The OA - Seizoen 1

Alles wat ik wil vertellen is te veel, maar als ik het niet vertel is het te weinig. The OA is verrassend, vreemd, verbazingwekkend, excentriek, bij vlagen mooi, maar vooral heel vaag. Dus vergeef me als ik niet veel vertel of juist te veel, heel vaag blijf of juist te duidelijk ben. Maar The OA is niet een alledaagse serie die je in een recensie van plusminus 750 woorden makkelijk kan omschrijven. Ken je de slogan van Rivella Light, “Een beetje vreemd, maar wel lekker”? Nou, The OA is nog vreemder en lekker kan ik niet zeggen. Mooi is The OA wel, net als Doutzen Kroes die de drank aanprijst, maar echt light kun je het niet noemen.

Have You Seen Death?

Volg je het nog? Nee? Mooi, dan snap je waar ik acht afleveringen lang naar heb zitten kijken. Want af en toe was ik onder de indruk, af en toe dwaalden mijn gedachten af naar de boodschappen voor Kerstmis, en af en toe twijfelde ik om door te gaan of te stoppen. Bizar is een woord wat nu net in mij opkomt. Dat is The OA: bizar. We beginnen de serie net als in The Missing of Thirteen. Een jonge vrouw keert terug na zeven jaar geleden te zijn verdwenen. De jonge vrouw is Prairie en zij heeft een fantastisch verhaal te vertellen aan vijf personen. Niet aan haar ouders, niet aan de FBI, maar aan vijf mensen die zelf ook getekend zijn door het leven, zichzelf en/of andere omstandigheden.

[image-78645]
Goedgelovige mensen, die hopen verlossing te vinden bij Prairie Johnson, een prachtige en overtuigende rol van Brit Marling (Babylon). Net als in de series die ik eerder noemde zijn ook hier de ouders de onwetende partij. Ze hebben hun dochter terug maar kunnen daar eigenlijk niet mee omgaan. Nancy (Alice Krige, Tyrant) en Abel (Scott Wilson, The Walking Dead) hebben en krijgen ook niet het gereedschap dat ze nodig hebben om hun dochter te helpen. The OA vraagt op een poster of je dood hebt gezien? Vertelt dat iets over de serie? Nee, dat denk ik niet. Ook de trailer is vaag en vertelt niet veel. En als ik nu iets ga vertellen, verklap ik te veel en zal de lol er voor jou als kijker direct vanaf zijn.

This is a dream but you're wide awake.

Het einde van de serie is absoluut verrassend te noemen, ik zag die echt niet aankomen. Of er nog een seizoen kan komen? Nee, alstublieft niet. Het zou voor mij overkill zijn. Ik vond het einde passend en ook echt een einde, hoe vreemd dat ook mag klinken. Houd je van vreemd en snap je het schilderij van Barnett Newman? Dan is The OA echt wat voor jou. De regie is prachtig, al zijn sommige hand-held camera beelden voor mij net te veel. Ook de muzikale score is oké te noemen. The OA is ook niet slecht maar ook helemaal perfect kan ik het ook niet noemen. Enkele gaten hier en daar zijn misschien te wijten aan het verhaal van Prairie en zijn zo bedoeld. Maar dat komt bij mij niet zo over.

7,5 punten voor een Rivella Light, oesters en abstracte kunst.
Quotes zijn subtitels van The OA