The L Word: Generation Q - Seizoen 2

Seizoen één van The L Word: Generation Q eindigde met de cliffhanger wie Sophie zou kiezen. Haar verloofde Dani of toch de vrijmoedige Finley.

Shane denkt dat pokeravonden in haar eigen Dana’s haar kunnen redden van de financiële ondergang. Alice laat haar memoires schrijven. Bette probeert een weg te vinden om met Tina en haar aanstaande om te gaan. Gigi is hotter dan ooit.

Het is een weinig bevredigend, incompleet, antwoord. Sophie blijft lange tijd om een échte keuze heen draaien en houdt zowel Dani als Finley aan het lijntje. Finley wordt in de eerste aflevering perfect treffend omschreven door Alice als een kitten op de snelweg. Ze is aandoenlijk en bedoelt het allemaal goed, maar met iedere beweging die ze maakt, maakt ze het zichzelf, en haar omgeving, lastiger en lastiger. Finley’s drankgebruik speelt een grote rol dit seizoen.

Deze lijn voelt voor mij ontzettend geforceerd. In een tijdsbestek van drie afleveringen zakt ‘Fun Finley’ af naar de diepere dalen van het leven, slaapt ze een nacht in de cel voor rijden onder invloed, wordt ze vermist, plast ze in de hal van de ex van haar vriendin, heeft ze een bijna-dood ervaring en wordt ze door haar omgeving middels een interventie naar een afkickkliniek gestuurd. Dit terwijl je als kijker meer het idee hebt dat de jonge twintiger gewoon een paar keer te diep in het glaasje kijkt.

She looks like a little kitten on a highway

Wanneer mij gevraagd zou worden het hele tweede seizoen samen te vatten in één woord zou dat ‘GiNi’ zijn. Deze verfrissende verhaallijn is mijn hoogtepunt van dit seizoen. De romance gaat langzaam van start, niets overhaast, waardoor het moment van de uiteindelijke aantrekking dés te fijner is om naar te kijken. Met de ‘Gini in the bar’ thirst-trap lieten de actrices het lijken ook in het echte leven goed met elkaar overweg te kunnen. Tot grote teleurstelling van velen kreeg ‘Gini in the bar’ geen vervolg.

Een andere liefdeslijn waar ik erg blij van werd is die rondom de charmante Shane. Vanaf aflevering één zijn de eerste hints van liefde voelbaar, maar hij wordt in heel laag tempo tastbaar gemaakt. Hierdoor krijgt de spanning voldoende tijd om op te bouwen, waardoor ik heb zitten juichen toen het moment dan eindelijk daar was.

Angie is op een leeftijd gekomen dat ze meer interesse krijgt in haar donor. De zoektocht levert veel strijd op met haar ouders, vooral met Bette, wie onderling ook al genoeg uit te vechten hebben omdat Tina haar bruiloft met Carrie (Rosie O’Donnell, The Rosie O’Donnell show) plant.

In mijn eerdere recensies schreef ik over het commentaar wat de serie kreeg op voorgaande seizoenen. Deze waren weinig inclusief en de stereotype lesbienne; de butch, ontbrak. Ik moet zeggen dat ik me niet herken in dit gemis. Elke scène met Carrie erin voelde voor mij als één grote fotoshop. Zo’n foto waarin je duidelijk kunt zien dat je jezelf uit een andere foto hebt geknipt en op één of andere ongeloofwaardig mooie achtergrond hebt geplakt.

Er zijn scènes waarin het er alle schijn van heeft dat iedereen behálve O’Donnell het script gelezen heeft, en de actrice zich vol stort in een poging improvisatie theater. Ik vond het tenenkrommend. Ik ben er, zelfs na vijf keer de serie opnieuw te hebben gekeken, nog steeds niet achter of het ligt aan haar acteerprestaties of dat haar rol doelbewust zo slecht geschreven is, zodat je als kijker toch blijft hopen dat Bette en Tina weer samen komen.

De schrijvers hebben meer pogingen gedaan om het héle queer-spectrum te betrekken dit seizoen. Zo twijfelt Micah aan zijn geaardheid door de gehandicapte zus van Sophie; Maribel (Jillian Mercado) en valt de biseksuele Alice voor haar editor Tom (Donald Faison, Star Wars: Resistance, Alabama Jackson), een cis man. Voor zijn personage is veel te hard geprobeerd om zijn personage net zo spontaan en onordelijk te schrijven als Alice’ personage. Vaak tegen het irritante aan. Maar, eerlijk is eerlijk, er zijn ook genoeg mooie momenten tussen de twee.

Al met al geef ik dit seizoen nog steeds een voldoende, maar dit tweede seizoen heeft voor mij wel net iets te veel weg van Goede Tijden, Slechte Tijden door de vergelijkbare geforceerde manier van thema’s de serie in schrijven.
Ik hoop dat de schrijvers voor het derde seizoen de ietwat krampachtige manier van schrijven loslaten, anders zou dit zomaar eens het einde van Generation Q kunnen gaan worden.