Stranger Things

Je zou het op basis van mijn weelderige haardos en boyis looks ‘n charm waarschijnlijk niet zeggen, maar ik ben een kind van de eighties. De jaren ’80 waarin we het met slechts twee zenders moesten doen: Nederland 1 en 2. Zenders die vaak ook nog eens tot een uur of zes piepend op testbeeld stonden. Onze opa’s en oma’s hebben dan misschien de hongerwinter overleefd, maar dat mijn hele generatie heeft moeten opgroeien met een schrijnend gebrek aan home entertainment wordt in alle geschiedenisboeken voor het gemak maar even weggemoffeld. Schandelijk. Een paar keer per week was het wel feest, dan mocht je in je He-Man pyjama met een bakje paprika chips op schoot – het was dat of naturel, meer smaken had je niet – iets later opblijven voor Airwolf, Knight Rider en MacGuyer. Good memories. CBS komt later dit jaar trouwens met een remake van MacGuyver, maar daarvan weten we op voorhand natuurlijk al dat die nooit aan het origineel kan tippen, dus die gaan we massaal boycotten. Toch?

Ondanks dat je tv door het geringe aanbod een stuk intenser leek te beleven dan tegenwoordig – I know, opa vertelt – moest je voor het echte vuurwerk in de bioscoop zijn. Aan de hand van je vader mee naar eigenlijk net iets te spannende films als Gremlins, The Goonies en E.T. en daarna natuurlijk dagenlang geen oog dichtdoen. Eigen schuld. Het was de tijd waarin een piepjonge Steven Spielberg er de ene na de andere bovennatuurlijke avonturenfilm uitperste en we vraten het als zoete koek. Voor alle dertigers en veertigers die zo nu en dan met weemoed terugdenken aan Stand By Me, The Thing en Aliens komt Netflix nu met een lofzang aan al die 80’s classics, Stranger Things.

Als je je als sheriff voornamelijk zorgen hoeft te maken over of er wel voldoende aardbeienjam in je donut zit, dan weet je dat je de wet niet aan het handhaven bent in één van de allergrootste gemeentes op aarde. Hawkins is een klein slaapstadje in het Indiana van begin jaren ’80. Er gebeurt niet zoveel in Hawkins. Je zou kunnen zeggen dat het een soort Boxtel is, maar dan met meer pick-up trucks en grotere bekers bij de McDonalds. Het is dan ook even schrikken als te midden van al deze slepende saaiheid de jonge Will Byers opeens in het niets lijkt te verdwijnen. Will’s moeder en vrienden houden wel van een goeie speurtocht, dus samen met de sheriff halen ze de vergrootglazen van zolder en trekken ze er op uit, niet wetende in wat voor volslagen krankzinnigheid ze zich storten.

Stranger Things wordt door Netflix omschreven als een ode aan de 80’s supernatural classics en daar is niks te veel mee gezegd. De eerste afleveringen heb je soms echt even het gevoel dat je naar de director’s cut van E.T. zit te kijken. Extreme close-ups van ratelende BMX achterwielen; grote, intimiderende mannen in witte pakken die zuurstof krijgen door een stofzuigerslang en special effects die er volgens mij doelbewust lekker knullig uitzien. Het zit er allemaal in en wordt begeleid door synthesizerdeuntjes waar Kraftwerk de neus niet voor op zou halen. Prima.

Maar is Stranger Things dan ook leuk voor twintigers die de jaren ’80 alleen maar kennen van de The A-Team herhalingen bij RTL7? Ik denk het wel. Voor hen is het in ieder geval ‘nieuw’ en daar schuilt ook meteen de valkuil voor Stranger Things. Voor oudere kijkers kan het op een gegeven moment gaan aanvoelen als een herhaling van zetten. De regering als een continu dreigende macht, die in het geheim de meest waanzinnige experimenten doet; pestkoppen vs. de nerds op een typisch Amerikaanse high school en de Predator-achtige geluidjes van het uitvergrote kwaad, we hebben het allemaal al een keer gezien. Je zou dus kunnen zeggen dat de kracht van Stranger Things ook meteen z’n achilleshiel is. De vraag is nu of je ‘m lekker kijkt voor de trip down memory lane die ‘t is of dat je “vroeger was alles beter” mompelend op het Waterlooplein op zoek gaat naar een nog werkende videorecorder om je stoffige Blade Runner en The Fly banden nog een keer te bingen. Ik denk dat ik voor beide ga.

Geweldige serie, goede acteurs, goed plot. Vooral genoten van Gaten Matarazzo (Dustin). Fantastische muziek!