The Blacklist - Seizoen 2

In de ogen van vele serieliefhebbers en andere belangstellende zal een tien voor The Blacklist totaal onterecht zijn. Ik ben me daar zeker van bewust en als ik heel kritisch zou zijn schiet ik het tweede seizoen vol met gaten. Maar waar het om The Blacklist gaat, inclusief James Spader, ben ik absoluut bevooroordeeld. The Blacklist krijgt van mij een tien omdat de serie weet te VERMAKEN (ja, met hoofdletters). Ik zit elke week weer op het puntje van mijn stoel en geniet met volle tuigen wat de makers en acteurs op ons afvuren via het kleine (zijn televisies nog klein tegenwoordig?) scherm. En omdat The Blacklist precies dat doet krijgt de serie van mij een dikke tien.

Valt er verder nog iets te zeggen over deze enorm spannende en intrigerende serie? Genoeg, voor deze serie had ik nog nooit gehoord van een fulcrum, dat betekend letterlijk een draai- of steunpunt. En de geheimzinnigheid rond de relatie tussen Red en Lizzy blijft een punt van aandacht. Is hij nu wel of niet haar vader? En hoe zit dat met Tom Keen en Lizzy, wordt het nog wat tussen die twee? Vragen en geen antwoorden. Bij vele series zou je na twee seizoenen schreeuwen naar de televisie: “Kom nu maar op met de antwoorden.” Niet bij The Blacklist, althans ik niet. Het spel tussen de diverse karakters is zo goed uitgewerkt dat je bang bent voor het antwoord. Want dat zou wel eens het einde kunnen zijn van The Blacklist.

En gelukkig komt er nog een derde seizoen en hopelijk daarna nog één of twee, eindeloos doorgaan is ook niet goed. Maar een mooie afronding zou fijn zijn. Sorry, ik loop op de zaken vooruit ik had het over het tweede seizoen. James Spader is Red. Hij speelt het niet, hij is de man die Lizzy bijna tot waanzin drijft en koelbloedig mensen doodschiet. Maar als Lizzy hem pijn doet met haar snoeiharde en ijskoude woorden zie je de pijn in zijn ogen en op zijn gezicht. Deze man kan acteren dat is een feit. Red wordt door Tom en Dembe (die in het derde seizoen meer aan bod gaat komen) gewaarschuwd om Lizzy nu eindelijk eens de waarheid te vertellen. Maar het lukt, om voor ons onbegrijpelijke redenen, Red niet om de waarheid over zijn lippen te krijgen.

Raymond “Red” Reddington doet er wel alles aan om Elizabeth “Lizzy” Keen te helpen en tegelijkertijd ook zijn eigen hachje te redden. Het lijken tegenstrijdige doelen maar dat zijn het uiteindelijk niet. Het plot wordt dikker als we leren wat de fulcrum is en wat er op staat. Maar voor mij als kijker is The Blacklist meer dan het vinden van misdadigers op een zwarte lijst. The Blacklist is een kijkje in het brein van een ogenschijnlijke koelbloedige misdadiger en moordenaar die iedereen met zijn charme en ontwapende lach de verkeerde richting op stuurt of dood maakt. Lizzy is meer dan een FBI agent die achter geboefte aangaat op commando van Red. Lizzy twijfelt en voelt zich verraden en verschuilt zich achter haar FBI badge.

Maar iedereen die The Blacklist ziet zal zien dat er meer achter de façade zit van die twee. Ook Tom Keen is niet de man die ik dacht dat hij was. En het spel breidt zich uit naar de baas van Lizzy en ook haar collega’s moeten regelmatig alle zeilen bijzetten om de zaak bij elkaar te houden. Bijna iedereen heeft een agenda en daarmee wat te verbergen in The Blacklist. Het verhaal blijft op zich eenvoudig maar het spel van Red, Lizzy en ook Tom maken van The Blacklist zoveel meer. Ik hoop dat er in het derde seizoen wat meer wordt onthuld maar ook weer niet te veel. Ik houd graag wat te raden over.

10 punten voor seizoen twee, maar dat wist je al.