Leuk?
4
0
Bekijk stemmen
The Vampire Diaries - Seizoen 4
Het vierde seizoen van The Vampire Diaries bevat vele nieuwe onderdelen. Het introductiefilmpje is nu een meer toegankelijkere kennismaking met de serie en al haar mythische wezens (geen zorgen, later in het seizoen verandert het weer terug). Het verhaal is wat voorspelbaarder omdat het enkele bekende trucs herhaalt (logisch aangezien het alweer het vierde seizoen is van een serie die meer verhaal in één aflevering stopt dan welke serie dan ook). Oja, en de hoofdpersoon is nogal dood. Seizoen 4 voelt zelfs met deze onderdelen nog fris en levendig. Want al herhaalt The Vampire Diaries zichzelf, het is nog een van de meest gedurfde, verhaal verslindende, baanbrekende programma’s op televisie. De effecten doen niet onder aan die van Game of Thrones, het bloedvergieten geeft Dexter het nakijken en de risico’s die de schrijvers nemen blijven onaangetast door andere series. Toch ziet men The Vampire Diaries nog steeds als die tienerserie over een meisje dat verliefd is op twee vampieren. Dat is onomstotelijk. Maar als je een serie beoordeeld op haar logline alleen, dan mis je misschien de leukste serie op de TV.
Elena is dood. Rust in vrede. Het hoofdpersonage verdronk aan het einde van seizoen 3. Einde driehoeksverhouding. Einde verhaal. Einde serie. Toch? Ja, behalve dat de serie geen ‘Hoe overleef ik mijn derde auto-ongeluk?’ heet. Dus in een van de slechter geconstrueerde (en toch niet minder schokkende) wendingen die de serie ooit heeft genomen, wordt Elena een vampier. In ieder geval is ze hard op weg in de seizoensopener. Elena, zoals we weten, wil echter geen vampier worden. Voor altijd leven klinkt ook best vermoeiend. Ze was bereid om dood te gaan en nu moet ze beslissen of ze bloed wil drinken of alsnog het laantje uit gaat. Aangezien dit seizoen niet één aflevering duurt is het niet echt een spoiler om te zeggen dat de heldin voor leven kiest. Daar waar de eerste paar seizoen draaien om een centrale slechterik in het verhaal, gaat dit jaar over Elena die op emotionele wijze zich aanpast aan het bestaan als vampier.
Het enige nadeel van The Vampire Diaries, voor mij, is dat de serie haar driehoeksverhouding in leven moet houden. Zonder Elena’s eeuwige wikken en wegen tussen broers Stefan en Damon zouden miljoenen tienermeiden ophouden met kijken en zou de serie niet bestaan. Dus als een soort verplichting aan zichzelf houdt de serie de driehoeksverhouding fris en spannend zodat de volwassenen onder ons het ook kunnen tolereren. Seizoen 4, in het bijzonder, doet dit fantastisch. Elena was onderweg naar Stefan in de laatste aflevering van Seizoen 3. Ze had haar keuze gemaakt. Maar Stefan is erg voor vrouwelijk kiesrecht (een knappe feminist, dames!) en wil Elena niets forceren. Gelukkig is Damon er ook nog en die hakt de knoop door voor Elena om een vampier te worden. Dit is wel een simpele uitleg van een gecompliceerd plot. De complicaties bevatten een bovennatuurlijke band, bloed overgeven, wat Elena eigenlijk er allemaal van vindt maar vooral, hoe haar lichaam op de veranderingen reageert. Voor iemand die altijd andermans welzijn boven dat van zichzelf stelt en doorgaans heel veel emoties heeft, is de transformatie tot vampier min of meer een slechte ervaring met drugs. Als ze iemand dood, omdat dat haar instinct is nu, breekt haar ziel in duizend spreekwoordelijke stukjes. Elena is een mens gevangen in het lichaam van een vampier. Dit plot beloont de fans die al jaren wachten op een actievere Elena. Als sterfelijke was Elena bijzonder irritant als hoofdpersonage en als mens in het algemeen, maar als vampier komen er aspecten van haar persoonlijkheid naar voren die eerder niet tot recht kwamen.
Gelukkig gaat de serie niet alleen over Elena of haar besluiteloosheid wat mannen betreft. Al lang niet meer. Weerwolf Tyler verzamelt een leger om de strijd aan te gaan met de almachtige vampier en weerwolf hybride, Klaus. Caroline is nog steeds absoluut fantastisch en steelt de show zo vaak dat het net zo goed haar naam kan dragen. Jeremy is geforceerd om toe te geven aan zijn bovennatuurlijke lot waardoor je de depressieve junkie uit seizoen 1 compleet vergeet. En Bonnie doet nog steeds hard haar best om relevant te zijn voor het plot maar is dat natuurlijk totaal niet. Deze verhalen beginnen dit seizoen en als recensent kan ik vanwege spoilers niet vertellen hoe het eindigt. Wel kan ik verklappen dat elk personage (zelfs ongelukkige Matt! Eenzame Rebekah! Elijah’s haar!) zich ontwikkelt, een moment in de spotlight staat en ten minste om de aflevering cruciaal is voor het verhaal. Nog veel meer dan eerst voelt dit aan als een ensemble drama. De bijpersonages zijn inmiddels dynamischer en interessanter dan het hoofdtrio.
De editors voor deze serie zijn belachelijk goed. Net als de stunts en de make-up (serieus, dat haar!). Zo goed dat het een actrice die twee rollen speelt geloofwaardig maakt. Maar zelfs de crew kan geen personage creëren die het spiegelbeeld is van een ander personage zonder dat de actrice de twee fundamenteel anders speelt. Nina Dobrev is een geschenk. Het is simpelweg beschamend dat geen enkele grote awardshow deze dame erkent. Dit is iets wat ik zo vaak mogelijk herhaal omdat ze het verdient. In geen enkele serie kan geen enkele actrice van welke leeftijd dan ook Nina Dobrev overtreffen. Dat is een grote uitspraak die veelal ongegrond wordt gemaakt. Maar als je me niet gelooft raad ik je aan om de aflevering ‘Stand By Me’ te kijken. Behalve dat de aflevering cruciaal is voor de serie en je laat huilen als een baby, presteert Nina op alle manieren. Wat zij neerzet zonder ook maar een woord uit te spreken is, zogezegd, niet menselijk.
Om te zeggen dat de andere acteurs ook goed zijn zou beledigend zijn. Er is een reden waarom de aflevering ‘The Originals’, die om Klaus draait, als pilot dient voor een geheel nieuwe serie. Joseph Morgan speelt de oudste en meest gevaarlijke vampier met zulke flair en charisma dat je het niet kan helpen om van het monster te houden die al veel te veel personages vermoord heeft. Candice Accola als Caroline heeft de gave om met alles en iedereen geloofwaardige chemie te hebben en is charmant, stoer en gevoelig in een. En omdat de fans, en misschien ook de rest van de wereld, een gloeiende hekel heeft aan Bonnie verdient Kat Graham lof voor haar bijzondere optreden zonder al te veel middelen.
Zoals al vermeld in recensies van eerdere seizoenen is de serie ongelooflijk goed geconstrueerd. Het is misschien de enige serie op de commerciële zenders die met 23 afleveringen per jaar alsnog elke week je kan doen verstellen. De verhalen worden op zo’n snel tempo vertelt dat je ze nauwelijks kan voorspellen (ga je gang, ervaren TV kijkers, probeer het maar, ik wacht wel). In plaats van een groot verhaal wordt het seizoen opgesplitst in kleine spanningsbogen. Dit zorgt ervoor dat opbouwende verhalen sneller worden afgelost en huidige problemen niet te lang blijven hangen. De actie is ook nog eens zinderend, de wendingen (en nek-krakers) niet te stuiten, de personages complex en onderhoudend en de verhalen ongeëvenaard. De serie vraagt wel af en toe of je door spreekwoordelijke hoepels wil springen. Na vier jaar van razendsnelle vertellingen zal je geneigd zijn om de oneffenheden en monologen over mythologie voor wat ze zijn aan te nemen. Dat is fout. Elk woord dat gesproken wordt is belangrijk voor het plot en jouw beleving. De creatieve kracht die Julie Plec en haar ervaren schrijversteam (vooral Rebecca Sonnenshine en Michael Narducci die als hoofdschrijvers zullen dienen volgend jaar omdat Plec nog twee andere series moet verzorgen) is niet te stoppen. Dit is misschien een tienerserie over vampieren maar het is van binnen een volwassen drama.
Seizoen 4 richt zich op een nieuw begin terwijl het laatste jaar van de middelbare school aanbreekt voor de personages. Prom, afstuderen, we beleven het allemaal. Of nouja, “be-leven” is het verkeerde woord. Zonder al te veel weg te geven kan er gesteld worden dat het seizoen niet de allerbeste van de serie is. Maar dat komt vooral omdat seizoen 2 en 3 zo belachelijk goed zijn dat ze moeilijk te overtreffen zijn met dezelfde trucs. Als de serie je wederom probeert te verkopen dat een object absoluut belangrijk is voor de hele mensheid (een steen, een zwaard of wat er ook in Damon’s zeepbakje zit), is de nieuwigheid er wel van af. Maar wellicht verandert dat allemaal als de helft van de cast naar New Orleans verhuist en de andere helft afstudeert. Zelfs dan, een minder seizoen van deze serie is alsnog beter dan menig ander drama. Seizoen 4 begint als een karakterexpositie en eindigt als een… nouja, laten we het daar maar over hebben als seizoen 5 er is.
Het vierde seizoen graaft nog dieper in zijn hoofdpersonages en dat is interessant. Zelfs als enkele trucs van de serie vermoeiend beginnen te worden (nieuwe vijanden worden eerst uitgebreid geïntroduceerd voordat we ze zien), weet de serie nog steeds te raken. Houd je zakdoekjes in de buurt, val niet van de stoel en sluit je mond nadat hij open valt. Seizoen 4 is een aangename achtbaan van emoties. Het acteren en schrijven is van de bovenste plank maar de serie blinkt uit in wendingen en complexe verhaalstructuur. Niet slecht voor een tiener serie over een meisje die verliefd is op twee vampieren.
Volg The Vampire DiariesElena is dood. Rust in vrede. Het hoofdpersonage verdronk aan het einde van seizoen 3. Einde driehoeksverhouding. Einde verhaal. Einde serie. Toch? Ja, behalve dat de serie geen ‘Hoe overleef ik mijn derde auto-ongeluk?’ heet. Dus in een van de slechter geconstrueerde (en toch niet minder schokkende) wendingen die de serie ooit heeft genomen, wordt Elena een vampier. In ieder geval is ze hard op weg in de seizoensopener. Elena, zoals we weten, wil echter geen vampier worden. Voor altijd leven klinkt ook best vermoeiend. Ze was bereid om dood te gaan en nu moet ze beslissen of ze bloed wil drinken of alsnog het laantje uit gaat. Aangezien dit seizoen niet één aflevering duurt is het niet echt een spoiler om te zeggen dat de heldin voor leven kiest. Daar waar de eerste paar seizoen draaien om een centrale slechterik in het verhaal, gaat dit jaar over Elena die op emotionele wijze zich aanpast aan het bestaan als vampier.
Het enige nadeel van The Vampire Diaries, voor mij, is dat de serie haar driehoeksverhouding in leven moet houden. Zonder Elena’s eeuwige wikken en wegen tussen broers Stefan en Damon zouden miljoenen tienermeiden ophouden met kijken en zou de serie niet bestaan. Dus als een soort verplichting aan zichzelf houdt de serie de driehoeksverhouding fris en spannend zodat de volwassenen onder ons het ook kunnen tolereren. Seizoen 4, in het bijzonder, doet dit fantastisch. Elena was onderweg naar Stefan in de laatste aflevering van Seizoen 3. Ze had haar keuze gemaakt. Maar Stefan is erg voor vrouwelijk kiesrecht (een knappe feminist, dames!) en wil Elena niets forceren. Gelukkig is Damon er ook nog en die hakt de knoop door voor Elena om een vampier te worden. Dit is wel een simpele uitleg van een gecompliceerd plot. De complicaties bevatten een bovennatuurlijke band, bloed overgeven, wat Elena eigenlijk er allemaal van vindt maar vooral, hoe haar lichaam op de veranderingen reageert. Voor iemand die altijd andermans welzijn boven dat van zichzelf stelt en doorgaans heel veel emoties heeft, is de transformatie tot vampier min of meer een slechte ervaring met drugs. Als ze iemand dood, omdat dat haar instinct is nu, breekt haar ziel in duizend spreekwoordelijke stukjes. Elena is een mens gevangen in het lichaam van een vampier. Dit plot beloont de fans die al jaren wachten op een actievere Elena. Als sterfelijke was Elena bijzonder irritant als hoofdpersonage en als mens in het algemeen, maar als vampier komen er aspecten van haar persoonlijkheid naar voren die eerder niet tot recht kwamen.
Gelukkig gaat de serie niet alleen over Elena of haar besluiteloosheid wat mannen betreft. Al lang niet meer. Weerwolf Tyler verzamelt een leger om de strijd aan te gaan met de almachtige vampier en weerwolf hybride, Klaus. Caroline is nog steeds absoluut fantastisch en steelt de show zo vaak dat het net zo goed haar naam kan dragen. Jeremy is geforceerd om toe te geven aan zijn bovennatuurlijke lot waardoor je de depressieve junkie uit seizoen 1 compleet vergeet. En Bonnie doet nog steeds hard haar best om relevant te zijn voor het plot maar is dat natuurlijk totaal niet. Deze verhalen beginnen dit seizoen en als recensent kan ik vanwege spoilers niet vertellen hoe het eindigt. Wel kan ik verklappen dat elk personage (zelfs ongelukkige Matt! Eenzame Rebekah! Elijah’s haar!) zich ontwikkelt, een moment in de spotlight staat en ten minste om de aflevering cruciaal is voor het verhaal. Nog veel meer dan eerst voelt dit aan als een ensemble drama. De bijpersonages zijn inmiddels dynamischer en interessanter dan het hoofdtrio.
De editors voor deze serie zijn belachelijk goed. Net als de stunts en de make-up (serieus, dat haar!). Zo goed dat het een actrice die twee rollen speelt geloofwaardig maakt. Maar zelfs de crew kan geen personage creëren die het spiegelbeeld is van een ander personage zonder dat de actrice de twee fundamenteel anders speelt. Nina Dobrev is een geschenk. Het is simpelweg beschamend dat geen enkele grote awardshow deze dame erkent. Dit is iets wat ik zo vaak mogelijk herhaal omdat ze het verdient. In geen enkele serie kan geen enkele actrice van welke leeftijd dan ook Nina Dobrev overtreffen. Dat is een grote uitspraak die veelal ongegrond wordt gemaakt. Maar als je me niet gelooft raad ik je aan om de aflevering ‘Stand By Me’ te kijken. Behalve dat de aflevering cruciaal is voor de serie en je laat huilen als een baby, presteert Nina op alle manieren. Wat zij neerzet zonder ook maar een woord uit te spreken is, zogezegd, niet menselijk.
Om te zeggen dat de andere acteurs ook goed zijn zou beledigend zijn. Er is een reden waarom de aflevering ‘The Originals’, die om Klaus draait, als pilot dient voor een geheel nieuwe serie. Joseph Morgan speelt de oudste en meest gevaarlijke vampier met zulke flair en charisma dat je het niet kan helpen om van het monster te houden die al veel te veel personages vermoord heeft. Candice Accola als Caroline heeft de gave om met alles en iedereen geloofwaardige chemie te hebben en is charmant, stoer en gevoelig in een. En omdat de fans, en misschien ook de rest van de wereld, een gloeiende hekel heeft aan Bonnie verdient Kat Graham lof voor haar bijzondere optreden zonder al te veel middelen.
Zoals al vermeld in recensies van eerdere seizoenen is de serie ongelooflijk goed geconstrueerd. Het is misschien de enige serie op de commerciële zenders die met 23 afleveringen per jaar alsnog elke week je kan doen verstellen. De verhalen worden op zo’n snel tempo vertelt dat je ze nauwelijks kan voorspellen (ga je gang, ervaren TV kijkers, probeer het maar, ik wacht wel). In plaats van een groot verhaal wordt het seizoen opgesplitst in kleine spanningsbogen. Dit zorgt ervoor dat opbouwende verhalen sneller worden afgelost en huidige problemen niet te lang blijven hangen. De actie is ook nog eens zinderend, de wendingen (en nek-krakers) niet te stuiten, de personages complex en onderhoudend en de verhalen ongeëvenaard. De serie vraagt wel af en toe of je door spreekwoordelijke hoepels wil springen. Na vier jaar van razendsnelle vertellingen zal je geneigd zijn om de oneffenheden en monologen over mythologie voor wat ze zijn aan te nemen. Dat is fout. Elk woord dat gesproken wordt is belangrijk voor het plot en jouw beleving. De creatieve kracht die Julie Plec en haar ervaren schrijversteam (vooral Rebecca Sonnenshine en Michael Narducci die als hoofdschrijvers zullen dienen volgend jaar omdat Plec nog twee andere series moet verzorgen) is niet te stoppen. Dit is misschien een tienerserie over vampieren maar het is van binnen een volwassen drama.
Seizoen 4 richt zich op een nieuw begin terwijl het laatste jaar van de middelbare school aanbreekt voor de personages. Prom, afstuderen, we beleven het allemaal. Of nouja, “be-leven” is het verkeerde woord. Zonder al te veel weg te geven kan er gesteld worden dat het seizoen niet de allerbeste van de serie is. Maar dat komt vooral omdat seizoen 2 en 3 zo belachelijk goed zijn dat ze moeilijk te overtreffen zijn met dezelfde trucs. Als de serie je wederom probeert te verkopen dat een object absoluut belangrijk is voor de hele mensheid (een steen, een zwaard of wat er ook in Damon’s zeepbakje zit), is de nieuwigheid er wel van af. Maar wellicht verandert dat allemaal als de helft van de cast naar New Orleans verhuist en de andere helft afstudeert. Zelfs dan, een minder seizoen van deze serie is alsnog beter dan menig ander drama. Seizoen 4 begint als een karakterexpositie en eindigt als een… nouja, laten we het daar maar over hebben als seizoen 5 er is.
Het vierde seizoen graaft nog dieper in zijn hoofdpersonages en dat is interessant. Zelfs als enkele trucs van de serie vermoeiend beginnen te worden (nieuwe vijanden worden eerst uitgebreid geïntroduceerd voordat we ze zien), weet de serie nog steeds te raken. Houd je zakdoekjes in de buurt, val niet van de stoel en sluit je mond nadat hij open valt. Seizoen 4 is een aangename achtbaan van emoties. Het acteren en schrijven is van de bovenste plank maar de serie blinkt uit in wendingen en complexe verhaalstructuur. Niet slecht voor een tiener serie over een meisje die verliefd is op twee vampieren.
Reacties (0)