Spider-Man (1994) - Seizoen 1

"With great power comes great responsibility." Spider-Man’s eeuwenoude lijfspreuk. De serie stond al lange tijd op mijn lijstje, maar waar kon ik deze gouwe ouwe nu eens (toch liefst legaal) terugkijken? Alsof de goden mij hadden gehoord, het ultieme platform kwam uit de lucht vallen: Disney+. Eindelijk kon ik kijken naar de serie waar ik vroeger als kind al naar keek, maar die ik nooit af heb kunnen kijken.

In de 1994 versie van Spider-Man volgen we, net als altijd, Peter Parker (Christopher Daniel Barnes, Ultimate Spider-Man). Een echte nerd die, afhankelijk van welke versie je kijkt, een student of reporter is. In deze versie, een leuke combinatie. We zien Parker als een negentien jaar oude student aan de Empire State University met een ‘side-gig’ als fotograaf voor de Daily Bugle. Het is een andere versie van Spider-Man dan ik gewend ben, maar zeker een aangename verassing. Als iemand die in zijn jonge jaren Tobey Maguire als Spider-Man zag, voelt dit oud en vertrouwd aan. Ik moet namelijk wel bekennen dat ik voor het grootste deel vergeten was wat er in deze versie van Spider-Man zou gebeuren. Parker heeft in deze versie ook al zijn spinnenkrachten. In flashbacks wordt duidelijk hoe hij die kreeg.

De old-school animatiestijl is in mijn ogen lekker nostalgisch. Doet me denken aan een zaterdagochtend, lekker vroeg de TV aan en Fox Kids kijken.

In het eerste seizoen (er zijn er vijf) zien we oude, bekende vijanden. Zo zien we de Lizard, Dr. Octopus, Mysterio, Spencer Smythe, zijn zoon Alistair Smythe, Scorpio en Kraven the Hunter allemaal terug in seizoen een. Natuurlijk komt in seizoen een ook ‘fan favorite’ Venom een kijkje nemen. Peter krijgt een zwart pak uit de ruimte dat hem extra krachten geeft. Met dit pak neemt hij het dan al gouw op tegen Rhino en Shocker. Maar wanneer Peter ontdekt dat de symbioot zijn gedrag verandert, laat hij het onderzoeken door Dr. Curt Connors. Die ontdekt dat het pak een levend wezen is.

Dat je niet vast zit aan het principe om een heel seizoen te kijken om een deel te snappen, is iets dat van mij eigenlijk wel vaker terug mag komen.

Spider-Man (1994) heeft 13 afleveringen, elk van zo’n 20 minuten lang. Net als andere animatieseries duurde het voor mij even om in te komen, maar na de eerste 5 afleveringen zat ik er weer helemaal in. De old-school animatiestijl is in mijn ogen lekker nostalgisch. Doet me denken aan een zaterdagochtend, lekker vroeg de televisie aan en Fox Kids kijken. Seizoen een bevat dus 13 afleveringen, maar of elke nu een rode draad bevat, dat kon ik niet echt vinden. Er zijn afleveringen die samen een kleine saga vormen (zoals The Alien Costume, Part #) en dat vind ik wel iets hebben. Dat je niet vast zit aan het principe om een heel seizoen te kijken om een deel te snappen, is iets dat van mij eigenlijk wel vaker terug mag komen. Natuurlijk is dit niet voor iedereen van toepassing.



Ik ben een fervent fan van Spider-Man, Marvel en eigenlijk animatie in het algemeen. Daarom denk ik ook wel dat ik kan zeggen dat het een serie is die voor ‘echte’ fans leuk is. Omdat er veel censuur werd uitgeoefend op de serie voelt het soms wat anders aan, maar dat kan natuurlijk ook liggen aan het moment waarop de serie werd uitgezonden. Sommige termen mochten niet worden gebruikt en de Sinister Six moest de Insidious Six worden. Gelukkig viel het uiteindelijk allemaal wel mee. Animatie doet daarentegen niet onder voor de tijd. Het 4:3 formaat is even wennen, maar geen kwalijk iets. Al met al, een leuke serie voor de Marvel fans. En een perfecte manier om Spider-Man en Marvel aan de kids te introduceren.