Sons of Anarchy - Seizoen 6
Wat een afschuwelijke seizoensfinale en wat een teleurstellend seizoen! Ik kan wel huilen! Nee, ik kan mijzelf wel huilend tegen een muur aanrennen. Het is dat mijn geliefde laptop mij heilig is, anders zou mijn geliefde het moeten ontgelden. Waar heb ik dit seizoen naar lopen kijken? Als criticus wordt ik geacht objectief te blijven, ook al ben ik een fan van Sons of Anarchy, dus ik kan niet anders dan dit seizoen negatief beoordelen.
Mijn collega en ik hebben dit seizoen van Sons of Anarchy wekelijks samengevat en uitvoerig besproken, en wij waren er al over uit dat dit seizoen van onze geliefde bikersoap teleurstelt, maar niks had mij kunnen voorbereiden op een bijna anderhalf uur durende seizoensfinale die werkelijk bijna alles fout deed. De dertiende aflevering van seizoen zes slaagde erin om veel van het terecht verdiende krediet die de show heeft bij mij ten grabbel te gooien. Echt waar, het was om te huilen.
Dit seizoen draait om SAMCRO die een weg zoekt uit de wapenhandel en de transitie maakt naar legale ondernemingen. De wapenhandel die veel levens heeft geëist en ervoor zorgde dat de Sons, en hun naasten, voortdurend in gevaar waren heeft de MC alleen maar dood en verderf opgeleverd. Jax Teller (Charlie Hunnam, Pacific Rim) realiseert dit en gedurende dertien afleveringen zet hij alles in zijn werk om dit te bewerkstelligen. En dan hebben we ook nog zijn vrouw Tara Knowles (Maggie Siff, Mad Men) die zich op haar beurt realiseert dat zij een veiliger bestaan moet creëren voor haar twee zoons en om dit te bewerkstelligen moet zij afstand nemen van de MC, en van Jax. Daarnaast moet Jax ook nog rekening houden met de vele obstakels die, als gebruikelijk, op het pad van de MC worden gegooid, waaronder rivaliserende organisaties, zijn eigen moeder (Katey Sagal, Married with Children) en interne strubbelingen binnen zijn eigen club.
En daar begint de ellende, omdat de twee centrale verhaallijnen (Jax die de club in legaal vaarwater wil brengen en Tara die afstand probeert te nemen van de club) helaas dramatisch worden uitgewerkt. Beide plots resulteren in onlogische (en ondoordachte) handelingen en geven de kritische kijker genoeg ammunitie om er doorheen te prikken. Taras karakter wordt in het eerste helft van het seizoen zo onsympathiek neergezet dat het moeilijk is om nog achter het karakter, en haar beslissingen, te staan. Beslissingen die vanuit het perspectief en motief van het karakter te begrijpen zijn, maar niet zijn te verantwoorden of te verklaren. Vooral als in de tweede helft van het seizoen blijkt dat al haar handelingen nergens naar toe hebben geleid, zij zich alle moeite had kunnen besparen en had kunnen kiezen voor een veel simpelere, en logischere, oplossing. En ik wil het niet eens hebben over het personage Lee Toric (Donal Logue, The Shield) die de eerste afleveringen helemaal richting slecht trok. En ook niet over het feit dat de serie een echt maatschappelijk probleem (wapengebruik in Amerika) als setup heeft gebruikt voor een heleboel MC-gerelateerde nonsens die niet inging op het echte maatschappelijke probleem.
De verhaallijn van Jax is evenmin succesvol omdat ook zijn beweegredenen uiterst twijfelachtig (de manier hoe hij zijn club leidt en de beslissingen die hij gedurende het seizoen neemt) zijn en elke sympathie voor het karakter verdwijnt dit seizoen. Begrijp mij niet verkeerd; als kijker hoef je niet altijd sympathie te voelen voor een personage om gefascineerd te zijn (Walter White en Tony Soprano zijn de grootste voorbeelden hiervan), maar juist het 'gefascineerd zijn door zo een gecompliceerd karakter' ontbrak. Jax wordt dit seizoen neergezet als een monster, als iemand die verandert in een persoon als Clay Morrow (Ron Perlman, Hellboy). Een transformatie die hij juist seizoenen lang heeft proberen tegen te houden. Juist deze transformatie verloopt niet altijd even consistent en ook dat kun je de serie aanrekenen. De openingsmonoloog van Jax in de seizoensfinale slaat dan ook volledig de plank mis, aangezien het duidelijk is dat de schrijvers veel van zijn handelingen proberen te rechtvaardigen en verklaren, maar er juist in slagen om extra de nadruk te leggen op zijn twijfelachtige handelingen en keuzes. En dat kenmerkt dit seizoen voor veel karakters in Charming; twijfelachtige en slechte keuzes.
Maker Kurt Sutter heeft Jax en de MC geheel gemanoeuvreerd in duister terrein, terrein dat ook voor de kijker te grauw en duister kan zijn. En dat blijkt, want een rondje langs de vele reactieboards op het internet geeft aan dat veel fans van het eerste uur allerminst te spreken zijn over dit seizoen. Sons of Anarchy lijkt alleen maar geconcentreerd op Jax zoveel mogelijk ongeluk en verdriet te bezorgen. Jax en de overige personages zullen pijn moeten lijden en lijden in het algemeen, dat is het doel van Sons of Anarchy. Kurt Sutter lijkt alleen nog te willen choqueren, maar lijkt te vergeten dat choqueren om te choqueren totaal niet schokkend is. Vooral als er zo weinig op het spel staat (de serie wil doen geloven van wel, maar laat je niet voor de gek houden). Constant herinnert de serie ons eraan hoe verdorven deze wereld is. Het is duidelijk; participeren in dit leven heeft serieuze consequenties en kan alleen maar nadelig aflopen voor alle betrokkenen. Dat is ons al seizoenen lang duidelijk en de boodschap komt luid over, werd die boodschap soms maar subtieler en doordachter gebracht.
Kurt Sutter en zijn team leken zichzelf dit seizoen ook te willen bevlekken in zelfadoratie, want de meeste afleveringen duurden onnodig lang. Uit de laatste seizoenshelft kon je uit elke aflevering gauw tien minuten aan scènes schrappen. Deze afleveringen kenmerkten zich door veel te lange montages en scènes die onnodig lang doorgingen (dat terwijl het punt al duidelijk was). Voeg hierbij de vele twijfelachtige narratieve keuzes en je hebt een probleem. Seizoen drie wordt wijd beschouwd als het minste seizoen van Sons of Anarchy, maar dit seizoen verslaat dat seizoen met gemak in stupiditeit en middelmatige kwaliteit. Ook de dialogen waren niet altijd om over naar huis te schrijven. De lichtpuntjes van dit seizoen zijn eigenlijk alleen het acteerwerk van Maggie Siff en Jimmy Smits (Nero), die treffend getormenteerde karakters neer hebben gezet. Daarom is het extra jammer dat de schrijvers hun werk te vaak teniet doen. Maar de grootste fout is dat wij personages op het scherm zien waar we steeds minder om gaan geven en steeds minder in geïnvesteerd zijn. Geen enkel personage (zelfs Nero en Unser (Dayton Callie, Deadwood) beginnen af te glijden naar het land der onsympathieke personages) valt nog te supporteren. Dit schip is waarschijnlijk niet meer te redden.
De verschillende spelers worden in de seizoensfinale al gepositioneerd en de stellingen worden ingenomen. Seizoen zeven (het laatste seizoen van Sons of Anarchy) zal genoeg hoofdpijn opleveren voor SAMCRO, aangezien zij met nog meer tegenstanders rekening moeten houden. Maar de Sons kenner weet eigenlijk ook al dat seizoen zeven geen gelukkig einde zal kennen. De MC verdient ook geen gelukkig einde, rekening houdend met alles wat zij op hun kerfstok hebben en welk leed zij de gemeenschap heeft berokkend. Een einde van deze bikersoap zonder dat het schip (en deze piraten op motors) ten onder gaan, doet geen recht aan deze serie. Ik hoop dat Kurt Sutter zich dat realiseert en snel aan het werk gaat om de teleurstelling die dit seizoen is weg te spoelen. Het is uiterst frustrerend hoe jammer dit seizoen is. Sorry, maar dit was echt héél matig. Ik vrees oprecht voor het laatste seizoen, omdat ik al bang ben wat de schrijvers gaan doen met de personages! Ik kan jullie daarom niet met deze nonsens achterlaten, dus ik verwijs iedereen naar januari en februari wanneer Justified en The Americans weer beginnen. Niet gezien? Meteen gaan volgen en wis dit seizoen uit je geheugen met series van FX die zeker niet zullen teleurstellen!
Mijn collega en ik hebben dit seizoen van Sons of Anarchy wekelijks samengevat en uitvoerig besproken, en wij waren er al over uit dat dit seizoen van onze geliefde bikersoap teleurstelt, maar niks had mij kunnen voorbereiden op een bijna anderhalf uur durende seizoensfinale die werkelijk bijna alles fout deed. De dertiende aflevering van seizoen zes slaagde erin om veel van het terecht verdiende krediet die de show heeft bij mij ten grabbel te gooien. Echt waar, het was om te huilen.
Dit seizoen draait om SAMCRO die een weg zoekt uit de wapenhandel en de transitie maakt naar legale ondernemingen. De wapenhandel die veel levens heeft geëist en ervoor zorgde dat de Sons, en hun naasten, voortdurend in gevaar waren heeft de MC alleen maar dood en verderf opgeleverd. Jax Teller (Charlie Hunnam, Pacific Rim) realiseert dit en gedurende dertien afleveringen zet hij alles in zijn werk om dit te bewerkstelligen. En dan hebben we ook nog zijn vrouw Tara Knowles (Maggie Siff, Mad Men) die zich op haar beurt realiseert dat zij een veiliger bestaan moet creëren voor haar twee zoons en om dit te bewerkstelligen moet zij afstand nemen van de MC, en van Jax. Daarnaast moet Jax ook nog rekening houden met de vele obstakels die, als gebruikelijk, op het pad van de MC worden gegooid, waaronder rivaliserende organisaties, zijn eigen moeder (Katey Sagal, Married with Children) en interne strubbelingen binnen zijn eigen club.
En daar begint de ellende, omdat de twee centrale verhaallijnen (Jax die de club in legaal vaarwater wil brengen en Tara die afstand probeert te nemen van de club) helaas dramatisch worden uitgewerkt. Beide plots resulteren in onlogische (en ondoordachte) handelingen en geven de kritische kijker genoeg ammunitie om er doorheen te prikken. Taras karakter wordt in het eerste helft van het seizoen zo onsympathiek neergezet dat het moeilijk is om nog achter het karakter, en haar beslissingen, te staan. Beslissingen die vanuit het perspectief en motief van het karakter te begrijpen zijn, maar niet zijn te verantwoorden of te verklaren. Vooral als in de tweede helft van het seizoen blijkt dat al haar handelingen nergens naar toe hebben geleid, zij zich alle moeite had kunnen besparen en had kunnen kiezen voor een veel simpelere, en logischere, oplossing. En ik wil het niet eens hebben over het personage Lee Toric (Donal Logue, The Shield) die de eerste afleveringen helemaal richting slecht trok. En ook niet over het feit dat de serie een echt maatschappelijk probleem (wapengebruik in Amerika) als setup heeft gebruikt voor een heleboel MC-gerelateerde nonsens die niet inging op het echte maatschappelijke probleem.
De verhaallijn van Jax is evenmin succesvol omdat ook zijn beweegredenen uiterst twijfelachtig (de manier hoe hij zijn club leidt en de beslissingen die hij gedurende het seizoen neemt) zijn en elke sympathie voor het karakter verdwijnt dit seizoen. Begrijp mij niet verkeerd; als kijker hoef je niet altijd sympathie te voelen voor een personage om gefascineerd te zijn (Walter White en Tony Soprano zijn de grootste voorbeelden hiervan), maar juist het 'gefascineerd zijn door zo een gecompliceerd karakter' ontbrak. Jax wordt dit seizoen neergezet als een monster, als iemand die verandert in een persoon als Clay Morrow (Ron Perlman, Hellboy). Een transformatie die hij juist seizoenen lang heeft proberen tegen te houden. Juist deze transformatie verloopt niet altijd even consistent en ook dat kun je de serie aanrekenen. De openingsmonoloog van Jax in de seizoensfinale slaat dan ook volledig de plank mis, aangezien het duidelijk is dat de schrijvers veel van zijn handelingen proberen te rechtvaardigen en verklaren, maar er juist in slagen om extra de nadruk te leggen op zijn twijfelachtige handelingen en keuzes. En dat kenmerkt dit seizoen voor veel karakters in Charming; twijfelachtige en slechte keuzes.
Maker Kurt Sutter heeft Jax en de MC geheel gemanoeuvreerd in duister terrein, terrein dat ook voor de kijker te grauw en duister kan zijn. En dat blijkt, want een rondje langs de vele reactieboards op het internet geeft aan dat veel fans van het eerste uur allerminst te spreken zijn over dit seizoen. Sons of Anarchy lijkt alleen maar geconcentreerd op Jax zoveel mogelijk ongeluk en verdriet te bezorgen. Jax en de overige personages zullen pijn moeten lijden en lijden in het algemeen, dat is het doel van Sons of Anarchy. Kurt Sutter lijkt alleen nog te willen choqueren, maar lijkt te vergeten dat choqueren om te choqueren totaal niet schokkend is. Vooral als er zo weinig op het spel staat (de serie wil doen geloven van wel, maar laat je niet voor de gek houden). Constant herinnert de serie ons eraan hoe verdorven deze wereld is. Het is duidelijk; participeren in dit leven heeft serieuze consequenties en kan alleen maar nadelig aflopen voor alle betrokkenen. Dat is ons al seizoenen lang duidelijk en de boodschap komt luid over, werd die boodschap soms maar subtieler en doordachter gebracht.
Kurt Sutter en zijn team leken zichzelf dit seizoen ook te willen bevlekken in zelfadoratie, want de meeste afleveringen duurden onnodig lang. Uit de laatste seizoenshelft kon je uit elke aflevering gauw tien minuten aan scènes schrappen. Deze afleveringen kenmerkten zich door veel te lange montages en scènes die onnodig lang doorgingen (dat terwijl het punt al duidelijk was). Voeg hierbij de vele twijfelachtige narratieve keuzes en je hebt een probleem. Seizoen drie wordt wijd beschouwd als het minste seizoen van Sons of Anarchy, maar dit seizoen verslaat dat seizoen met gemak in stupiditeit en middelmatige kwaliteit. Ook de dialogen waren niet altijd om over naar huis te schrijven. De lichtpuntjes van dit seizoen zijn eigenlijk alleen het acteerwerk van Maggie Siff en Jimmy Smits (Nero), die treffend getormenteerde karakters neer hebben gezet. Daarom is het extra jammer dat de schrijvers hun werk te vaak teniet doen. Maar de grootste fout is dat wij personages op het scherm zien waar we steeds minder om gaan geven en steeds minder in geïnvesteerd zijn. Geen enkel personage (zelfs Nero en Unser (Dayton Callie, Deadwood) beginnen af te glijden naar het land der onsympathieke personages) valt nog te supporteren. Dit schip is waarschijnlijk niet meer te redden.
De verschillende spelers worden in de seizoensfinale al gepositioneerd en de stellingen worden ingenomen. Seizoen zeven (het laatste seizoen van Sons of Anarchy) zal genoeg hoofdpijn opleveren voor SAMCRO, aangezien zij met nog meer tegenstanders rekening moeten houden. Maar de Sons kenner weet eigenlijk ook al dat seizoen zeven geen gelukkig einde zal kennen. De MC verdient ook geen gelukkig einde, rekening houdend met alles wat zij op hun kerfstok hebben en welk leed zij de gemeenschap heeft berokkend. Een einde van deze bikersoap zonder dat het schip (en deze piraten op motors) ten onder gaan, doet geen recht aan deze serie. Ik hoop dat Kurt Sutter zich dat realiseert en snel aan het werk gaat om de teleurstelling die dit seizoen is weg te spoelen. Het is uiterst frustrerend hoe jammer dit seizoen is. Sorry, maar dit was echt héél matig. Ik vrees oprecht voor het laatste seizoen, omdat ik al bang ben wat de schrijvers gaan doen met de personages! Ik kan jullie daarom niet met deze nonsens achterlaten, dus ik verwijs iedereen naar januari en februari wanneer Justified en The Americans weer beginnen. Niet gezien? Meteen gaan volgen en wis dit seizoen uit je geheugen met series van FX die zeker niet zullen teleurstellen!
