Marvel's The Punisher - Seizoen 2

Gek genoeg heeft nog niemand een recensie over het eerste seizoen van Marvel’s The Punisher geschreven voor deze website. Persoonlijk vond ik het eerste seizoen redelijk. Jon Bernthal (The Walking Dead) stal de show in de titelrol, de thematiek was interessant en de keiharde actie was heerlijk. Daar stond tegenover dat de serie tergend traag op gang kwam en de verhaallijn vrij voorspelbaar was. Het tweede seizoen volgt ongeveer dezelfde lijn. De verhaallijn is niet bijster ambitieus en vrij langzaam, maar de performance van Bernthal en het snoeiharde geweld maken veel goed.

Na de finale van het eerste seizoen probeert Frank Castle alias The Punisher een rustig leven te leiden. Daar komt een einde aan wanneer hij een tienermeisje genaamd Rachel (Giorgia Whigham, 13 Reasons Why) redt dat wordt aangevallen in een café. Terwijl ze op de vlucht slaan en de waarheid achter de aanval achterhalen, gebeuren er vreemde dingen met Franks oude tegenstander Billy Russo (Ben Barnes, Westworld), die nu zwaargewond in een streng bewaakt ziekenhuis ligt.

Er zijn twee redenen om The Punisher te kijken: Jon Bernthal en geweld

Je kijkt The Punisher eigenlijk om twee redenen: Jon Bernthal en geweld. The Punisher is een serie met gebreken, maar Jon Bernthal en geweld maken heel veel goed. Bernthal is de belichaming van The Punisher. In elke scène waar hij in zit trekt hij alle aandacht naar zich toe. Ik snap heel goed dat Marvel en Netflix besloten hadden om hem een eigen serie te geven nadat hij voor het eerst in Daredevil opdook. Wat een acteur! Daar staat wel tegenover dat hij het vaak beter doet dan zijn medespelers. Met gemak speelt hij iedereen onder de tafel waardoor scènes zonder hem stukken minder aantrekkelijk zijn.

Toch doen ook zijn medespelers het niet onredelijk. Russo, die in de loop van het tweede seizoen evolueert in een bekende schurk uit de Punisher-comics, is een geduchte tegenstander. De makers weten zijn karakter dit seizoen vanuit een interessant uitgangspunt vorm te geven en dit effectief te benutten. Ook de schurk John Pilgrim (Josh Stewart, Shooter) is een aanwinst. Hoewel zijn verhaallijn vrij beperkt is, levert Stewart een sterke performance. Het is jammer dat Franks oude sidekick Micro geen rol meer heeft, want hij en Frank waren samen op het scherm leuk om te zien. Gelukkig krijgt hij een waardige vervanging in de vorm van de voortvluchtige Rachel en Franks oude legermaat Curtis Hoyle (Jason R. Moore, Kings).

Ook de actie is iets waarvoor je naar The Punisher kijkt. De kogels en klappen vliegen je om de oren. Net als bij Daredevil hebben de regisseurs heel goed begrepen hoe je actie en geweld op een effectieve wijze in beeld brengt. In tegenstelling tot Daredevil bestaan de gevechten uit veelal korte, chaotische shots. In dit geval werkt het echter, omdat je ondanks alle chaos gewoon ziet wat er gebeurt wanneer dat nodig is. Ik denk het geen kwaad had gekund als de makers van Iron Fist even een babbeltje hadden gemaakt met de regisseurs van The Punisher.

Helaas valt er verhaaltechnisch een hoop op aan te merken

Net als in seizoen één komt het geheel traag op gang. Er is te weinig verhaal voor dertien afleveringen van vijftig tot zestig minuten. Het is eigenlijk weer hetzelfde liedje als alle Marvel/Netflix-series. Ik ben ook in dit geval van mening dat de schrijvers het verhaal ook prima in acht of tien afleveringen verteld hadden kunnen hebben. Dat is iets wat ze bij Iron Fist wél goed gedaan hebben.

Ook de vertelstructuur is vrij rommelig. In het begin focust het verhaal zich vooral op Rachel en waarom zij op de vlucht is, maar zodra Russo na een paar afleveringen weer in beeld komt, zijn alle pijlen (en kogels) vooral op hem gericht en wordt Rachel even vergeten. Tegen het einde lijkt het alsof de schrijvers zich opeens bedacht hadden dat Rachels verhaallijn nog een paar losse eindjes had en de bemoeienis daarvan in de finale komt geforceerd over. Zonde, want het is in dit geval een kwestie van materiaal dat ze beter hadden kunnen doseren.

Het tweede seizoen van The Punisher gaat in dezelfde lijn door als het eerste. Nog steeds is de performance van Bernthal in de titelrol meer dan de moeite waard en ook het brute geweld is een lust voor het oog. Daar staat helaas tegenover dat de serie traag is en het verhaal zelf tegenvalt. Met het annuleren van bijna alle andere Marvel/Netflix-series is er een grote kans dat dit ook de laatste ronde voor The Punisher is. Mocht dat inderdaad zo zijn, dan kan je als kijker in ieder geval op een bevredigend en goed afgesloten einde rekenen.