The Handmaid's Tale - Seizoen 2

There is more than one kind of freedom ... Freedom to and freedom from. In the days of anarchy, it was freedom to. Now you are being given freedom from. Don't underrate it.

‘May the Lord open.’

Heel lang ging mijn muisaanwijzer van links (Ja, klopt) naar rechts (Nee, zie er vanaf), zou ik wel een recensie schrijven of niet. Maar June, ik weiger haar bij haar Gilead-naam te noemen, uit de republiek Gilead was voor mij reden genoeg om in de pen te klimmen en te schrijven over het prachtige tweede seizoen van The Handmaid’s Tale. Nou, prachtig is het woord niet. Het leven voor June en de andere Handmaid’s wordt er echt niet beter op.

Ik kan bij het kijken naar The Handmaid’s Tale maar niet ontsnappen aan de gedachten dat vele zaken op het scherm niet weg te rammen zijn uit de huidige wereld. Sommige zaken zijn als zeer sterk onkruid, niet uit te roeien. Dan denk ik aan: vrouwenbesnijdenis, kind-huwelijken, verkrachting, slavernij, mishandeling, onderdrukking, dictatuur en vooral de onmacht om daar iets aan te doen.

Someone once said 'Men are afraid that women will laugh at them. Women are afraid that men will kill them.

Maar wat ik ook zie in The Handmaid’s Tale is een gevecht, niet alleen tussen goed en kwaad want zo zwart/wit is de serie niet. Vooral het prachtige emotionele ‘gevecht’ van Serena. Het gevecht tussen Serena en June. Het gevecht tussen de gevestigde orde en hun verknipte gedachten dat het zo goed is wat ze doen. Het recht tot zelfbeschikking, te mogen beslissen als vrouw wat je zelf wil eten, drinken, dragen en wie je lief wilt hebben.

The Handmaid’s Tale wordt prachtig verfilmd in een dystopische wereld die vroeger de Verenigde Staten van Amerika heette. Gilead wordt gezien door de ogen van de vrouwen in blauw, rood en grijs. Het is te zien in de gezichten van de kinderen die nooit ergens om gevraagd hebben. En het is ook te zien in de wreedheid van de mannen en vrouwen die denken de wijsheid in pacht te hebben.

[image-102271]

In Another life maybe we could’ve been colleagues. In this one, we’re heretics.

De strijd die Serena levert wordt prachtig vertolkt door Yvonne Strahovski. Hoe gebroken June is, is te zien in de geweldige acteerprestaties van Elisabeth Moss. Maar ook de brute kracht van Fred Waterford, die Jospeh Fiennes meer dan uitstekend uitbeeldt, is een lust voor het oog en oor. Geheel terecht hebben deze actrices en acteur een Emmy nominatie in handen. De serie kan zijn handen dichtknijpen met nog meer geweldige acteurs m/v die weg weten met het verhaal en dialogen en ook genomineerd zijn.

Gilead trekt de kijker mee in een wereld die heel ver weg lijkt, maar eigenlijk om de hoek leeft en woont. Een wereld van June die niet aangenaam of leuk is, maar wreed en bloederig. Als je even denkt dat alles goed zal komen zet het verhaal je heel snel in de hoek: 'ga je schamen', lijkt het te zeggen. Niets in deze wereld kan goed komen en is überhaupt goed of leuk of prachtig. Hoe kun je denken als kijker dat het geluk op de loer ligt voor de inwoners van dit krankzinnige, bezeten en bezette land.

De serie lijkt je te willen vertellen dat alles wat je ziet lang zo erg niet is. Maar je moet wel een enorme blinddoek om hebben om niet te zien dat alles in Gilead fout is. Niets is goed aan deze nieuwe republiek, alles wat slecht kan zijn is aanwezig in Gilead. De serie is dan wel niet zwart/wit Gilead en zijn leiders zijn dat wel. Op het walgelijke af zelfs. En maar zwaaien met het Heilige Boek om je daden te rechtvaardigen.

De laatste paar afleveringen staan bol van de spanning en steeds hoop je als kijker dat het toch goed gaat aflopen, tegen beter weten in. Ik sta in de hoek met ezelsoren op en daar zal ik spreekwoordelijk verblijven tot het al eerder aangekondigde derde seizoen zal gaan beginnen. En ik verklaar plechtig dat ik niet meer de fout zal maken dat er ook maar iemand gelukkig zal kunnen zijn in Gilead, behalve de mannelijke leiders. En zelfs daar twijfel ik aan of die echt gelukkig zijn.

10 punten voor een waanzinnig goede serie die nergens verveelt en je als kijker keer op keer weet te verrassen.

‘Under his eye.’