Kantoorlol, we kennen het allemaal. Soms moet je tussen het werk door een lolletje met je collega’s hebben. En daarom is het ook zo’n geliefd onderwerp voor cabaretiers en televisiemakers. Denk maar eens aan Debiteuren Crediteuren van Jiskefet, of Toren C. Maar de meest invloedrijke kantoorkomedieseries zijn toch wel de Amerikaanse en Britse versies van The Office. Uiteraard is de Amerikaanse remake bekender en grootser opgezet, maar die was er niet geweest als Ricky Gervais en Stephen Merchant het Britse origineel niet hadden bedacht.
Op de verkoopafdeling van het papierbedrijf Wernham-Hogg kennen ze het begrip kantoorlol maar al te goed. Manager David Brent (Ricky Gervais, After Life) vindt zichzelf een uitstekende baas en probeert de sfeer er goed in te houden met grapjes. Al denken de werknemers daar soms heel anders over. Wanneer het bedrijf moet gaan bezuinigen en er mogelijk een kantoor gesloten gaat worden, moeten David en zijn werknemers alle zeilen bij zetten.
De soms totale stommiteit en absurditeit van de grappen die de collega’s met elkaar uithalen slaat heel goed aan. Waarom zou iemand het in vredesnaam een goed idee vinden om een nietmachine in een pudding te stoppen? En hoe doe je dat eigenlijk? Vooral het contrast tussen de kantoorclown Tim Canterbury (Martin Freeman, Sherlock) en de neurotische Gareth Keenan (Mackenzie Crook, Detectorists) en de grappen die de makers rondom deze personages weten te creëren zijn hoogtepunten. Beide acteurs weten precies wat ze met hun rol aanmoeten en spelen deze rollen verve. Voor wie bekend is met de Amerikaanse versie, Jim en Dwight zijn gebaseerd op Tim en Gareth.
De absurde grappen en onsympathieke personages zijn de grootste troef
Ook de tenenkrommende dialogen en onsympathieke personages zijn een grote bron van vermaak. Vooral David Brent en Chris Finch (Ralph Ineson, Playing the Field) zijn hier sterk in. Het zijn namelijk hypocriete figuren die geregeld racistische, homofobe en seksistische opmerkingen maken. De grap is echter niet het feit dat ze zulke dingen zeggen. Wat veel sterker is, is hoe ze met deze uitspraken vervolgens volledig de plank misslaan en dat dit op een hilarische manier pijnlijk duidelijk wordt. Een geweldig voorbeeld hiervan is wanneer David een werknemer op zijn nummer zet vanwege een seksistische opmerking en vervolgens tegen de rest van de collega’s zegt hoe erg hij een hekel heeft aan seksisten. De ongemakkelijke stilte die volgt, spreekt dan boekdelen. Hiermee laat de serie zien dat het qua humor haar tijd ver vooruit was.
The Office is heel kort, maar ook heel krachtig
The Office is net als meer Britse series kort en daar zit ook een deel van de kracht in. In slechts veertien afleveringen kun je namelijk meer met je karakters doen dan je denkt. David Brent is van begin tot eind een klootzak en doordat het zo kort is, konden ze hem veel scherpere randjes geven. Zijn tegenhanger Michael Scott werd na verloop van tijd veel zachter omdat het moeilijk is om een serie met een onsympathieke hoofdpersoon negen seizoenen lang leuk te houden.
Ondanks (maar ook dankzij) een korte duur wist The Office zichzelf een iconische status te geven. De tenenkrommende humor is legendarisch geworden en voor Ricky Gervais was dit een grote internationale doorbraak. Ook betekende dit een hele hoop remakes (waarvan de Amerikaanse de bekendste is) en inspireerde het talloze andere kantoorkomedieseries.
Over de auteur, Hessel Hoekstra
Hessel is bioloog en kan vol passie vertellen over planten, dieren en alles wat leeft. Waar hij ook veel over kan vertellen zijn series. Als recensent voor MijnSerie kan hij zijn liefde voor series uitstekend combineren met zijn passie voor schrijven. Hij houdt van series van alle genres uit alle landen, maar heeft een zwak voor Britse series. Zijn favoriete series zijn Doctor Who, His Dark Materials en Line of Duty. Zijn favoriete boom is de zomereik.
