf ook niet de drang leek te hebben dit alles te willen delen met de professionals zegt eigenlijk wel genoeg. Gelukkig leent dit genre zich daar wel een beetje voor en was het om die reden dan ook niet storend om Tom alleen op pad te zien gaan, op zoek naar de waarheid. In de serie zitten een hoop kleine bijrollen die allemaal puzzelstukjes lijken te zijn in de speurtocht naar antwoorden. In deze karakters is net zoveel aandacht gestopt als in de hoofdrolspelers wat het niveau van de serie alleen maar ten goede komt.
Een lichte komische noot wordt verzorgd door de familie Marshall die met hun acties af en toe net uit een zwarte komedie lijken te komen. Vader Jojo (Nigel Lindsay, Victoria), moeder Lauren (Laila Rouass, Footballers’ Wives) en dochter Sia (Amy-Leigh Hickman, EastEnders) weten niet meer waar ze het zoeken moeten als na het huisfeest van dochterlief een beerput aan ellende open gaat. Wat volgt is een bizarre opeenstapeling aan gebeurtenissen waarin ze proberen alle verdenkingen van zich af te houden. Tussen de zware thema’s die verder aan bod komen zijn zij een welkome verademing en vond ik hun aparte rollen dan ook zeer vermakelijk om te zien.
Binnen de gemeenschap blijken veel oude relaties te bestaan. Mensen die met elkaar op school hebben gezeten zijn nu ouders van schoolgaande kinderen, wat zorgt voor een hechte woonwijk. Ergens achter dit ingewikkelde verleden gaat echter een groot geheim schuil. “No one knows anyone, not really”, is dan ook volledig van toepassing als je het over Safe hebt.
Ik moet mijn vrienden gelijk geven; Safe heeft mij uiteindelijk echt verrast met een steengoed verhaal! Ik kon maar moeilijk stoppen met kijken en heb de laatste afleveringen dan ook in één stuk door achter elkaar bekeken. Wel moet ik zeggen dat ik Michael C. Hall ondanks zijn goede acteerwerk nog steeds niet los kan zien van zijn iconische karakter Dexter. Hoezeer hij ook overtuigend de liefdevolle en emotionele vader speelde, bij bepaalde blikken of uitspraken kreeg ik toch last van flashbacks. Daarbij was zijn Engelse accent niet storend, maar nu ook weer niet erg sterk te noemen. Er zijn dan ook wel wat kritische puntjes te noemen, maar niks wat het verhaal echt in de weg zit.
Safe is zo'n serie waarbij ik wel zou aanraden om, vooral in het begin, meerdere afleveringen tegelijk te bekijken zodat je er goed in komt. Maar wanneer het verhaal je pakt zal je verbaasd zijn over de daden die uiteindelijk allemaal aan het licht zullen komen! Oh ja en nog één belangrijk feit: de serie heeft een duidelijk einde dus je blijft als kijker niet met vragen zitten (wat ook wel eens fijn is).
Wat volgt is een achtdelige misdaad-detective waarin Tom meermaals het heft in eigen handen neemt en zodoende meer te weten komt over wat er die nacht is gebeurd met zijn dochter. De serie is een Frans-Amerikaanse samenwerking, bedacht door auteur Harlan Coben en volledig uitgebracht op Netflix in mei 2018.
Een lichte komische noot wordt verzorgd door de familie Marshall die met hun acties af en toe net uit een zwarte komedie lijken te komen.
Het verhaal bevat drie grote verhaallijnen, die allemaal iets met elkaar te maken lijken te hebben. De belangrijkste is de verdwijning van Jenny, maar ook haar vriendje Chris Chahal (Freddie Thorp) die vermist wordt houdt de gemoederen bezig. Binnen zijn familie blijkt er ook het nodige te spelen wat voer is voor de derde belangrijke politiezaak. Neil (Joplin “Chook” Sibtain, The Sarah Jane Adventures) en Zoé Chahal (Audrey Fleurot, Engrenages) zijn in eerste instantie meer met hun ongelukkige huwelijk bezig dan hun zoon die ineens van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen. Dat is ook niet zo gek, want Chris was een nogal losgeslagen jongen.
Ook weduwnaar Tom heeft naast de verdwijning van zijn oudste dochter de nodige privézaken aan zijn hoofd. Hij is namelijk verwikkeld in een relatie met rechercheur Sophie Mason (Amanda Abbington, Sherlock) en dit komt de professionaliteit van het onderzoek niet altijd ten goede. Goede vriend Pete Mayfield (Marc Warren, Band of Brothers) is ondertussen de loyale sidekick, al lijkt er ook het nodige in zijn privéleven te spelen, gelet op de interesse die nieuwe politieagente Emma Castle (Hannah Arterton) in hem heeft.
© Netflix
Ik had even wat tijd nodig om helemaal in het verhaal meegezogen te worden. Het verhaal begon goed maar de echt verrassende wendingen en snelheid kwamen pas na enkele episodes aan bod. Ik moet wel zeggen dat toen dit eenmaal gebeurde de serie ook in rap tempo flink verbeterde in kwaliteit. Over de acteerprestaties en dramakant had ik al weinig aan te merken, maar ook de spanning en mystiek voelde ik na een tijdje echt goed in de scènes.
Het deed je als kijker bijna het slechte politiewerk vergeten, want daar was toch wel een hoop op aan te merken. Het feit dat Tom in de meeste gevallen veel eerder achter informatie kwam en zelf ook niet de drang leek te hebben dit alles te willen delen met de professionals zegt eigenlijk wel genoeg. Gelukkig leent dit genre zich daar wel een beetje voor en was het om die reden dan ook niet storend om Tom alleen op pad te zien gaan, op zoek naar de waarheid. In de serie zitten een hoop kleine bijrollen die allemaal puzzelstukjes lijken te zijn in de speurtocht naar antwoorden. In deze karakters is net zoveel aandacht gestopt als in de hoofdrolspelers wat het niveau van de serie alleen maar ten goede komt.
“No one knows anyone, not really”
Een lichte komische noot wordt verzorgd door de familie Marshall die met hun acties af en toe net uit een zwarte komedie lijken te komen. Vader Jojo (Nigel Lindsay, Victoria), moeder Lauren (Laila Rouass, Footballers’ Wives) en dochter Sia (Amy-Leigh Hickman, EastEnders) weten niet meer waar ze het zoeken moeten als na het huisfeest van dochterlief een beerput aan ellende open gaat. Wat volgt is een bizarre opeenstapeling aan gebeurtenissen waarin ze proberen alle verdenkingen van zich af te houden. Tussen de zware thema’s die verder aan bod komen zijn zij een welkome verademing en vond ik hun aparte rollen dan ook zeer vermakelijk om te zien.
Binnen de gemeenschap blijken veel oude relaties te bestaan. Mensen die met elkaar op school hebben gezeten zijn nu ouders van schoolgaande kinderen, wat zorgt voor een hechte woonwijk. Ergens achter dit ingewikkelde verleden gaat echter een groot geheim schuil. “No one knows anyone, not really”, is dan ook volledig van toepassing als je het over Safe hebt.
Ik moet mijn vrienden gelijk geven; Safe heeft mij uiteindelijk echt verrast met een steengoed verhaal! Ik kon maar moeilijk stoppen met kijken en heb de laatste afleveringen dan ook in één stuk door achter elkaar bekeken. Wel moet ik zeggen dat ik Michael C. Hall ondanks zijn goede acteerwerk nog steeds niet los kan zien van zijn iconische karakter Dexter. Hoezeer hij ook overtuigend de liefdevolle en emotionele vader speelde, bij bepaalde blikken of uitspraken kreeg ik toch last van flashbacks. Daarbij was zijn Engelse accent niet storend, maar nu ook weer niet erg sterk te noemen. Er zijn dan ook wel wat kritische puntjes te noemen, maar niks wat het verhaal echt in de weg zit.
Safe is zo'n serie waarbij ik wel zou aanraden om, vooral in het begin, meerdere afleveringen tegelijk te bekijken zodat je er goed in komt. Maar wanneer het verhaal je pakt zal je verbaasd zijn over de daden die uiteindelijk allemaal aan het licht zullen komen! Oh ja en nog één belangrijk feit: de serie heeft een duidelijk einde dus je blijft als kijker niet met vragen zitten (wat ook wel eens fijn is).
© Netflix
Over de auteur, Wichita van Rijkom
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
Bekijk profiel van Wichita van Rijkom
