Satisfaction (2014) - Eerste aflevering

Ik heb zelden dat ik me meteen erger aan een serie. Als ik na twee minuten niet gegrepen word, weet ik al bijna zeker dat het ook niet gaat gebeuren. Een televisieseizoen geleden had ik dat met de serie Mind Games, nu heb ik dat helaas met de nieuwste serie van de Amerikaanse zender USA: Satisfaction. Een serie die vijftien minuten in een pilotaflevering nodig heeft om in het verhaal te komen, waardoor je pas na een kwartier snapt welke kant ze op gaan, wordt bij mij al vrij snel uitgezet. Erg jammer, want ik vond het concept zeker wel pakkend en de serie geeft ook een frisse inkijk in het veel te uitgekauwde thema midlifecrisis.

Er wordt antwoord gegeven op de vraag “Wat doe je wanneer alles hebben toch niet genoeg is”? De serie volgt Neil Truman (goed gespeeld door Matt Passmore, The Glades), een man met een goede baan, een mooie vrouw, een getalenteerde dochter en een mooi huis. De pilotaflevering begint met een vertellende Neil die erachter komt dat hij niet meer tevreden is met zijn leven, vervolgens zijn baan opzegt en thuis zijn vrouw Grace (Stephanie Szostak, The Devil Wears Prada) aantreft met een andere man (Blair Redford, The Lying Game). Vervolgens zoomen de makers in op het verhaal van Grace en zie je haar kijk op het leven en het huwelijk.

Hierdoor kan je je vanaf minuut één goed inleven in de gehele situatie. Iedereen heeft wel een keer een moment in zijn leven gehad dat je niet meer wist waar je eigenlijk mee bezig bent. Toch voel ik me eerder depressief door de hele setting en het levensverhaal, dan dat ik meevoel met de hoofdpersonages. Wat de serie echter wel goed heeft gedaan is dat je je niet maar inleeft in één persoon, zowel Neil en Grace gaan eigenlijk de fout in tijdens hun huwelijk en er is dan ook geen slachtofferrol te onderscheiden. De serie benadrukt dan ook niet alleen het verhaal van Neil, maar legt de focus ook op het gezichtspunt van Grace. Dit bevordert het inlevingsvermogen van de kijker en het zorgt ervoor dat de serie een goede afwisseling heeft.

Ook al is het een uitgekauwd thema, de inkijk op dit thema is anders dan normaal. Er worden geen open deuren ingetrapt of clichés gebruikt. Zo komt Neil erachter dat de affaire van Grace er niet zomaar eentje is, zien we dat degene die een affaire begint niet altijd het slachtoffer is en wordt er eindelijk ook echt een keer aan een huwelijk gewerkt, zonder dat er meteen een scheiding wordt aangevraagd. Ik kan me best indenken dat anderen dit een vermakelijke serie kunnen vinden en dat het wel een keer wat anders is, maar ik word er niet zo vrolijk van. Ik ben bang dat het steeds weer over hetzelfde zal gaan en dat er naar mate de serie langer loopt er nog weinig diepgang in te vinden is. De serie kan dus wel potentie hebben voor mensen, maar mij niet gezien helaas!