The Good Place - Seizoen 3

Het tweede seizoen van The Good Place vond ik een hoogstandje op het gebied van komedieseries. Het combineerde heerlijk absurde humor met kleurrijke personages en een zoektocht naar wat het nou eigenlijk betekent om een goed persoon te zijn. De finale voelde een beetje als een anticlimax, maar was wel hard nodig om het derde seizoen ook leuk te houden. Dit derde seizoen vond ik vooral in de eerste helft een beetje tegenvallen, maar in de tweede helft wordt het ruimschoots goedgemaakt.

Aan het begin van het derde seizoen draait Michael (Ted Danson) bij wijze van experiment de dood van Eleanor (Kristen Bell), Chidi (William Jackson Harper), Tahani (Jameela Jamil) en Jason (Manny Jacinto) terug. Hij hoopt te bewijzen dat zij tijdens hun leven in goede mensen kunnen veranderen onder de juiste omstandigheden. Uiteraard gaat dat al vanaf het eerste moment mis en Michael voelt zich gedwongen om in te grijpen. Maar hoe meer hij zich met de levens van het viertal bemoeit, des te meer er misgaat.

De eerste helft viel wat tegen. Bijna alle ingrediënten van de eerste twee seizoenen waren aanwezig. Met de nadruk op bijna. De eerste helft speelt zich vooral af op aarde, op de momenten dat onze hoofdpersonen nog in leven zijn. Hoewel er nog steeds leuke grappen en interessante karakterontwikkelingen plaatsvinden, stokt het een beetje. Het absurde van het hiernamaals ontbreekt. Nog steeds is het leuk en zet je bij vlagen aan tot denken, maar de afwezigheid van deze absurditeit wordt sterk gevoeld. En dat is zonde, want er komt een beetje de sleur in.

Na een ietwat teleurstellend eerste deel, herpakt het seizoen zich halverwege op grandioze wijze

Gelukkig herpakt het seizoen zich halverwege wanneer onze vrienden zich weer in het bovennatuurlijke bevinden en de laatste paar afleveringen zijn weer van ouderwets hoog niveau. Op dat moment blijkt ook dat al het heen en weer rennen op aarde ook een doel heeft; om de hoofdpersonen verder uit te diepen. We kijken meer in hun geest. En die verdieping was hard nodig, want zonder die extra verdieping zou de finale niet zo hartverwarmend maar tegelijkertijd hartverscheurend zijn.

Naast de humor zijn het de hoofdrolspelers die de show stelen

The Good Place heeft zoveel fantastische aspecten. De humor, de filosofie, maar ook de hoofdrolspelers doen het heel goed. Eleanor, Chidi, Tahani en Jason lijken eindelijk geaccepteerd te hebben dat ze niet perfect zijn en gaan daarmee aan de slag om zichzelf en hun omgeving te verbeteren. Dit seizoen verandert er veel in de relatie tussen Eleanor en Chidi en de twee acteurs grijpen het materiaal met beide handen aan en halen er alles uit wat erin zit. Ook de kunstmatige intelligentie-Janet springt er steeds meer uit als een echt karakter in plaats van slechts een plotmechanisme. Het hoogtepunt van haar rol was een aflevering waarin alle hoofdpersonen haar uiterlijk aannemen. D’Arcy Carden weet haar medespelers dan ook griezelig goed te imiteren.

Bedenker Michael Schur staat bekend als een schrijver die humor en diepgang naadloos met elkaar weet te verweven en ook dit seizoen komt hij met mooie vondsten. Het moment waarin Michael de tijdlijn van het hiernamaals probeert uit te leggen aan de hand van een vreemde naam was prachtig. De scène waarin Chidi een identiteitscrisis heeft en vervolgens college moet geven is fantastisch. Het bezoek van Michael aan het administratiecentrum van het hiernamaals is een ontzettend rake parodie op typische kantoorsituaties. En dat allemaal terwijl hij de kijker iets bij probeert te brengen over wat het betekent om een goed persoon te zijn.

Er zijn weinig series die zoveel met elkaar weten te combineren als The Good Place. Leuke hoofdrolspelers, absurde humor, filosofische diepgang en nog veel meer. Hoewel de eerste helft een beetje stokt, maakt het einde van het seizoen dat meer dan goed. Met een emotionele finale kreeg dit seizoen een waardig einde. Voorlopig zijn de belevenissen in het hiernamaals nog nier voorbij, want een vierde seizoen is aangekondigd en ik kijk ernaar uit.