The Good Place - Seizoen 2

Wat gebeurt er met je als je dood bent? Kom je in het hiernamaals terecht? Of een grote leegte? Er zijn theorieën over, maar niets is zeker. Televisiemaker Michael Schur heeft echter een heel bijzonder beeld van het hiernamaals, en in The Good Place geeft hij zijn interpretatie daaraan. In het eerste seizoen zagen we hoe de hoofdpersoon Eleanor (Kristen Bell, Veronica Mars) per ongeluk in The Good Place terecht kwam en haar leven (of dood) probeerde te beteren om uit The Bad Place weg te blijven. Dit seizoen nam in de finale een verrassende wending, toen bleek dat zij en haar bondgenoten al die tijd al in The Bad Place waren. Aan het begin van het tweede seizoen heeft deze plek een reset gekregen, en proberen Eleanor en de rest een manier te vinden om naar The Good Place te komen, zonder dat de demon Michael (Ted Danson, Cheers) erachter komt.

Het tweede seizoen zet het succes voort met een geslaagde mix van humor en diepgang

Helemaal aan het begin van de serie leek dit een aardig tussendoortje met leuke hoofdrolspelers te worden, maar met de aflevering werd The Good Place steeds beter, met een onverwachte finale als hoogtepunt. De makers hebben de stijgende lijn tijdens het tweede seizoen vastgehouden, met een geslaagde mix van humor, diepgang en een pakkend verhaal. Op een grappige manier verkent deze serie wat het nou eigenlijk precies betekent om een goed persoon te zijn. Hierbij benut de serie haar hoofdrolspelers en hun persoonlijkheden optimaal.

Daarmee spreken vooral de karakters Chidi (William Jackson Harper, The Electric Company) en Tahani (Jameela Jamil) heel erg tot de verbeelding. Beide personages dachten in het eerste seizoen dat ze in The Good Place waren en dat ze dat ook hadden verdiend door de goede dingen die ze deden toen ze nog in leven waren. Nu blijkt dat ze in The Bad Place zitten, worden hun ‘slechte’ karaktertrekken ook duidelijker zichtbaar. Ook de andere hoofdpersonen dragen genoeg bij. Nog steeds blijft het heerlijk om Eleanor en Michael samen op het scherm te zien, zeker nu Michael veel meer een driedimensionaal karakter is geworden. Het is dan ook volkomen terecht dat een Critics’ Choice Television Award voor deze rol heeft gewonnen.

Humor is vaak heel lastig om te definiëren, omdat het heel persoonlijk is, maar ik kan nog steeds smakelijk lachen om de grappen die voorbij komen. Vooral de verhaallijnen van de voormalige DJ/drugsdealer Jason (Manny Jancinto, The Romeo Section) en de kunstmatige intelligentie Janet (D’Arcy Carden, Rhonda Casting) zijn erg grappig. Beide acteurs hebben een onfeilbare timing en komen met heerlijke oneliners. Een hoogtepuntje daarbij is de romance die tussen de twee ontstaat, maar die door omstandigheden volledig ontspoort.

De finale valt tegen, maar is wel noodzakelijk voor de opbouw naar het volgende seizoen

Ook de andere verhaallijnen zijn van hoog niveau. Door het verhaal dit seizoen volledig om te gooien, voelt het geheel fris aan. Daarnaast werkt het mee dat het seizoen uit slechts dertien afleveringen van ongeveer twintig minuten bestaat. Michael Schur weet precies waar hij met zijn serie naartoe werkt en er wordt niet teveel gerekt, waardoor geen enkele aflevering overbodig aanvoelt. Wel was ik op het eerste oog een beetje teleurgesteld in de allerlaatste aflevering. Na de geweldige opbouw en de grote onthulling van het eerste seizoen, voelt de finale een beetje tam aan. Wel besef ik dat dit nodig was om ook het volgende seizoen fris en interessant te houden.

In haar tweede run weet The Good Place boven zichzelf uit te stijgen met een geweldige verhaallijn, leuke hoofdrolspelers, meer diepgang en bovenal heerlijke humor. Ondanks de ietwat tegenvallende finale, blijft dit een heerlijke serie. The Good Place is al vernieuwd met een derde seizoen. Ik kijk ernaar uit!