The Last Panthers

The Last Panthers is losjes gebaseerd op The Pink Panthers, een criminele organisatie uit de Balkan met een voorliefde voor alles wat glittert. The Pink Panthers zijn verantwoordelijk voor een aantal van de meest spectaculaire ramkraken in de geschiedenis van het boevengilde. Reden genoeg voor Vice om er een filmpje van te knutselen (doe waar Joetjoeben) en voor Sky Atlantic een mooie kapstok voor een zesdelige serie vol alfamannetjes met uiteenlopende issues.

In het hartje van Marseille gaan een aantal gemaskerde rakkers er na het wapperen met wat klapperpistolen met een flinke hoeveelheid diamanten vandoor. Mooi klote natuurlijk, want die dingen zijn super klein, dus ga die maar eens terugvinden. Die lastige klus wordt verzekeringsagent Naomi Franckom en politieagent Khalil Rachedi in de schoenen geschoven en die hebben daar een flinke kluif aan. De zoektocht leidt hen niet alleen door heel Europa, maar ook door de donkere vergeten steegjes van hun verleden.

Als je als producent David Bowie vraagt om de muziek voor je intro te maken, dan denk je groot en dat staat vaak aan de wieg voor moois. Als Bowie dan ook nog eens ja zegt, heb je het helemaal goed voor elkaar. Resultaat is een lekker onheilspellende aftrap voor viereneenhalf uur beklemmende duisterheid, zoals je die voornamelijk kent uit Deense series. Verschil is dat er ook nog een flinke eetlepel Franse grimmigheid bij zit. Wie series als Braquo, Engrenages en, in mindere mate, Spotless zag weet dat die troubadours zich wel kunnen verschuilen achter hun zwijmelende liefdesliedjes, maar deep down zijn ze gewoon zo verknipt als wat. Daar waar The Killing en The Bridge toch ook nog wel iets warms en vriendelijks hebben, balanceert het Franse kijkwerk soms op het randje van onprettig. Het is aan de kersttafel die te aanwezige oom met slechte dronk, die discussie net even te persoonlijk maakt en bij de afwas ongepast flirt met je vriendin. Het wringt, het schuurt, het knelt en daar moet je van houden en ik doe dat dus. Maar het is niet allemaal hosanna, slingers en confettikanonnen, er valt ook wat te zeuren. Ik ben een sucker voor verschillende verhaallijnen die langzaam maar zeker samensmelten, maar het moet allemaal wel een beetje realistisch blijven en in The Last Panthers is dat dus niet. Je hebt het eigenlijk niet eens zo in de gaten, maar als je na afloop nog eens goed nadenkt over wat je nou eigenlijk hebt gezien, dan kun je niet anders dan licht teleurgesteld zijn. Het is wel heel stug hoe alle hoofdpersonen met elkaar verbonden zijn. Vind ik jammer. Niet super storend ofzo, maar jammer. Een beetje dat je zin had in Cheese Onion, maar dat die dan op is en je eigenlijk ook best tevreden bent met je bakje Bolognese jammer.

www.gumstarr.com