The Fall - Seizoen 3

Was het derde seizoen nodig? Nee, na het tweede seizoen was het prima geweest. Maar wat maakte het derde seizoen uiteindelijk toch het verhaal helemaal af! Ik heb genoten van het laatste hoofdstuk van Stella Gibson en Paul Spector. Het derde seizoen begint waar we het tweede seizoen zijn geëindigd en dan ontvouwt zich een verhaal dat ik niet had verwacht. Een plot die voor mij totaal onverwachts kwam, maar het geeft de serie iets extra’s. Een soort donkerte die ik niet eerder heb gezien in een serie.

Stella Gibson: He's in hospital, he's incapacitated, and yet he's still infecting the lives of every person he comes into contact with. Everyone who f*cking crosses his path. He's a contagion.

Omdat ik niet te veel wil weggeven, ook niet over de voorgaande seizoenen, zal ik zo weinig mogelijk vertellen over het verhaal van The Fall. Maar The Fall is de moeite waard om te gaan bekijken. Het is donker, intiem en laat de mens zien op zijn slechtst. Gibson, de vrouwelijke detective, laat wat mij betreft heel duidelijk zien dat ook vrouwen mannen kunnen zien als object. Is The Fall daarom meer feministisch? Nee dat denk ik niet. Waarom vragen wij ons dat bij een vrouw wel af en niet bij een man?

Omdat Gibson toevallig haar emoties heel goed weet te scheiden is zij niet een voorbeeld voor alle vrouwen die iets willen bereiken. Want kijk naar het einde, wat heeft zij uiteindelijk bereikt? En wat heeft Spector bereikt, of Tom Anderson, Jim Burns en Katie Benedetto? Zoals Gibson al zei: Spector heeft iedereen geïnfecteerd die met hem in aanraking is gekomen. En dat Anderson zich gebruikt voelde, net als Burns, tja hoort dat niet bij het spel dat Gibson speelt? The Fall is in mijn ogen niet feministischer van opzet, maar laat wel zien hoe je als man net zo gebruikt kan worden als vrouw.


Hoe een mens als Spector, gebroken door het leven, vindt dat niemand zich veilig mag voelen. Hij niet, niemand niet. Het is een soort kinderlijk denken dat de mens Spector wel definieert. Het derde seizoen gaat dieper in op de psyche van Gibson, Benedetto, Spector en Burns. Dat maakt van The Fall een waar psychologische drama met zeer dodelijke en bloederige gevolgen. Want ook Sally-Ann Spector ontkomt niet aan de daden van haar man. Spector ziet de wereld totaal anders dan wie dan ook.

Paul Spector: I made extensive, elaborate plans. I discovered that it was easy. For the most part, people feel safe. They forget to turn the alarm on, leave windows open, patio doors. I didn't want anyone to feel safe. Why should they have that luxury?

Dat blijkt uit alles wat de man zegt en doet, en misschien voelen Gibson en Spector zich daarom wel tot elkaar aangetrokken en afgestoten. Wilde ze Spector echt alleen maar voor het gerecht slepen, of speelden er nog andere emoties een rol? The Fall is een prachtig voorbeeld hoe het kan gaan tussen dader en slachtoffer. Waarom een seriemoordenaar (Spector) doet wat hij doet en wat een Detective Sergeant Inspector (Gibson) doet tikken. Maar beide acteurs Gillian Anderson en Jamie Dornan verdienen zeker een Emmy voor hun briljante optreden.

Dornan als Spector die zich zelf onaantastbaar acht, de blik in het ziekenhuis sprak even boekdelen en Anderson die op een bepaald moment kijkt als de kat die de kanarie heeft opgegeten is geniaal. De botsing als beide briljante geesten samenkomen is er één om in de annalen bij te schrijven. The Fall krijgt van mij dan ook een 9,5 (9,9 voor alle drie de seizoenen) omdat het inkijkje in het menselijke brein soms geen pretje is maar wel briljant kan worden weergegeven.