That ’90s Show - Seizoen 1

Vijftien jaar na het einde van That 70s Show is het tijd voor een nieuw decennium en een nieuwe serie. That 90s Show is het vervolg met nieuwe tieners maar voornamelijk dezelfde sfeer.

Het uitgangspunt: Eric en Donna (uit de originele show) hebben een dochter genaamd Leia (Callie Haverda, Shut Eye), die besluit de zomer van '95 door te brengen in het huis van haar grootouders nadat ze daar wat vrienden heeft gemaakt. Haar grootouders zijn natuurlijk Kitty (Debra Jo Rupp) en Red Forman (Kurtwood Smith), die je misschien kent van That 70s Show. Net als in That 70s Show volgen we haar en haar vrienden terwijl ze dronken worden, wiet roken en tieneravonturen beleven. Natuurlijk is er ook wat ruimte voor liefde en relaties. Dit alles heeft een jaren 90 jasje gekregen, al komt dat niet altijd even duidelijk naar voren. Veel van de That 70s Show-personages komen af en toe langs.

Kitty en Red zijn de overduidelijke sterren van de serie

Kitty en Red zijn de overduidelijke sterren van de serie. Hun acteerwerk en grappen zijn sterk en de chemie is nog steeds geweldig. De andere jongere acteurs zijn wat minder consistent. Haverda zet een redelijke Leia neer en Mace Coronel (die Jay Kelso speelt, zoon van) is ook een geloofwaardige Kelso. Echter, de rest van de vriendengroep heeft zo zijn momenten maar voelt vaak overdreven en over-the-top. Dit soort overdrijving is een meer algemeen probleem van deze serie; waar het origineel schitterde in zijn overdrijving en absurdisme, werkt het hier minder goed. Hoogtepunten zijn er zeker, maar het voelt soms ook wat geforceerd aan. Het lachbandje op de achtergrond helpt hier echt niet bij. Het geforceerde gejuich als een personage uit That 70s Show binnenkomt is ronduit vreselijk. Het verwijderen van het neppe gelach zou minstens een half punt aan mijn cijfer voor de serie hebben toegevoegd.



Verder: de gastoptredens van de oude cast zijn over het algemeen goed. Het grootste probleem met de cameo's is echter dat het laat zien hoe gebrekkig de nieuwe cast is. Er zijn te weinig afleveringen, waarvan een groot deel over Red, Kitty, en nog wat andere personages gaat, om echt gehecht te raken aan de tieners. Er is weinig karakterontwikkeling, behalve dat Leia van 'sukkelig' naar 'cool met vrienden en een vriendje' gaat. Dit voelt geforceerd en gehaast aan in het aantal afleveringen dat we hebben. De plotwending in de finale draagt bij aan dit geforceerde en gehaaste gevoel. Het past niet in de grotere verhaallijn van de serie. Verder probeert de serie aan de ene kant erg woke te zijn, maar laat vervolgens zien dat het oké en grappig is voor een meisje om een jongen die dat niet wil met geweld te kussen. Het voelt erg als een dubbele standaard. Gelukkig heeft de serie verder wel veel grappen in die ik wel leuk vond. Er waren wel een aantal grappen die me niet zoveel aan het lachen maakten als het lachbandje me deed vermoeden dat ik zou moeten, maar ik zou zeggen dat de grappen over het algemeen goed zijn. Je kan deze serie zeker kijken als je That 70s Show nog nooit hebt gezien; de cameo’s zijn misschien wat verwarrend (en het gejuich eromheen) maar het zou niet te veel problemen op moeten leveren.

Kortom, het is niet geweldig, maar ook niet verschrikkelijk. Ik vond het leuk om het te bingen, wat heel goed te doen is met de tien korte afleveringen. Kitty en Red maken het de moeite waard, maar je moet dat neppe gelach eromheen wel een beetje negeren.