Je blokkeert onze banners :(
We merken dat onze advertenties niet worden weergeven, waarschijnlijk omdat je AdBlock, Ghostery of andere software gebruikt. Dat vinden we jammer, hiermee ontneem je MijnSerie in essentie inkomsten die we hard nodig hebben. Help ons door MijnSerie te whitelisten of neem Premium!
Reacties
Omdat ik Star Wars niet echt gevolgd heb moest ik af en toe wel kijken wie nu wie was. Moff Gideon bijvoorbeeld. Maar dat ik niet iedereen gelijk wist te plaatsen maakte eigenlijk niet uit. De serie gaat over Din Djarin en Baby Yoda en meer hoef je eigenlijk niet te weten.
De lengte van de afleveringen wisselt nogal er zijn een paar hele korte, maar ook wel wat langere afleveringen. Maar al met al heb ik mij enorm vermaakt met deze serie en hoewel het verhaal mooi is afgerond, hoop ik dat er nog een seizoen 4 komt.
Zo niet, dan hebben we in elk geval drie mooie seizoenen met fantastische SF avonturen.
Iets heel anders is het oerknullige (en daardoor vertederende?) Grogu-sokpoppetje. Helemaal als deze zelfstandig moet lopen of uitwijkend moet springen. Lachwekkend op eenzelfde manier als het bloeddrinkende en “springende” (lees gegooide) nepkonijn in de film The Holy Grail.
Toch kampt The Mandalorian met een probleem wat zelfs Baby Yoda niet goed kan maken: een compleet gebrek aan richting. Er zit totaal geen lijn of opbouw in. Wat wil Favreau ons nou eigenlijk vertellen? Hij dendert met zevenmijlslaarzen door het verhaal en alle ontmoetingen en beslissingen van Mando voelen volslagen random. Hier even een heel dorp bevrijden van een levensgevaarlijk monster, dan in twintig minuten een hele romance met een gewillige weduwe opbouwen én afbreken, om vervolgens een partner in crime op te pikken en die een aflevering later weer te dumpen. Er is totaal geen samenhang, laat staan verdieping. Met slecht acht afleveringen van nog geen half uur krijg je ook nauwelijks tijd om je aan de karakters te hechten. Iets wat bij Mando sowieso onmogelijk is, aangezien hij de hele tijd met een broodrooster op zijn hoofd rondloopt. Ik kan me voorstellen dat The Mandalorian geweldig is voor melancholische veertigers die weemoedig terugdenken aan al die keren dat ze de VHS van Return Of The Jedi in de videorecorder drukte, maar ik kan er gewoon niet zoveel mee. The Mandalorian is voor mij het zoveelste bewijs dat alles staat of valt met een goed verhaal en het gebrek daaraan kan zelfs een vertederende Baby Yoda niet compenseren.
Laatste reacties op afleveringen