The Sandman - Seizoen 1

The Sandman slaagt erin het ingewikkelde bronmateriaal te vertalen naar het seriemedium.

Dreams don't die. Not if you believe in them.

Het heeft even geduurd (lees: 30 jaar) voordat een adaptatie van The Sandman van de grond kwam. Ik heb de originele stripboeken niet gelezen, maar na het zien van de serie kan ik goed begrijpen waarom het zo lang heeft geduurd. De verschillende afleveringen vertellen vrij opzichzelfstaande verhalen die verbonden worden door de constante aanwezigheid van Morpheus, ook wel Dream: de God der dromen (Tom Sturridge, Sweetbitter). Zijn aanwezigheid vormt, samen met een aantal doorlopende verhaallijnen, de rode draad van de serie. De serie voelt dan ook niet gefragmenteerd, ondanks het groot verloop van personages en castleden.

The Sandman komt precies op het goede moment uit. Ik heb de laatste jaren een goede high-fantasyserie, zoals dat heet, gemist in serieland. Met de komst van onder meer The Wheel of Time, House of the Dragon, The Lord of the Rings: The Rings of Power en ook The Sandman is het high-fantasy genre weer volop aanwezig. Heerlijk om te zien. The Sandman zit dan ook bomvol elementen die je van een fantasyserie verwacht. Denk aan prachtige, magische vergezichten, goden en demonen, mythische wezens en een spel met onsterfelijkheid.

The trouble with stories is, if you keep them going long enough, they all end in death, don't they? - John Dee

De meeste afleveringen vertellen een vrij opzichzelfstaand verhaal dat op bepaalde vlakken relateert aan eerdere gebeurtenissen, toekomstige gebeurtenissen of een overkoepelende verhaallijn. Logischerwijs zijn er dan ook een aantal die in het bijzonder excelleren. Neem bijvoorbeeld de vierde aflevering waarin Gwendoline Christie (Game of Thrones) als Lucifer Morningstar een fenomenale strijd der verbeelding aangaat met Morpheus. Daarnaast is aflevering vijf met David Thewlis (Landscapers) als de enerverende John Dee in een adembenemend kat-en-muis-spel fantastisch om te zien. Mijn absolute favoriet is echter nummer zes: een tweeluik waarin Morpheus eerst een dag meeloopt met zijn oudere zus Death (Kirby Howell-Baptiste, Why Women Kill) en waarin we vervolgens kennisnemen van een eeuwenoud spel van onsterfelijkheid dat ooit door Morpheus in gang is gezet met ene Hob Gadling (Ferdinand Kingsley, Victoria) in de hoofdrol. Fantastisch.

Andere acteurs die rollen hebben in het eerste seizoen van The Sandman zijn onder meer Jenna Coleman (Victoria) als Johanna Constantine, Kyo Ra als Rose Walker, Joely Richardson (Emerald City) als Ethel Cripps, Mason Alexander Park (Cowboy Bebop) als Desire en Charles Dance (Game of Thrones) als Sir Roderick Burgess. Naast het groot aantal wisselende castleden fungeert een viertal personages als constante factor in het seizoen. Dit zijn naast Morpheus, de ontsnapte nachtmerrie The Corinthian (Boyd Holbrook, Narcos), de zorgzame bibliothecaresse Lucienne (Vivienne Acheampong, The One) en de raaf Matthew (Patton Oswalt, Gaslit).



Ik wil echter ook niet alleen maar lof uitspreken, want het is zeker niet de beste fantasyserie die ik ooit heb gezien. Ondanks dat de serie niet gefragmenteerd is, vind ik het wel schuren dat sommige personages weer zo snel van het scherm verdwijnen. Soms had ik het fijn gevonden als we wat langer hadden gehad. Al ligt in die vluchtigheid wellicht ook de kracht van The Sandman. Daarnaast moet ik bekennen dat het eerste seizoen ook lichtelijk voelt als een opstapje naar iets groters, wat niet per se erg is, maar het seizoen ook wat afvlakt. De laatste scenes van het seizoen beloven in ieder geval veel goeds voor de toekomst.

Ik ben ontzettend benieuwd naar meer materiaal van The Sandman. Ik hoop niet alleen op een tweede seizoen, maar ga ook zeker het bronmateriaal eens bekijken. Kortom, een zeer enthousiaste kijker aan deze kant van de pen. Gaat dat zien! Een keurige 8.0 van mij.