Als je aan de Zwarte Dood denkt, is het laatste waar je aan denkt waarschijnlijk om er een comedy van te maken. The Decameron herinnert ons er echter aan dat er niets taboe is voor humor. In tegenstelling tot de eerste golf van negatieve recensies, vond ik deze serie bijzonder vermakelijk. Het komt zelden voor dat mijn mening zo sterk afwijkt van de publieke opinie, maar hier zijn we dan. Deze serie zaait blijkbaar verdeeldheid: you love it or you hate it.
De pest is geen lachtertje, en toch laat deze serie je lachen
The Decameron neemt ons mee naar 1348, waar een groep Italiaanse edelen zich terugtrekt in een afgelegen, luxueuze villa om te ontsnappen aan de Zwarte Dood, de dodelijkste pandemie uit de geschiedenis. De pest heeft naar schatting 30% tot 60% van Europa weggevaagd – niet echt een lachertje. Toch laat deze serie je lachen over de bizarre gebeurtenissen en gedragingen van de adel en hun dienaren, die in de ene chaotische situatie na de andere terechtkomen.
De serie onderzoekt thema's als sociale ongelijkheid, vrouwelijke ambitie en verlangen, overleving, liefde, naïviteit en wijsheid, allemaal verpakt in een satirisch pakket. Het steekt de draak met de adel, blinde religiositeit en zelfs de conventies van historische drama's. Deze oneerbiedige toon lijkt sommige kijkers te hebben teleurgesteld, met name degenen die een getrouwe bewerking van Boccaccio's beroemde werk verwachtten. De titel Decameron verwijst naar Boccaccio's meesterwerk uit de 14e eeuw, waarin tien mensen ontsnappen naar een villa in de buurt van Florence om de pest te ontlopen. Daar delen ze honderd verhalen in tien nachten. De serie leent het uitgangspunt van een toevluchtsoord in een villa en enkele thematische elementen, maar daar houden de overeenkomsten ook weer op. Degenen die hoopten op een meer getrouwe weergave van de originele verhalen, worden teleurgesteld.
Maar als je je verwachtingen van een getrouwe bewerking opzij kunt zetten, zou je misschien wel kunnen genieten van deze zwarte komedie. Maar wees gewaarschuwd: de humor is net zo genadeloos als de pest zelf. Als je snel beledigd bent, is dit waarschijnlijk niet de serie voor jou. Niets is heilig; niet de dood, niet religie, niet ziekte, en niet het genre van historische drama's. De serie schuwt ook expliciete content niet, met veel seksscènes. Kortom, de serie is net zo goddeloos als haar personages.
De humor is net zo genadeloos als de pest zelf
En goddeloos, dat zijn de personages. De meesten zijn makkelijk te haten, vooral de adel. Sommigen zullen je je haar uit je hoofd willen laten trekken. Maar ze worden verbazingwekkend goed neergezet door de cast. En dit is iets waar bijna alle recensenten het in ieder geval wél over eens kunnen zijn: de cast is geweldig. We zijn in de ervaren handen van Tanya Reynolds (Sex Education), Saoirse-Monica Jackson (Derry Girls), Tony Hale (Arrested Development), Amer Chadha-Patel (Willow), Leila Farzad (I Hate Suzie), Lou Gala (Secrets d’histoire), Karan Gill (I May Destroy You), Zosia Mamet (Girls), Douggie McMeekin (Harlots) en Jessica Plummer (EastEnders).
Deze gevarieerde cast betekent ook dat er behoorlijk wat diversiteit is in Engelse accenten, wat bij sommige recensenten tot verontwaardiging heeft geleid. Persoonlijk zie ik het probleem niet zo. Het is niet alsof er in het 14e-eeuwse Italië überhaupt iemand modern Engels sprak. Deze eclectische mix voelt juist eerder als een bewuste keuze; het genre houdt immers erg van "posh" (British Queen's English) accenten, en dit voelt wel een beetje als een parodie. De soundtrack, die middeleeuwse gezangen combineert met punkrock uit de jaren 80, versterkt de eigenzinnige oud-ontmoet-nieuw-vibe van de serie nog verder. Verrassend genoeg werkt het behoorlijk goed.
Alle acht afleveringen zijn dan ook een wervelwind. Net als je denkt dat het niet erger kan worden voor onze personages, storten ze zich nog verder in de absurditeit. Ze verspillen ook geen tijd om nog een dieper gat te graven (soms letterlijk, voor alle lijken). Dit snelle tempo is over het algemeen erg fijn, hoewel de middelste afleveringen met hun verwarrende liefdesverhalen iets te veel richting soapserie gaan. Gelukkig gaan de laatste afleveringen terug naar meer aangrijpend materiaal, met een spectaculair einde. Wees echter gewaarschuwd: de serie schuwt het niet om haar hoofdpersonages te vermoorden - raak vooral niet te gehecht aan de personages.
Concluderend vond ik The Decameron het bekijken waard. Verwacht geen getrouwe hervertelling van Boccaccio's werk - het is echt wel wat anders. Maar als je zin hebt in een donkere, oneerbiedige comedy die geen blad voor de mond neemt, probeer het dan eens. Het is misschien niet ieders smaak, maar het is niet zo ernstig als sommige critici je willen doen geloven.
Over de auter, Nienke de Boode
Ooit begon ze met het kijken van NCIS, CSI en Bones, daarna is de liefde voor het kijken van series uitgegroeid tot wat het is vandaag, met tientallen series die gevolgd moeten worden. Nu kan je Nienke altijd midden in de nacht wakker maken voor een goede crime serie, maar ze is ook zeker niet de beroerste om eens wat nieuws uit te proberen. Komedie en fantasy doen het ook altijd goed bij haar. Sinds oktober 2014 schrijft ze ook voor MijnSerie om haar liefde voor series en schrijven te combineren.
