Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Unbreakable Kimmy Schmidt - Seizoen 1
Toen ik dit najaar eindelijk een Netflix abonnement had genomen, kreeg ik van alle kanten aanbevelingen van series om te kijken. Eén titel die steeds weer voorbij kwam, was Unbreakable Kimmy Schmidt. Unbreakable Kimmy Schmidt is de eerste sitcom van Netflix en wordt geproduceerd door de makers van 30 Rock. Iedereen die ik sprak was enthousiast over deze serie, maar er werd wel steeds bij gezegd dat de serie in het begin wat vreemd kan zijn en dat je er even in moet komen. Met deze waarschuwing op zak begon ik aan deze komische serie, en ik was niet teleurgesteld. Unbreakable Kimmy Schmidt is een verfrissende, zij het een ietwat aparte, komedie vol met hartverwarmende personages.
Unbreakable Kimmy Schmidt draait om Kimmy (Ellie Kemper, The office), die vijftien jaar in een sekte in een bunker afgezonderd van de wereld heeft geleefd. Nadat ze samen met drie andere vrouwen gered is en beseft dat de wereld niet vergaan is, zoals Reverend Richard (Jon Hamm, Mad Men) hen voorgelogen had, besluit ze het meeste uit haar leven te halen en in New York te gaan wonen. Met haar rugzak en wat geld begint ze haar nieuwe leven. Ze zoekt woonruimte en wordt de nieuwe huisgenoot van Titus Andromedon (Tituss Burgess), een zwarte homo met een groot karakter die droomt van een carrière op Broadway. Ze vindt een baan als nanny van de verwende kinderen van Jacqueline Voorhees (Jane Krakowski, Ally McBeal, 30 Rock), een platgespoten ‘trophy wife’, en besluit haar middelbare school diploma alsnog te halen. Met dit alles geregeld, is ze klaar om haar gewone leven te beginnen. Maar na vijftien jaar onder de grond geleefd te hebben, is dat soms een flinke uitdaging.
Ellie Kemper is geweldig als Kimmy. Ze brengt het naïeve, wereldvreemde, optimistische en goedhartige personage met overgave tot leven. Als kijker juich je voor Kimmy, leef je met haar mee en wil je haar soms even flink door elkaar schudden. Niet alleen Ellie Kemper, maar al haar medespelers zijn perfect gecast. Vooral Tituss Burgess als de flamboyante Titus Andromedon steelt de show met zijn enorme rits aan mooie one-liners (But I already did something today!). Eerlijk is eerlijk, Titus is eigenlijk best wel een stereotype homo met veel uitvergrote karaktereigenschappen. Burgess en de schrijvers weten echter genoeg originele elementen aan het personage toe te voegen dat het wel op zichzelf staat en echt een nieuw personage is. Hetzelfde zie je bij de andere personages: ze bestaan allemaal uit veel stereotypische elementen, maar het zijn geen platte personages zonder diepgang of originaliteit. De uitvergrote elementen worden optimaal ingezet om de personages komisch te maken, maar tegelijkertijd hebben ze genoeg body dat je met de personages mee kan leven.
Hoe leuk seizoen één ook is, ik vraag me wel af wat de houdbaarheidsdatum van Unbreakable Kimmy Schmidt is. De kracht van de serie zit hem in Kimmy’s onwetendheid gecombineerd met haar optimisme en daadkracht. Haar onwetendheid kan echter niet onbeperkt doorgaan; na zoveel maanden re-integratie in de gewone wereld zal ze de positie van onaangepaste ‘mole woman’ wel ontgroeid zijn. Aan het eind van seizoen één is dit punt al bijna bereikt. Nu zijn de personages op zichzelf erg vermakelijk en kunnen ze met de juiste aanpak wel een hele serie dragen, maar de serie mist toch wel een essentieel element als Kimmy gewoon Kimmy is en niet meer een ‘mole woman’ die zich aan de samenleving moet aanpassen. Ik ben dan ook erg benieuwd wat de schrijvers bedacht hebben voor seizoen twee, dat in maart 2016 zal verschijnen.
Unbreakable Kimmy Schmidt is een aanstekelijke komedie, en nadat je aan het absurdistische kantje van de serie gewend bent blijf je aflevering na aflevering kijken. De upbeat doch ietwat aparte sfeer van de serie wordt elke aflevering met de openingsintro helemaal gezet. Heb je twijfels of het iets voor jou is, kijk gewoon de intro: als je daar blij van wordt, dan zal je ook blij worden van de hele serie. Unbreakable Kimmy Schmidt is vrolijk, overdreven, innemend, grappig en soms ook een beetje tragisch. Qua humor heeft de serie wel iets weg van 30 Rock (Tina Fey maakt ook nog leuke cameo in de laatste twee afleveringen). Ben je op zoek naar een serie waar je blij van wordt, waar je om kan lachen maar ook met de personages mee kan lachen? Geef Unbreakable Kimmy Schmidt dan zeker een kans. Net als Rivella is deze serie namelijk een beetje vreemd, maar wel lekker.
Volg Unbreakable Kimmy Schmidt© Netflix
Unbreakable Kimmy Schmidt draait om Kimmy (Ellie Kemper, The office), die vijftien jaar in een sekte in een bunker afgezonderd van de wereld heeft geleefd. Nadat ze samen met drie andere vrouwen gered is en beseft dat de wereld niet vergaan is, zoals Reverend Richard (Jon Hamm, Mad Men) hen voorgelogen had, besluit ze het meeste uit haar leven te halen en in New York te gaan wonen. Met haar rugzak en wat geld begint ze haar nieuwe leven. Ze zoekt woonruimte en wordt de nieuwe huisgenoot van Titus Andromedon (Tituss Burgess), een zwarte homo met een groot karakter die droomt van een carrière op Broadway. Ze vindt een baan als nanny van de verwende kinderen van Jacqueline Voorhees (Jane Krakowski, Ally McBeal, 30 Rock), een platgespoten ‘trophy wife’, en besluit haar middelbare school diploma alsnog te halen. Met dit alles geregeld, is ze klaar om haar gewone leven te beginnen. Maar na vijftien jaar onder de grond geleefd te hebben, is dat soms een flinke uitdaging.
Ellie Kemper is geweldig als Kimmy. Ze brengt het naïeve, wereldvreemde, optimistische en goedhartige personage met overgave tot leven. Als kijker juich je voor Kimmy, leef je met haar mee en wil je haar soms even flink door elkaar schudden. Niet alleen Ellie Kemper, maar al haar medespelers zijn perfect gecast. Vooral Tituss Burgess als de flamboyante Titus Andromedon steelt de show met zijn enorme rits aan mooie one-liners (But I already did something today!). Eerlijk is eerlijk, Titus is eigenlijk best wel een stereotype homo met veel uitvergrote karaktereigenschappen. Burgess en de schrijvers weten echter genoeg originele elementen aan het personage toe te voegen dat het wel op zichzelf staat en echt een nieuw personage is. Hetzelfde zie je bij de andere personages: ze bestaan allemaal uit veel stereotypische elementen, maar het zijn geen platte personages zonder diepgang of originaliteit. De uitvergrote elementen worden optimaal ingezet om de personages komisch te maken, maar tegelijkertijd hebben ze genoeg body dat je met de personages mee kan leven.
© Netflix
Hoe leuk seizoen één ook is, ik vraag me wel af wat de houdbaarheidsdatum van Unbreakable Kimmy Schmidt is. De kracht van de serie zit hem in Kimmy’s onwetendheid gecombineerd met haar optimisme en daadkracht. Haar onwetendheid kan echter niet onbeperkt doorgaan; na zoveel maanden re-integratie in de gewone wereld zal ze de positie van onaangepaste ‘mole woman’ wel ontgroeid zijn. Aan het eind van seizoen één is dit punt al bijna bereikt. Nu zijn de personages op zichzelf erg vermakelijk en kunnen ze met de juiste aanpak wel een hele serie dragen, maar de serie mist toch wel een essentieel element als Kimmy gewoon Kimmy is en niet meer een ‘mole woman’ die zich aan de samenleving moet aanpassen. Ik ben dan ook erg benieuwd wat de schrijvers bedacht hebben voor seizoen twee, dat in maart 2016 zal verschijnen.
Unbreakable Kimmy Schmidt is een aanstekelijke komedie, en nadat je aan het absurdistische kantje van de serie gewend bent blijf je aflevering na aflevering kijken. De upbeat doch ietwat aparte sfeer van de serie wordt elke aflevering met de openingsintro helemaal gezet. Heb je twijfels of het iets voor jou is, kijk gewoon de intro: als je daar blij van wordt, dan zal je ook blij worden van de hele serie. Unbreakable Kimmy Schmidt is vrolijk, overdreven, innemend, grappig en soms ook een beetje tragisch. Qua humor heeft de serie wel iets weg van 30 Rock (Tina Fey maakt ook nog leuke cameo in de laatste twee afleveringen). Ben je op zoek naar een serie waar je blij van wordt, waar je om kan lachen maar ook met de personages mee kan lachen? Geef Unbreakable Kimmy Schmidt dan zeker een kans. Net als Rivella is deze serie namelijk een beetje vreemd, maar wel lekker.
Reacties (0)