The Ranch

Ooit zo populaire jongen komt, na de nodige omzwervingen en een hoop illusies armer, terug op het oude nest om het daar nog eens te proberen. Als je zo in ‘t kort hoort waar The Ranch over gaat, zou je bijna denken dat de serie symbool staat voor Ashton Kutcher’s carrière. Wat is er toch gebeurd met de kroonprins van de sitcom, die in zijn tijd bij de That 70’s Show de hele wereld aan z’n voeten leek te hebben? Op ‘n paar niet meer dan degelijke films en een redelijke invalbeurt bij Two And A Half Men na, is het er toch nooit helemaal uitgekomen. Heb altijd een beetje het gevoel dat zijn naam groter is dan z’n erelijst en ik ben bang dat The Ranch daar geen verandering in gaat brengen. Ik schreef “ik ben bang”, maar ik bedoelde eigenlijk “ik weet 100% zeker dat The Ranch daar geen verandering in gaat brengen”. Mijn God wat een tenenkrommend vehikel is deze nieuwe ‘komedie’ van Netflix geworden. Ik dacht dat met Unbreakable Kimmy Schmidt de ondergrens wel bereikt was, maar er was blijkbaar nog wat extra ruimte in de kelder.

Colt was die gast waar alle meisjes mee wilden vozen, omdat hij als quarterback van zijn college team de bal heel ver weg kon gooien. Colt was niet de slimste van het stel. Waarom de stelling van Pythagoras uit kunnen leggen als je een gouden rechterarm hebt? Colt hoeft geen hartchirurg te worden, hij is de nieuwe Joe Montana (dit moest ik google’en, want ik vind American Football dus heel stom). Als na vijftien jaar aanmodderen in de voetbalmarge blijkt dat die rechterarm alleen niet goed genoeg is om het tot de big league te schoppen, besluit een aangeslagen Colt maar weer richting huis te keren. Thuis, op de boerderij van zijn vader in Colorado, vindt hij zichzelf al snel tot aan de schouder terug in de kont van één van de zwangere koeien. Is die rechterarm in ieder geval nog ergens goed voor.

“Dus jij betaalt gewoon je huur met het kijken van series? Hoe lekker is dat?!” Ik hoor het regelmatig. Meestal knik ik maar licht verontschuldigend m’n hoofd, maar toen ik me afgelopen week op pure wilskracht door het eerste seizoen van The Ranch aan het worstelen was, dacht ik: “Ze moesten eens weten.”. Het leven is te kort voor tenenkrommers als deze. Ik weet niet wat meer pijn deed, het spervuur aan hemeltergend slechte grappen of de opdringerige lachband, die keer op keer maar weer je huiskamer binnendringt. Misschien was het wel ‘t complete gebrek aan chemie tussen de cast, omdat ze veel te druk zijn met het pingpongen van de meest corny oneliners. Nu ik er zo over nadenk, zou het ook ‘t volledig uitgekauwde verhaal kunnen zijn van twee mensen die eigenlijk bij elkaar horen, maar veel te lang nodig hebben om daar zelf ook achter te komen. Dat zou het allemaal kunnen zijn. Maar boven alles is het toch vooral dat gevoel van medelijden. Ashton, hoe heb je het zover laten komen, dat je samen met die andere van de That 70’s Show op een set, opgetrokken uit triplex, ‘grappen’ loopt te spugen, die het zelfs niet tot de shows van Seth Gaaikema gered hadden. Je doet me pijn Ashton. Veel.

Na het afhaken van Danny Masterson vind ik er niet veel meer aan.