The Midnight Club - Seizoen 1

Na The Haunting of Hill House, The Haunting of Bly Manor en Midnight Mass, is The Midnight Club (gebaseerd op het gelijknamige verhaal van Christopher Pike) de nieuwste telg uit de koker van Mike Flanagan die op Netflix verschijnt.

Ilonka (Iman Benson, #blackAF) lijkt alles goed voor elkaar te hebben totdat blijkt dat zij ongeneeslijk ziek is. In haar zoektocht naar wat er nog aan haar ziekte te doen is, vindt zij online een verhaal over een hospice onder leiding van Dr. Stanton (Heather Langenkamp, The Bay) voor terminaal zieke tieners. In het verleden is er al eens iemand op miraculeuze wijze genezen in dit hospice. Vastberaden om elke kans met beide handen aan te pakken, vertrekt ook zij naar dit hospice.



Hier wordt zij al snel opgenomen in de groep en ontdekt ze dat de patiënten ’s avonds bijeenkomen in de bibliotheek (The Midnight Club). Deze bijeenkomsten zijn een soort traditie geworden die is ontstaan ver voordat de huidige groep in het hospice verbleef. Elke avond vertelt één van de leden van deze groep een verhaal en herhalen zij het pact dat ze met elkaar hebben gesloten. Ze beloven elkaar dat als er een hiernamaals is, zij na hun overlijden hun uiterste best doen om dat aan de anderen te laten weten.

De verhalen zorgen er echter ook voor dat de focus tijdens een substantieel deel van de aflevering meer komt te liggen op het verhaal dan op het daadwerkelijke plot.

Het valt hierbij direct op dat ondanks dat de groep bestaat uit de nodige cliché-personages, je wel direct met ze meeleeft. Dit komt door de gezamenlijke en heftige strijd die zij voeren tegen hun ziekte, hoe zij hiermee omgaan en hoe de personages worden neergezet. Het is daarnaast leuk en interessant om te zien wie er met welk verhaal komt. In die verhalen zien we de verschillende acteurs in een andere rol kruipen om het verhaal uit te beelden. De verhalen zorgen er echter ook voor dat de focus tijdens een substantieel deel van de aflevering meer komt te liggen op het verhaal dan op het daadwerkelijke plot.

De sfeer in en rondom het hospice wordt uitstekend weergegeven en je proeft dan ook dat het hospice omringd wordt door mysterie. De foto’s aan de muren van vroegere patiënten, het steeds opduikende symbool, de vreemde buurvrouw (Samantha Sloyan, Midnight Mass) die over het terrein struint, de verwijzingen naar een sekte die in het huis verbleven zou hebben en het feit dat Dr. Stanton ontwijkend blijft doen over de genezing die in het verleden heeft plaatsgevonden, zorgen ervoor dat je als kijker steeds meer wilt weten wat er zich nu eigenlijk precies afspeelt in het hospice.

Daarnaast ziet Ilonka steeds meer geesten en lijkt zij op momenten ineens in het verleden terecht te komen. En ook andere patiënten zien af en toe een schaduw op zich afkomen of horen ineens stemmen. Vraag is of het daadwerkelijk spookt in het hospice, het angst is voor het naderende overlijden of dat alle medicatie hiermee te maken heeft, maar het levert voor ons de nodige schrikmomenten op.



Ik heb inmiddels een aantal series en films van de hand van Mike Flanagan gezien en hetgeen ik gezien heb was altijd horror, maar dan wel horror met een goed verhaal erin. Dat is ook hier het geval, alleen slaat de balans hier wel meer uit naar het verhaal dan naar de horror. Enerzijds komt dit, zoals ik al eerder heb aangegeven, doordat de focus meer ligt op het verhaal dan op het plot en de schrikmomenten. Maar daarnaast speelt ook de opbouw van de afleveringen een rol daarin.

Vrijwel elke aflevering is volgens een vast stramien opgebouwd. Een groot gedeelte van de dag zie je de bewoners worstelen met hun problemen en wordt het mysterie dat rondom het hospice heerst gevoed doordat Ilonka telkens iets meer te weten komt. Daarnaast nemen de verhalen van The Midnight Club een deel van de aflevering in beslag. Leuk en interessant, maar tegelijkertijd niet heel relevant voor het plot. En in het kleine stukje dat overblijft aan het einde van de aflevering zit dan vaak nog het stuk waarvan we moeten schrikken. Niet al te veel horror dus.

Voor mij was dit alles geen bezwaar. Ik vond het achtergrondverhaal voldoende interessant, de dialogen tussen de hoofdpersonen mooi en de ‘verhalen in het verhaal’ niet storend. Daarnaast had ik aan de spaarzame schrikmomenten genoeg om af en toe bijna van de bank op te springen. Zelf hoop ik dan ook op een tweede seizoen. Maar ik kan mij tegelijkertijd goed voorstellen dat de ‘echte’ horror liefhebber bedrogen uitkomt als hij zich aan deze serie waagt.