White Collar - Seizoen 3

In mijn vorige recensie van White Collar gaf ik aan dat het veel een herhaling van zetten was en de rode draad was niet zo interessant. Ook het derde seizoen is nog steeds (gedeeltelijk) een herhaling van zetten, maar de rode draad is dit keer te leuk om niet te volgen. De schat uit de Tweede Wereldoorlog is dit keer de rode draad en vooral wat Neal en Mozzie hiermee gaan doen. Komt Peter achter de waarheid en zal Sara Neal verlaten als ze achter het geheim van haar oplichtersvriendje komt? Genoeg redenen dus om te blijven kijken naar het derde seizoen.

In het derde seizoen van White Collar is Peter, om begrijpelijke redenen, achterdochtiger dan ooit. Hij vertrouwt de charmante oplichter Neal niet en voor de kijker wordt direct duidelijk waarom niet. De vrouw van Peter Burke Elizabeth wordt meer in het verhaal betrokken en krijgt het zelfs aan de stok met het geboefte waar Peter en Neal op jagen. Want dat geboefte heeft het niet makkelijk met het team van de FBI die op ze jaagt. Mozzie die tegen wil en dank, hoe lang kan hij dat nog volhouden, af en toe Peter en Neal te hulp schiet heeft in het derde seizoen de meest ondankbare rol. Hij is het duiveltje op de schouder van Neal waar Peter het engeltje is.

En als dan een oud-collega/mentor van Peter Agent Kramer (Beau Bridges, The Millers) als een soort pitbull zich vast komt bijten in Neal is de rode draad de belangrijkste verhaallijn geworden. De herhaling van zetten blijft achterwege in de tweede helft van het derde seizoen en elke aflevering vraagt direct om de volgende. Ik heb me de laatste helft van het derde seizoen uitstekend vermaakt. De opbouw zat prima in elkaar en de karakters en de schat (ik hou van X marks the spot) hebben mij aan de buis gekluisterd gehouden. Soms was het gedrag van Agent Kramer een beetje over de top, maar dat mag bij deze serie. Op één of andere manier verwacht je dat ook.

Het derde seizoen vind ik het leukste seizoen tot nu toe. Het heeft alles wat een leuke, gemakkelijke serie moet hebben. Goed uitziende acteurs (het oog wil ook wat), leuk verhaal met een vlotte vertelling. New York doet ook mee, de drukte en de hectiek van de stad draagt bij aan het verhaal. Humor en vooral het zichzelf niet al te serieus nemende verhaallijnen doen de rest. White Collar is een prima tussendoortje die je soms verveeld maar meestal gewoon weg vermaakt. Na het derde seizoen is het de vraag hoe het gaat aflopen met Neal, Mozzie en Peter. Ik ontkom dus niet aan het vierde seizoen en dat is helemaal niet zo erg.

7,5 punt voor een seizoen die weet hoe de kijker te vermaken.