Mocht je na het derde seizoen getwijfeld hebben, geloof me, dit seizoen is meer dan de moeite waard. Wat een serie!
Ik ga het gewoon zeggen: The Handmaid’s Tale is de meest meeslepende serie van de afgelopen jaren en het is fantastisch.
Kippenvel. Tranen. Hartkloppingen. Er zijn weinig series die dit allemaal teweeg kunnen brengen. Elke keer als ik denk dat het amper beter kan, dan is daar The Handmaid’s Tale weer. Deze show weet me keer op keer te verbazen en mee te nemen naar een compleet andere wereld. Zo’n moment in de week dat je niet meer op je eigen bank zit, maar vast zit in de wereld tussen Gilead en Canada. Ik ga het gewoon zeggen: The Handmaid’s Tale is de meest meeslepende serie van de afgelopen jaren en is fantastisch.
Elke week wachten op een nieuwe aflevering voelt bijna niet meer van deze tijd, maar voor The Handmaid’s Tale heb ik alles over. De afgelopen drie seizoenen waren heftig, schrijnend en compleet indrukwekkend. Velen vonden dat het derde seizoen gekmakend was. De constante pogingen van June (en anderen) om te ontsnappen om vervolgens weer terug te keren. Niemand begreep het. Tot dit seizoen. Seizoen vier laat andere gedachtegangen zien, geeft je hoop en gevoelens van rebellie en laat zien wat jarenlange gevangenschap in zo’n rare wereld met mensen doet.
Dit seizoen is daarom precies datgene wat The Handmaid’s Tale weer nodig had. Niet alleen qua (soms enorm verrassende) verhaallijnen, maar ook zeker qua diepgang. Ik dacht dat Moss niet nog beter in haar rol kon groeien, maar het acteerwerk dat ze in dit seizoen laat zien, is verbluffend. Haar transformatie van slachtoffer naar rebel naar slachtoffer en weer terug is zó goed. Niet alleen Moss speelt trouwens de sterren van de hemel, ook alle andere personages doorlopen dit seizoen een enorme karakterontwikkeling. De ontwikkelingen zijn soms zelfs zo groot, dat je bijna medelijden zou krijgen met sommige personages (bijna dan).
Je kunt wel hier en daar merken dat de pandemie ook hier haar inslag heeft gehad. Ik heb gelezen dat de vertraging rondom de productie en ook de maatregelen rondom de pandemie voor veranderingen in het script hebben gezorgd. Er werd bijvoorbeeld verteld dat de verhaallijn rondom Emily verder uitgebouwd had moeten worden en dat ook andere personages veel meer scènes hadden moeten krijgen. Nu kan ik niet meer stoppen met denken aan hoe het seizoen ook had kunnen lopen, want het klopt dat je hier en daar wel wat andere verhalen mist.
De serie is nooit voorspelbaar en dat is het ijzersterke eraan.
De show blijft echter enorm gedurfd en zoekt alle randjes op. De serie is nooit voorspelbaar en dat is het ijzersterke eraan. Toch miste ik iets in de finale en ik ben er nog altijd niet achter wat. De finale had immens veel spanning, de opbouw van het seizoen werd duidelijk en veel verhaallijnen kwamen samen. Alleen als je aan het einde van de laatste aflevering van het seizoen niet weet of het de laatste aflevering was of niet achterblijft met een enorme cliffhanger, blijft het altijd een beetje onaf voelen. Misschien wordt het bij de eerste aflevering van het volgende seizoen wel duidelijk. Tot die tijd blijf ik roepen dat dit de meest geweldige serie ooit is en dat je hem echt moet gaan kijken.
Over de auteur, Bo Verhoef
Bo woont en werkt in Enschede en is simpelweg verslaafd aan televisieseries. Misdaad, drama, thrillers of zoetsappige niemendalletjes. Geen genre is haar te gek. Haar meest favoriete series zijn Grey's Anatomy, The Handmaid's Tale, Manhunt: Unabomber, The Crown, Luther, Bodyguard en series die zijn gebaseerd op boeken of waargebeurde verhalen.
