Bordertown - Seizoen 1

Zweden heeft Saga (The Bridge), maar Finland heeft Kari Sorjonen (Ville Virtanen, Jordskott). De excentrieke detective Kari heeft een heel eigenzinnige aanpak. Net als de serie zelf overigens. Seizoen 1 is namelijk opgebouwd uit vijf delen. Vijf losstaande verhalen en misdaden om op te lossen. De start is prima met een drietal afleveringen over tienerprostitutie. Daarna zakt het niveau enigszins. Vooral omdat er onvoldoende tijd wordt genomen om de opgebouwde spanning goed uit te werken. Zo zijn de twee afleveringen over hondengevechten te kort om er een spannend einde aan te maken. De laatste twintig minuten worden afgeraffeld, waardoor het einde teleurstelt. Dit gebeurt helaas vaker.



Bordertown (originele titel is Sorjonen in Finland) heeft teveel onvolkomenheden om echt te kunnen wedijveren met de bekendste Scandinavische detective-thrillers. Zo heeft zijn Russische collega Lena Jaakkola (Anu Sinisalo, Beck) een turbulente periode in de eerste drie delen, aangezien haar dochter slachtoffer is. Daarin komt op een gegeven moment naar voren dat Lena beter niet meer terug kan keren naar Rusland. Vreemd genoeg keert ze daarna in de serie regelmatig terug naar Sint-Petersburg. Bovendien wordt nergens duidelijk waarom haar dit advies gegeven wordt. Zo zijn er wel meer niet met elkaar te rijmen verhaallijnen. Dat maakt de serie ongeloofwaardig.

Zweden heeft Saga (The Bridge), maar Finland heeft Kari Sorjonen

Een ander probleem met die op elkaar volgende mix van verhaallijnen en personages is dat het soms moeilijk te volgen is. Dat komt vooral door de overdaad aan nieuwe karakters en, voor ons, toch al moeilijk te onderscheiden namen. De kijker wordt wel eens vergeten mee te nemen in het verhaal. Ondanks dat is de rode draad door het hele seizoen nogal voorspelbaar. Detective wil rust, verhuist naar een andere plaats (Lappeenranta) en wil meer tijd voor zijn gezin. Daar komt natuurlijk helemaal niks van. Daarnaast willen hoge heren, waaronder de ex van de vrouw van Sorjonen, in Lappeenranta een casino. Het schimmige spel dat daarvoor gespeeld wordt heeft in het begin wel de aandacht, maar komt verder onvoldoende terug om bij te dragen aan de spanning.



Toch is Bordertown, ondanks de onvolkomenheden. een leuke serie om te volgen. Hoewel het ene verhaal soms matig is uitgewerkt heeft het andere verhaal juist wel de benodigde snelheid en spanning. Wat betreft beeldvoering heeft het net als andere Scandinavische series alles te bieden wat nodig is om je als kijker te verwonderen over de schoonheid van het land.

Bordertown doet een beetje denken aan het Engelse Wire in the Blood waarin klinisch psycholoog Tony Hill de moorden ook op excentrieke wijze oplost. Net zoals Bordertown niet kan tippen aan The Bridge, wordt ook het niveau van Wire in the Blood niet gehaald. In Finland is Bordertown echter een groot succes en wordt er al gewerkt aan een tweede seizoen. Mogelijk poetsen de makers daarin de fouten weg en neemt men meer tijd voor één misdaad of moord. Het schijnt dat men het nieuwe seizoen gaat filmen in de winter, terwijl dit seizoen is gefilmd in de zomer. Mogelijk een teken dat het volgende seizoen donkerder en duisterder wordt? We zullen het zien, want Bordertown biedt genoeg perspectief om te blijven volgen.