Shardlake - Seizoen 1

Bij een moordonderzoek gaat het meestal om het achterhalen van de waarheid. Dat blijkt in Shardlake alleen wat lastig te zijn als er allerlei politieke belangen met het onderzoek vermengd raken.

Men zegt wel eens dat politiek niet over de waarheid gaat. De serie Shardlake stelt dat dit zo'n vijfhonderd jaar geleden niet zo anders was. In deze Disney+ bewerking van een boek uit 2003 zien we hoe het titelpersonage Matthew Shardlake (Arthur Hughes, The Innocents) de opdracht krijgt een moord in een klooster in Engeland in 1536 op te lossen. Preciezer nog, hij moet de moord op zo’n manier oplossen dat het klooster wordt gesloten. Dit als onderdeel van een grotere politieke strijd tussen het katholicisme en protestantisme. Zijn opdrachtgever, Lord Thomas Cromwell (Sean Bean, Game of Thrones) heeft een aantal onderliggende redenen om dit klooster te willen sluiten, en liever gisteren dan vandaag. Dit is tenslotte de tijd van politieke onrust in Engeland, door religieuze hervormingen en veranderende machtsverhoudingen.

Het verhaal begint dan met Shardlake die samen met Jack Barak (Anthony Boyle, Masters of the Air) naar het klooster wordt gestuurd. Barak is daar om Shardlake te beschermen en te overzien dat hij doet wat Cromwell wil. De twee worden niet echt warm ontvangen in het klooster; de monniken zien de bui al hangen en voelen de bijbedoelingen van het moordonderzoek nauw aan. Wat volgt in de serie is dan het onderzoek en een reeks nieuwe slachtoffers. Gedurende het seizoen duikt er voortdurend één vraag op: gaat het in dit onderzoek om het vinden van de waarheid, of gaat het simpelweg om doen wat Lord Cromwell wil?

Hoewel de setting en verhaallijn intrigerend zijn, was de uitvoering net teleurstellend. Dat wil niet zeggen dat het slecht was, want dat was het niet. Maar het was ook niet echt goed. De serie mist net ‘iets’. En dat is jammer, want er zijn een hoop goede ingrediënten aanwezig: mooie sets, een sterke historische sfeer, intrigerende opzet, goede acteurs en fatsoenlijke muziek. Maar er ontbreken ook wel wat dingen. Het script is het grootste probleem; het is vaak wat zwak, overdreven en onnatuurlijk. Het ouderwetse taalgebruik helpt daar niet bij, maar is zeker niet het grootste probleem. Dit alles wordt nog wat duidelijker bij de innerlijke monologen van Shardlake. Het boek is geschreven vanuit een ik-perspectief, iets wat nogal moeilijk goed over te brengen is op tv. Om dit toch te doen wordt gebruik gemaakt van een voice-over en gesprekken met dode personages. Deze zijn echter niet echt goed uitgevoerd en zijn, bij gebrek aan een beter woord, cringe.



Dit maakte het voor mij wat lastig om gehecht te raken aan de personages. Het hielp ook niet dat het geheel maar vier afleveringen van 40 tot 50 minuten betreft. Het verhaal is daardoor vrij kort en het is lastig om iedereen goed te leren kennen. Ik heb niet het gevoel dat ik veel over het verleden van Shardlake heb geleerd (behalve één flashback), en slechts een klein beetje over Barak.

Ook viel het op dat er verrassend weinig tijd wordt besteed aan het verzamelen van aanwijzingen in de moordzaak. Er is weinig opbouw in de onthullingen, het voelt soms alsof we kijken naar een reeks gebeurtenissen die zich gewoon ontvouwen, in plaats van dat de spanning opbouwt. De meeste tijd wordt besteed aan meer moord. Aan de ene kant maakt dat de serie wel minder voorspelbaar in vergelijking met andere moordmysteries, die over het algemeen een wat strenger sjabloon volgen. Aan de andere kant vond ik het einde deels toch wel wat voorspelbaar. Natuurlijk wordt er ook veel tijd aan de politieke dimensie besteed. Dit alles is niet noodzakelijkerwijs een goed of een slecht punt van de serie; het hangt eerder een beetje af van wat je leuk vindt en wat je verwachtingen zijn.

Over het algemeen valt mijn grootste kritiekpunt samen te vatten in dat ik er niet in ben geslaagd gehecht te raken aan deze serie. Of misschien beter om te zeggen: zij zijn er niet in geslaagd mij gehecht te laten raken. Het was best leuk, maar ik had het misschien niet eens uitgekeken als ik niet van plan was deze recensie te schrijven. Het heeft mij gewoon niet te pakken gekregen. Nogmaals, dat maakt het niet per se tot een slechte serie (het was in veel opzichten namelijk best prima), maar het voelt wel alsof er zoveel meer potentieel in zat om er echt een mooie serie van te maken. Het verhaal, de acteurs en de sets liggen ten slotte klaar. Het geheel heeft gewoon wat meer karakterontwikkeling en betere scripts nodig.

We zullen moeten zien of er een seizoen twee komt. Als dat zo is, hoop ik dat ze erin slagen deze problemen op te lossen.