Spinning Out

Ik heb intens genoten van Spinning out. Wat mij betreft, was dit de beste Netflix serie sinds Unbelievable.

January Jones (Mad Men) is fantastisch als de met het Borderline-syndroom geplaagde moeder van Kat en Serena. Haar oudste dochter Kat heeft de aandoening ook en beide meisjes doen aan kunstschaatsen op hoog niveau. Na een zware val schakelt Kat over van solo schaatsen, naar met een partner schaatsen. Die partner is de zoon van haar schatrijke baas, ene Justin, een rol van Evan Roderick. Roderick was een ex-ijshockey prof en een acteur met tonnen charisma. Hem wacht nog een mooie toekomst, voorspel ik, als ‘male lead’ in romcoms.

Kaya Scodelario (Skins) vertolkt de rol van Kat en ik vond haar de absolute ster van de reeks. Ze is zo intens dat haar energie van het scherm spat zodra ze stopt met het innemen van haar medicatie. Tijdens haar manische fase stijgt ze op als een wervelwind en zodra ze weer op aarde terugkeert, raakt haar onmacht en kwetsbaarheid je als een mokerslag. De serie geeft dan ook een goed beeld van hoe het is om met deze aandoening te moeten leven. Dat kwam echt binnen.

Ik moet zeker ook nog iets zeggen over Amanda Zhou (Crazy rich Asians) die de rol van Jenn vertolkt, de beste vriendin van Kat. Ook zij acteert de pannen van het dak. Je leeft met haar mee, met al haar blessureleed, en Jenn is zo ’n schatje, dat je haar de hele tijd zou willen knuffelen. Als dat kon.

En ja, deze serie gaat over schaatsen, maar het schaatsen is eigenlijk maar bijzaak. Het gaat over mensen, over relaties, over liefde, verlies, verdriet en vergiffenis. Het gaat over het leven. Het is prachtig. Ik gaf vorig jaar niet één serie een 10/10, maar deze wel, al ben ik misschien een beetje bevooroordeeld, omdat ik zo mee leefde met de personages en hen zo onvoorwaardelijk in mijn hart sloot (grijns).