Star Trek: Picard - Seizoen 1
Ik heb twee weken terug de laatste aflevering gezien van de tiendelige serie Star Trek: Picard. Ik moet zeggen dat er genoeg over te melden valt. Ik ben 55 en kan me herinneren dat de Nederlandse televisie in 1971 op zondag begon met het uitzenden van Star Trek. Ik vond die serie fascinerend en dat is nooit meer overgegaan. Ik moest later in het begin van Next Generation wel wennen aan die nieuwe kale kapitein. Ik ben meer een Kirk man, maar toch veroverde ook hij mijn hart. Deep Space 9 was daarna voor mij het absolute hoogtepunt. Het zeven jaar durende epos over het ruimtestation onder leiding van Benjamin Sisko, gestalte gegeven door de briljante Avery Brooks (Spenser: For Hire). Helaas ontstonden er door de steeds minder origineel wordende verhalen en scripts van het Voyager team scheurtjes in mijn Star Trek liefde. Dat werden barsten door de Enterprise soap.
Door de met zoveel liefde gemaakte fanserie Star Trek Continues (een echte aanrader, je vindt hem terug op https://www.startrekcontinues.com/) leefde ik op en ging er weer goed voor zitten toen Star Trek: Discovery op de buis verscheen. Het eerste seizoen verliep voor mij wat stroef. Ik moest wennen aan de meer realistische visuele ruimte-effecten. Erg druk en vooral heel donker. Niet helemaal zoals ik Star Trek ken. Maar met seizoen twee was ik toch helemaal over. De makers hebben hun best gedaan met een zeer goed verhaal, de lijnen naar de originele serie te trekken. En daar zijn ze in geslaagd. Het is intussen al weer een tijdje wachten op seizoen drie.
En daar is dan ineens Picard. Natuurlijk was de komst van deze serie al lang van tevoren aangekondigd en had ik regelmatig het internet afgestruind naar spoilers. Amper iets kunnen vinden. Maar waar is de lol als je al weet welke kant het op gaat?
Intussen ben ik drie maanden verder, is dit eerste seizoen voorbij en heb ik voor mezelf de plussen en minnen op een rijtje gezet. Doet Picard het weer? Of moet ik misschien zeggen ‘kan Patrick Stewart het nog?’ Hij is niet de eerste acteur die op latere leeftijd weer in de schoenen kruipt van een personage uit zijn jongere jaren. En ik moet eerlijk zijn, ik vind hem intussen erg fragiel. Met zijn krakende stem en haperende motoriek is hij niet meer de man die hij was. En dat geldt eigenlijk ook voor de oudgedienden uit Star Trek Next Generation die acte de présence geven. Uitzondering daarop is Jerry Ryan als Seven (Star Trek Voyager), maar zij is dan ook wat jaartjes jonger.
De Romulans, die een belangrijke rol spelen, zien er uit als boze elven. Hun oren doen al pijn als je er naar kijkt. Seven is veranderd in een soort vrijheidsstrijder, een rol die mijn inziens niet past bij de strak georganiseerde ex-Borg die zij was op de USS Voyager. Kregen de ruimteschepen vroeger in elk detail de aandacht, nu zijn ze amper waar te nemen. Vooral in de laatste aflevering zijn de beelden van de schepen, net als al eerder in Star Trek Discovery, te druk en te donker. Een Trekkie wil elk detail in zich op kunnen nemen, tot de kliknagels aan toe. En wat leek uit te draaien op een prachtig dramatisch einde, bleek uiteindelijk een happy end met kans op meer.
Is het dan allemaal slecht? Nee, natuurlijk niet. Het tempo van de serie is prima en kijkt daardoor lekker weg. Elke aflevering eindigt met een cliffhanger en een schijnbaar hopeloze situatie. Maar dat wordt in de volgende aflevering snel opgelost en dan gaat het richting de volgende uitdaging. De rode draad in de serie is simpel en dus goed te volgen. Picards instelling is zoals die altijd is geweest en dat moet ook niet anders zijn. Het schip waarmee hij en zijn crew reizen wordt bemand door een sigaar rokende kapitein en zijn kopie-hologrammen. Voor elke discipline één (Santiago Cabrera, Merlin). Een goede vondst. Seven neemt op een oude Borg Cube een onverwachte rol op zich. Voor mij het hoogtepunt van de serie. Een echt kippenvelmoment en een verhaallijn die verder uitgewerkt verdiend te worden. De rest van zijn crew bestaat uit interessante karakters die allemaal de moeite waard zijn om verder te leren kennen.
Kortom, een fijne extra loot aan de Star Trek boom. Zeker niet de minste, met volop ruimte voor groei en plekken om te gaan waar nog nooit iemand is geweest.
Door de met zoveel liefde gemaakte fanserie Star Trek Continues (een echte aanrader, je vindt hem terug op https://www.startrekcontinues.com/) leefde ik op en ging er weer goed voor zitten toen Star Trek: Discovery op de buis verscheen. Het eerste seizoen verliep voor mij wat stroef. Ik moest wennen aan de meer realistische visuele ruimte-effecten. Erg druk en vooral heel donker. Niet helemaal zoals ik Star Trek ken. Maar met seizoen twee was ik toch helemaal over. De makers hebben hun best gedaan met een zeer goed verhaal, de lijnen naar de originele serie te trekken. En daar zijn ze in geslaagd. Het is intussen al weer een tijdje wachten op seizoen drie.
En daar is dan ineens Picard. Natuurlijk was de komst van deze serie al lang van tevoren aangekondigd en had ik regelmatig het internet afgestruind naar spoilers. Amper iets kunnen vinden. Maar waar is de lol als je al weet welke kant het op gaat?
Intussen ben ik drie maanden verder, is dit eerste seizoen voorbij en heb ik voor mezelf de plussen en minnen op een rijtje gezet. Doet Picard het weer? Of moet ik misschien zeggen ‘kan Patrick Stewart het nog?’ Hij is niet de eerste acteur die op latere leeftijd weer in de schoenen kruipt van een personage uit zijn jongere jaren. En ik moet eerlijk zijn, ik vind hem intussen erg fragiel. Met zijn krakende stem en haperende motoriek is hij niet meer de man die hij was. En dat geldt eigenlijk ook voor de oudgedienden uit Star Trek Next Generation die acte de présence geven. Uitzondering daarop is Jerry Ryan als Seven (Star Trek Voyager), maar zij is dan ook wat jaartjes jonger.
De Romulans, die een belangrijke rol spelen, zien er uit als boze elven. Hun oren doen al pijn als je er naar kijkt. Seven is veranderd in een soort vrijheidsstrijder, een rol die mijn inziens niet past bij de strak georganiseerde ex-Borg die zij was op de USS Voyager. Kregen de ruimteschepen vroeger in elk detail de aandacht, nu zijn ze amper waar te nemen. Vooral in de laatste aflevering zijn de beelden van de schepen, net als al eerder in Star Trek Discovery, te druk en te donker. Een Trekkie wil elk detail in zich op kunnen nemen, tot de kliknagels aan toe. En wat leek uit te draaien op een prachtig dramatisch einde, bleek uiteindelijk een happy end met kans op meer.
Is het dan allemaal slecht? Nee, natuurlijk niet. Het tempo van de serie is prima en kijkt daardoor lekker weg. Elke aflevering eindigt met een cliffhanger en een schijnbaar hopeloze situatie. Maar dat wordt in de volgende aflevering snel opgelost en dan gaat het richting de volgende uitdaging. De rode draad in de serie is simpel en dus goed te volgen. Picards instelling is zoals die altijd is geweest en dat moet ook niet anders zijn. Het schip waarmee hij en zijn crew reizen wordt bemand door een sigaar rokende kapitein en zijn kopie-hologrammen. Voor elke discipline één (Santiago Cabrera, Merlin). Een goede vondst. Seven neemt op een oude Borg Cube een onverwachte rol op zich. Voor mij het hoogtepunt van de serie. Een echt kippenvelmoment en een verhaallijn die verder uitgewerkt verdiend te worden. De rest van zijn crew bestaat uit interessante karakters die allemaal de moeite waard zijn om verder te leren kennen.
Kortom, een fijne extra loot aan de Star Trek boom. Zeker niet de minste, met volop ruimte voor groei en plekken om te gaan waar nog nooit iemand is geweest.
Over de auter, Felix Pourquié
Felix is geboren in 1965 en woont in Koog aan de Zaan met z'n dochter en zoon. Zij zijn natuurlijk het belangrijkste voor hem. Hij heeft jaren gewerkt in de ondersteuning van gebruikers van boekhoudsoftware. Onder andere met plezier handleidingen geschreven. En nu eens kijken hoe het schrijven van recensies hem af gaat. Felix is, na het plaatsen van zijn eerste, wel geschrokken van het niveau van de andere recensenten. De lat ligt erg hoog bij MijnSerie. Hij is benieuwd of hij dat een beetje kan benaderen. Natuurlijk is ook Felix iemand die graag veel tijd steekt in kijken. Naar films en series. Hij heeft verder weinig grote passies maar wel veel kleintjes. Wil van alles wel iets weten of ervaren. Zijn motto is dan ook; je moet alles een keer proberen.
Bekijk profiel van Felix Pourquié
