Steeltown Murders - Miniserie

Steeltown Murders is een goede detectiveserie die een interessant uitgangspunt met een degelijke uitvoering weet te combineren.

Hoe vind je een moordenaar die al jaren dood is? Steeltown Murders gaat in op die vraag met behulp van het waargebeurde verhaal van de Saturday Night Strangler. In 1973 vermoordde deze persoon tenminste drie tienermeisjes rondom zijn woonplaats in Wales, maar werd nooit gepakt. Pas toen het onderzoek in 2002 opnieuw geopend werd en er gebruik werd gemaakt van DNA-technologie, kwam de inmiddels overleden dader in beeld. In Steeltown Murders zien we hoe de politie zich zowel in 1973 als 2002 bezighoudt met deze moordzaken.

Philip Glenister steelt de show

Hierbij volgen we hoofdzakelijk de politieagenten Paul Bethell (Philip Glenister, Life on Mars) en Phil Rees (Steffan Rhodri, Gavin & Stacey), die in 1973 en 2002 allebei betrokken waren bij het onderzoek. De jongere versies van Bethell en Rees zijn respectievelijk gespeeld door Scott Arthur (Da Vinci’s Demons) en Sion Alun Davies (Hidden (2018)). Beide acteur duo's zijn erg sterk en hebben een prettige wisselwerking. Ondanks een niet heel overtuigend Welsh accent is het vooral Philip Glenister die de show steelt. Hij heeft wel vaker een koppige detective gespeeld en hier doet hij het kunstje gewoon weer opnieuw.

Er ontstaat door deze acteurs ook een heel fijn contrast tussen de verhaallijnen uit 1973 en 2002. In de jaren zeventig is men nog hoopvol dat de dader gepakt zal worden. Deze hoop verandert langzaamaan in wanhoop en uiteindelijk verslagenheid wanneer dat niet gebeurt. Wanneer het onderzoek na dertig jaar weer verdergaat ontstaat er een soortgelijk gevoel van hoop, maar tegelijkertijd ook een vorm van cynisme. Dit komt bijzonder sterk naar voren in de verhaallijn over de stiefvader van één van de slachtoffers (Keith Allen, Robin Hood) die lange tijd als hoofdverdachte werd gezien.

De moordzaak uit deze serie maakt alles erg ongebruikelijk

Door de omstandigheden is dit geen typische detective. Je weet dat het dertig jaar gaat duren voordat ze de dader identificeren. Ook wordt in de hedendaagse verhaallijn al vrij snel duidelijk wie de vermoedelijke dader is. Het proces van bewijs verzamelen om uitsluitsel te geven is wat vooral hier sterk naar voren komt. Er zijn geen spannende klopjachten of woeste achtervolgingen. Wat de makers wel spannend hebben gemaakt is het wachten op toestemming om DNA af te nemen en de vraag of de hoofdverdachte het inderdaad gedaan heeft.

Omdat dit gegeven zo bijzonder is, heeft de serie wel wat moeite om op gang te komen. In de eerste aflevering moet er vrij veel opgezet worden en het heen en weer springen tussen 1973 en 2002 maakt de serie soms lastig te volgen. Maar zodra de serie een beetje op gang bent gekomen en je als kijker gewend bent aan de stijl en het tempo van de serie, kijkt het goed weg.

Net zoals veel detectives tegenwoordig heeft ook Steeltown Murders iets om zich te onderscheiden. Het is zelfs niet te vergelijken met andere series over cold cases. Hoewel dat op creatief vlak voor de nodige uitdagingen zorgt, is het wel erg fijn kijkvoer.