Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
White Collar - Seizoen 1
Het eerste waar ik bij de serie White Collar aan moest denken is aan de film ‘Catch me if you can’. White Collar heeft meer dan één ding geleend van de succesvolle speelfilm van Spielberg over het kat-en-muisspelletje tussen een stoffige FBI-agent en een succesvolle oplichter.
Echter wordt al snel duidelijk dat White Collar meer een buddy serie is. FBI-agent Peter Burke (Tim deKay, ook bekend van Party of Five en Carnivale) gaat samenwerken met meesteroplichter Neal Caffrey (Matthew Bomer, bekend van In Time en Chuck) om lastige en flitsende zaken op te lossen. De chemie tussen de twee is sterk. Door een aantal subplots (de zoektocht naar de geliefde Kate van Neal, een intern onderzoek bij de FBI) worden de personages meer dan stereotypes. Daarbij blijft de vraag of Caffrey op het rechte pad blijft. Door dat in twijfel te blijven trekken is de vriendschap tussen de twee nooit een vast gegeven. Vergeet daarbij niet de rol die New York speelt. Zelden is the Big Apple zo vloeiend en cool neergezet. Je zou er zo naartoe willen gaan.
White Collar kent een aantal clichés; Natuurlijk is het zo dat de FBI achter de feiten aan loopt, stoffig en bureaucratisch is. De sub personages zijn standaard: een lekkere sidekick (agente Lauren, gespeeld door nieuwkomer Natalie Morales), een hulpje (Neal’s vriend Mozz, een erg leuke rol van Willie Garson, bekend van Sex and the City) en een chagrijnige baas (James Rebhorn, bekend van Indipendence Day en As the World Turns). Nog een cliché; Neal blijkt inderdaad de meesteroplichter te zijn. Zonder uitleg of reden woont hij in een villa en regelt hij geld, kleding en auto’s zoveel hij wil. De scriptschrijvers lichten ons kijkers daarbij constant op en je moet niet te kritisch kijken. Dat hoeft ook niet, White Collar is geen realistische serie zoals Law and Order.
White Collar is vooral plezierig om naar te kijken. Er wordt een duidelijk Ocean’s Eleven, jaren 60-sfeertje neergezet (de pakken van Neal, de soundtrack, de manier van filmen) en toch blijft het allemaal swingend en cool. Echte emoties blijven tot een minimum beperkt.
Seizoen 1 van White Collar geeft per aflevering een zaak die opgelost moet worden. Daarnaast is er de doorlopende verhaallijn van Neal die op zoek is naar zijn vrouw. Deze opbouw, die we al kennen vanuit The A-Team of wat meer recent Alcatraz, levert een serie op die je eigenlijk per week moet zien. Als je een aantal afleveringen achter elkaar kijkt neemt de geloofwaardigheid per aflevering echter af.
White Collar is dan geen Law and Order, maar geslaagd bubblegum-vermaak dat je doet verlangen naar mooie pakken, mooie vrouwen en goeie jazz. Dat kan saai worden. Als je een aflevering of acht hebt gezien lijkt het soms tot herhaling te leiden. Dat hebben de makers ook bedacht, dus driekwart in het eerste seizoen worden er een paar wijzigingen doorgevoerd. Ik zal hier niets van verraden, maar niet iedereen blijkt te vertrouwen en er zijn een aantal interessante twists. Seizoen 1 sluit dan ook met een mooie cliffhanger af.
White Collar, door de vorm mooie eye candy, door de verhaallijnen spannend genoeg om je prima mee te vermaken.
Volg White CollarEchter wordt al snel duidelijk dat White Collar meer een buddy serie is. FBI-agent Peter Burke (Tim deKay, ook bekend van Party of Five en Carnivale) gaat samenwerken met meesteroplichter Neal Caffrey (Matthew Bomer, bekend van In Time en Chuck) om lastige en flitsende zaken op te lossen. De chemie tussen de twee is sterk. Door een aantal subplots (de zoektocht naar de geliefde Kate van Neal, een intern onderzoek bij de FBI) worden de personages meer dan stereotypes. Daarbij blijft de vraag of Caffrey op het rechte pad blijft. Door dat in twijfel te blijven trekken is de vriendschap tussen de twee nooit een vast gegeven. Vergeet daarbij niet de rol die New York speelt. Zelden is the Big Apple zo vloeiend en cool neergezet. Je zou er zo naartoe willen gaan.
White Collar kent een aantal clichés; Natuurlijk is het zo dat de FBI achter de feiten aan loopt, stoffig en bureaucratisch is. De sub personages zijn standaard: een lekkere sidekick (agente Lauren, gespeeld door nieuwkomer Natalie Morales), een hulpje (Neal’s vriend Mozz, een erg leuke rol van Willie Garson, bekend van Sex and the City) en een chagrijnige baas (James Rebhorn, bekend van Indipendence Day en As the World Turns). Nog een cliché; Neal blijkt inderdaad de meesteroplichter te zijn. Zonder uitleg of reden woont hij in een villa en regelt hij geld, kleding en auto’s zoveel hij wil. De scriptschrijvers lichten ons kijkers daarbij constant op en je moet niet te kritisch kijken. Dat hoeft ook niet, White Collar is geen realistische serie zoals Law and Order.
White Collar is vooral plezierig om naar te kijken. Er wordt een duidelijk Ocean’s Eleven, jaren 60-sfeertje neergezet (de pakken van Neal, de soundtrack, de manier van filmen) en toch blijft het allemaal swingend en cool. Echte emoties blijven tot een minimum beperkt.
Seizoen 1 van White Collar geeft per aflevering een zaak die opgelost moet worden. Daarnaast is er de doorlopende verhaallijn van Neal die op zoek is naar zijn vrouw. Deze opbouw, die we al kennen vanuit The A-Team of wat meer recent Alcatraz, levert een serie op die je eigenlijk per week moet zien. Als je een aantal afleveringen achter elkaar kijkt neemt de geloofwaardigheid per aflevering echter af.
White Collar is dan geen Law and Order, maar geslaagd bubblegum-vermaak dat je doet verlangen naar mooie pakken, mooie vrouwen en goeie jazz. Dat kan saai worden. Als je een aflevering of acht hebt gezien lijkt het soms tot herhaling te leiden. Dat hebben de makers ook bedacht, dus driekwart in het eerste seizoen worden er een paar wijzigingen doorgevoerd. Ik zal hier niets van verraden, maar niet iedereen blijkt te vertrouwen en er zijn een aantal interessante twists. Seizoen 1 sluit dan ook met een mooie cliffhanger af.
White Collar, door de vorm mooie eye candy, door de verhaallijnen spannend genoeg om je prima mee te vermaken.
Reacties (2)