Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The Brink - Eerste aflevering
Het is flauw, maar als je HBO heet, dan wordt er al snel met andere maten gemeten. Dan wordt er immers al meteen een soort verwachting geschept. The Brink scoort op bepaalde (inmiddels stukken minder interessante) punten hoog op de HBO-schaal met het drank- en drugsgebruik van de personages, het vele bloot en de vele scheldwoorden. Want hoewel deze punten altijd belangrijk zijn in een HBO-serie, een zender die aanzien verwierf juist door dit soort dingen te durven doen, zijn ze allang niet meer vernieuwend. Oftewel; als je het tegenwoordig nog doet, doe het dan wel met een goede reden. Hierin schiet the Brink wat mij betreft tekort.
Wat je ook al snel van een HBO-serie verwacht, is een bepaalde mate van intelligentie. Vooral ook komedie leent zich hier uitstekend voor, helaas gaat The Brink voor gemakkelijke grappen, die ondanks de sterke cast vaak matig overkomen.
In The Brink staat de wereld aan de vooravond van de Derde Wereldoorlog, wanneer een gestoorde radicaal het roer grijpt in Pakistan en Israël dreigt plat te bombarderen. We volgen de situatie op drie verschillende plekken. In Washington speelt Tim Robbins staatssecretaris Walter Larson, die tussen het drinken en de rollenspellen met Aziatische prostituees door, probeert de president ervan te weerhouden om de Derde Wereldoorlog te veroorzaken. In Islamabad grijpt ambassademedewerker Alex Talbot (Jack Black) tussen het drinken, wiet roken en feesten door de kans om een CIA-agent te worden door een dossier naar het Witte Huis te faxen waaruit blijkt dat de radicaal Umair Zaman (Iqbal Theba, Glee) mentaal onstabiel is. En op een vliegdekschip ergens op de Atlantische Oceaan probeert Zeke Tilson (Pablo Schreiber, Orange Is The New Black) de eindjes aan elkaar te knopen door drugs te verkopen aan zijn collega’s, die moeite hebben om wakker te blijven tijdens de lange dagen die zij maken. De eerste grap waar ik bijna om moest lachen was hoe Zeke zijn bijbaantje goed probeerde te praten; hij mag een straaljager van $65.000.000 rondvliegen voor minimumloon. De humor in deze aflevering komt zo nu en dan tot zijn recht wanneer het om pure zelfspot van Amerikanen gaat. Zelfs al zijn het alleen maar flauwe grappen en grollen om te laten zien ‘kijk nou wat een domme idioten ons land besturen!’
Want waar ik slecht tegen kan is het goedpraten van de racistische opmerkingen van Alex Talbot, door er een ander personage tegenover te zetten die zijn hoofd schudt. ‘Kijk, wij zijn het ook niet eens met alle lelijke dingen die wij dit personage laten zeggen, daarom laten we een ander personage hier afkeurend op reageren’, lijken de schrijvers te willen zeggen. Dat gebeurt tegenwoordig wel vaker in series (Barney Stinson kon immers ook de meest seksistische dingen zeggen omdat de rest van de groep in How I Met Your Mother hem dan een afkeurende blik toewierpen) en neemt niet weg dat je op een goedkope manier mensen aan het lachen probeert te maken. Personage Rafiq (Aasif Mandvi) en diens familie buiten Talbots onwetendheid op hun beurt keer op keer uit, maar dit praat Talbots gedrag wat mij betreft niet goed.
Na tien minuten kijken kreeg ik het idee dat ik sowieso niet de doelgroep ben van deze serie, wellicht daarom ook het gebrek aan enthousiasme. Tot in den treuren wordt door kenners de vergelijking gemaakt met de film Dr. Strangelove, wat mij betreft onterecht. Satire kan heel intelligent zijn, in het geval van The Brink helaas vaak niet. Het heeft een geweldige cast, maar die weet ook niet boven het script uit te stijgen. Wel heeft de serie duidelijk een hoog productiebudget en dat maakt de serie al enigszins beter. Ik ben door de eerste aflevering in ieder geval nog niet overtuigd geraakt dat dit een komedie is waar ik absoluut naar moet kijken. Maar kijk vooral zelf of deze serie de hoge cijfers, goede kritieken en het bevestigde tweede seizoen waard is.
Volg The BrinkWat je ook al snel van een HBO-serie verwacht, is een bepaalde mate van intelligentie. Vooral ook komedie leent zich hier uitstekend voor, helaas gaat The Brink voor gemakkelijke grappen, die ondanks de sterke cast vaak matig overkomen.
In The Brink staat de wereld aan de vooravond van de Derde Wereldoorlog, wanneer een gestoorde radicaal het roer grijpt in Pakistan en Israël dreigt plat te bombarderen. We volgen de situatie op drie verschillende plekken. In Washington speelt Tim Robbins staatssecretaris Walter Larson, die tussen het drinken en de rollenspellen met Aziatische prostituees door, probeert de president ervan te weerhouden om de Derde Wereldoorlog te veroorzaken. In Islamabad grijpt ambassademedewerker Alex Talbot (Jack Black) tussen het drinken, wiet roken en feesten door de kans om een CIA-agent te worden door een dossier naar het Witte Huis te faxen waaruit blijkt dat de radicaal Umair Zaman (Iqbal Theba, Glee) mentaal onstabiel is. En op een vliegdekschip ergens op de Atlantische Oceaan probeert Zeke Tilson (Pablo Schreiber, Orange Is The New Black) de eindjes aan elkaar te knopen door drugs te verkopen aan zijn collega’s, die moeite hebben om wakker te blijven tijdens de lange dagen die zij maken. De eerste grap waar ik bijna om moest lachen was hoe Zeke zijn bijbaantje goed probeerde te praten; hij mag een straaljager van $65.000.000 rondvliegen voor minimumloon. De humor in deze aflevering komt zo nu en dan tot zijn recht wanneer het om pure zelfspot van Amerikanen gaat. Zelfs al zijn het alleen maar flauwe grappen en grollen om te laten zien ‘kijk nou wat een domme idioten ons land besturen!’
Want waar ik slecht tegen kan is het goedpraten van de racistische opmerkingen van Alex Talbot, door er een ander personage tegenover te zetten die zijn hoofd schudt. ‘Kijk, wij zijn het ook niet eens met alle lelijke dingen die wij dit personage laten zeggen, daarom laten we een ander personage hier afkeurend op reageren’, lijken de schrijvers te willen zeggen. Dat gebeurt tegenwoordig wel vaker in series (Barney Stinson kon immers ook de meest seksistische dingen zeggen omdat de rest van de groep in How I Met Your Mother hem dan een afkeurende blik toewierpen) en neemt niet weg dat je op een goedkope manier mensen aan het lachen probeert te maken. Personage Rafiq (Aasif Mandvi) en diens familie buiten Talbots onwetendheid op hun beurt keer op keer uit, maar dit praat Talbots gedrag wat mij betreft niet goed.
Na tien minuten kijken kreeg ik het idee dat ik sowieso niet de doelgroep ben van deze serie, wellicht daarom ook het gebrek aan enthousiasme. Tot in den treuren wordt door kenners de vergelijking gemaakt met de film Dr. Strangelove, wat mij betreft onterecht. Satire kan heel intelligent zijn, in het geval van The Brink helaas vaak niet. Het heeft een geweldige cast, maar die weet ook niet boven het script uit te stijgen. Wel heeft de serie duidelijk een hoog productiebudget en dat maakt de serie al enigszins beter. Ik ben door de eerste aflevering in ieder geval nog niet overtuigd geraakt dat dit een komedie is waar ik absoluut naar moet kijken. Maar kijk vooral zelf of deze serie de hoge cijfers, goede kritieken en het bevestigde tweede seizoen waard is.
Reacties (0)