Leuk?
3
0
Bekijk stemmen
Wisting - Seizoen 1
William Wisting is ongetwijfeld de populairste protagonist van de Noorse veelschrijver Jørn Lier Horst. Tussen 2004 en 2016 schreef hij maar liefst twaalf misdaadromans over de soms wat onhandige politieman, die ergens in die periode zijn vrouw verliest.
We zeggen dan wel eens dat de tijd alle wonden heelt, maar aan het begin van Hulemannen (De kluizenaar) is Wisting duidelijk nog niet over de dood van zijn vrouw heen, terwijl hij toch al een jaar weduwnaar is. Het voert misschien te ver te beweren dat hij vlucht in zijn werk, maar heel ver bezijden te waarheid zal dat toch ook weer niet zijn. Dat beïnvloedt de relatie met zijn beide kinderen, Line en Thomas, op een negatieve manier. Vooral Thomas heeft er last van dat werk voor zijn vader altijd op de eerste plaats komt.
Prijzen ontving de auteur voor zijn boeken bij mijn weten nog niet. Desondanks leidde de populariteit van de Wisting-boeken wel tot verfilming. Drie jaar nadat de vooralsnog laatste thriller verscheen, zond de Noorse zender Viaplay een (eerste?) televisieserie met de populaire speurder in de hoofdrol uit. Die is gebaseerd op de romans Jakthundene (Jachthonden) en Hulemannen (De kluizenaar). Voor beide verhalen werden vijf afleveringen ingeruimd; tien in totaal dus.
Dat kinderen hinderen (zouden) zijn, weten we al sinds Vadertje Cats. En William Wisting (Sven Nordin, Valkyrien) zal dat aanvankelijk van harte beamen. Want dochter Line (Thea Green Lundberg, Okkupert), die als journalist haar brood verdient, loopt hem in een belangrijk moordonderzoek behoorlijk voor de voeten. Hij is op zoek naar een Amerikaanse seriemoordenaar die al geruime tijd in Noorwegen woont en ook daar inmiddels de nodige slachtoffers gemaakt lijkt te hebben. Zij wil, geïnspireerd door de dood van een buurman, een artikel schrijven over eenzaamheid. De man zat maanden dood in zijn stoel voordat hij werd gevonden. Het lijkt op zelfmoord, maar Line raakt er steeds meer van overtuigd dat hij met geweld om het leven is gebracht. En het wordt steeds duidelijker dat beide misdrijven niet los van elkaar kunnen worden gezien.
Maakt haar eigengereide optreden het werk van haar vader al niet gemakkelijk, ook de komst van twee FBI-agenten ligt aanvankelijk gevoelig binnen het politiekorps van Larvik. Alsof zij niet capabel genoeg zouden zijn om deze zaak op te lossen. Maar zo ziet FBI-agent Maggie Griffin (Carrie-Anne Moss, Humans) het zeker niet. Het zit haar nog steeds dwars dat zij Robert Godwin ooit heeft laten lopen en nu er onverwacht een kans is die fout goed te maken, komt zij maar wat graag uit de VS over om Wisting en zijn collega’s terzijde te staan.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het verhaal aanvankelijk – zeg: drie afleveringen lang – meer onderhoudend dan spannend vond. Dat mijn vrouw onder het kijken appjes begon te beantwoorden, zegt mij dan genoeg. Dat veranderde aan het eind van aflevering vier, als Line door Godwin wordt gekidnapt. Dat leidt uiteindelijk tot een slotakkoord dat het kijken meer dan waar was en mijn waardering van het verhaal wat opkrikte.
Dat succes te voet komt maar te paard gaat, blijkt al meteen aan het begin van het tweede verhaal. Wisting is door het oplossen van Godwins moorden een nationale held geworden en wordt geïnterviewd voor de televisie. Wat hij niet weet, is dat er ook een advocaat is uitgenodigd die een belangrijke rol speelde in een andere spraakmakende strafzaak, de moord op de jonge Cecilia Linde, zeventien jaar geleden. Ook dat onderzoek werd geleid door Wisting. De advocaat beweert nu dat het bewijs dat destijds tot een veroordeling leidde, is vervalst en confronteert de verbijsterde Wisting daarmee voor het oog van duizenden televisiekijkers.
Het lijkt erop dat Vidar Haglund (Christoffer Staib, Folkevalgt) onterecht is veroordeeld voor de moord en de media ruiken bloed. Wisting heeft zijn leven gewijd aan de jacht op criminelen, maar plotseling is hij degene op wie jacht wordt gemaakt. Hij wordt geschorst en moet de vernedering van een verhoor door de rijksrecherche ondergaan. Al zou hij niet zelf met het bewijsmateriaal gesjoemeld hebben, ernstige nalatigheid kan hem toch minstens worden verweten. Daarop staat een gevangenisstraf van vele jaren.
Intussen wordt er weer een jong meisje vermist: Leanna Koupang (Thea Sofie Loch Naess, The Last Kingdom). Ze lijkt sprekend op de meisjes die in de loop der jaren spoorloos verdwenen en zowel familie als politie vrezen daarom al snel voor haar leven. Dat Wisting geschorst is, weerhoudt hem er echter niet van op onderzoek uit te gaan. Samen met Line, die intussen ook tijdelijk op non-actief gesteld is door haar hoofdredacteur, lukt het hem stapje voor stapje dichterbij de waarheid te komen. Totdat de rijksrecherche opdracht geeft hem te arresteren voor het belemmeren van de rechtsgang. Het lukt hem echter al snel weer op vrije voeten te komen, dankzij een regelrechte kunstgreep van de auteur (of scenarist): hij neemt dezelfde advocaat in de armen met wie alle ellende begonnen is.
Het slotakkoord is ook in dit verhaal ronduit dramatisch. Daarin is een speciale rol weggelegd voor Frank Robekk (Gard B. Eidsvold, Aber Bergen). Robekk is een politieagent die na de vermissing van zijn dochter Ellen de weg volledig kwijt is geraakt en intussen ook afgekeurd voor de actieve dienst. Robekk rust echter niet voordat degene die voor de verdwijning van zijn dochter verantwoordelijk is, achter slot en grendel zit. Dat wordt hem uiteindelijk fataal.
Aan het eind van het verhaal wordt niet alleen duidelijk wie Cecilia Linde vermoord heeft; ook de identiteit van degene die met bewijsmateriaal heeft geknoeid, wordt onthuld. En dat levert bepaald een stevige verrassing op.
De kwaliteit van de serie wordt vooral bepaald door het tweede verhaal. Dat is veel boeiender dan het eerste. Spannender ook, met overtuigende rollen van bijvoorbeeld Eidsvold en (opnieuw) Nordin. De vertelsnelheid is ook hoger dan in het eerste verhaal. En al is het verhaal niet helemaal verschoond gebleven van kunstgrepen – niet alleen de kunstgreep die ik hiervoor noemde – toch geef ik de serie als geheel een acht.
Volg WistingWe zeggen dan wel eens dat de tijd alle wonden heelt, maar aan het begin van Hulemannen (De kluizenaar) is Wisting duidelijk nog niet over de dood van zijn vrouw heen, terwijl hij toch al een jaar weduwnaar is. Het voert misschien te ver te beweren dat hij vlucht in zijn werk, maar heel ver bezijden te waarheid zal dat toch ook weer niet zijn. Dat beïnvloedt de relatie met zijn beide kinderen, Line en Thomas, op een negatieve manier. Vooral Thomas heeft er last van dat werk voor zijn vader altijd op de eerste plaats komt.
Prijzen ontving de auteur voor zijn boeken bij mijn weten nog niet. Desondanks leidde de populariteit van de Wisting-boeken wel tot verfilming. Drie jaar nadat de vooralsnog laatste thriller verscheen, zond de Noorse zender Viaplay een (eerste?) televisieserie met de populaire speurder in de hoofdrol uit. Die is gebaseerd op de romans Jakthundene (Jachthonden) en Hulemannen (De kluizenaar). Voor beide verhalen werden vijf afleveringen ingeruimd; tien in totaal dus.
Dat kinderen hinderen (zouden) zijn, weten we al sinds Vadertje Cats. En William Wisting (Sven Nordin, Valkyrien) zal dat aanvankelijk van harte beamen. Want dochter Line (Thea Green Lundberg, Okkupert), die als journalist haar brood verdient, loopt hem in een belangrijk moordonderzoek behoorlijk voor de voeten. Hij is op zoek naar een Amerikaanse seriemoordenaar die al geruime tijd in Noorwegen woont en ook daar inmiddels de nodige slachtoffers gemaakt lijkt te hebben. Zij wil, geïnspireerd door de dood van een buurman, een artikel schrijven over eenzaamheid. De man zat maanden dood in zijn stoel voordat hij werd gevonden. Het lijkt op zelfmoord, maar Line raakt er steeds meer van overtuigd dat hij met geweld om het leven is gebracht. En het wordt steeds duidelijker dat beide misdrijven niet los van elkaar kunnen worden gezien.
Maakt haar eigengereide optreden het werk van haar vader al niet gemakkelijk, ook de komst van twee FBI-agenten ligt aanvankelijk gevoelig binnen het politiekorps van Larvik. Alsof zij niet capabel genoeg zouden zijn om deze zaak op te lossen. Maar zo ziet FBI-agent Maggie Griffin (Carrie-Anne Moss, Humans) het zeker niet. Het zit haar nog steeds dwars dat zij Robert Godwin ooit heeft laten lopen en nu er onverwacht een kans is die fout goed te maken, komt zij maar wat graag uit de VS over om Wisting en zijn collega’s terzijde te staan.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het verhaal aanvankelijk – zeg: drie afleveringen lang – meer onderhoudend dan spannend vond. Dat mijn vrouw onder het kijken appjes begon te beantwoorden, zegt mij dan genoeg. Dat veranderde aan het eind van aflevering vier, als Line door Godwin wordt gekidnapt. Dat leidt uiteindelijk tot een slotakkoord dat het kijken meer dan waar was en mijn waardering van het verhaal wat opkrikte.
Dat succes te voet komt maar te paard gaat, blijkt al meteen aan het begin van het tweede verhaal. Wisting is door het oplossen van Godwins moorden een nationale held geworden en wordt geïnterviewd voor de televisie. Wat hij niet weet, is dat er ook een advocaat is uitgenodigd die een belangrijke rol speelde in een andere spraakmakende strafzaak, de moord op de jonge Cecilia Linde, zeventien jaar geleden. Ook dat onderzoek werd geleid door Wisting. De advocaat beweert nu dat het bewijs dat destijds tot een veroordeling leidde, is vervalst en confronteert de verbijsterde Wisting daarmee voor het oog van duizenden televisiekijkers.
Het lijkt erop dat Vidar Haglund (Christoffer Staib, Folkevalgt) onterecht is veroordeeld voor de moord en de media ruiken bloed. Wisting heeft zijn leven gewijd aan de jacht op criminelen, maar plotseling is hij degene op wie jacht wordt gemaakt. Hij wordt geschorst en moet de vernedering van een verhoor door de rijksrecherche ondergaan. Al zou hij niet zelf met het bewijsmateriaal gesjoemeld hebben, ernstige nalatigheid kan hem toch minstens worden verweten. Daarop staat een gevangenisstraf van vele jaren.
Intussen wordt er weer een jong meisje vermist: Leanna Koupang (Thea Sofie Loch Naess, The Last Kingdom). Ze lijkt sprekend op de meisjes die in de loop der jaren spoorloos verdwenen en zowel familie als politie vrezen daarom al snel voor haar leven. Dat Wisting geschorst is, weerhoudt hem er echter niet van op onderzoek uit te gaan. Samen met Line, die intussen ook tijdelijk op non-actief gesteld is door haar hoofdredacteur, lukt het hem stapje voor stapje dichterbij de waarheid te komen. Totdat de rijksrecherche opdracht geeft hem te arresteren voor het belemmeren van de rechtsgang. Het lukt hem echter al snel weer op vrije voeten te komen, dankzij een regelrechte kunstgreep van de auteur (of scenarist): hij neemt dezelfde advocaat in de armen met wie alle ellende begonnen is.
Het slotakkoord is ook in dit verhaal ronduit dramatisch. Daarin is een speciale rol weggelegd voor Frank Robekk (Gard B. Eidsvold, Aber Bergen). Robekk is een politieagent die na de vermissing van zijn dochter Ellen de weg volledig kwijt is geraakt en intussen ook afgekeurd voor de actieve dienst. Robekk rust echter niet voordat degene die voor de verdwijning van zijn dochter verantwoordelijk is, achter slot en grendel zit. Dat wordt hem uiteindelijk fataal.
Aan het eind van het verhaal wordt niet alleen duidelijk wie Cecilia Linde vermoord heeft; ook de identiteit van degene die met bewijsmateriaal heeft geknoeid, wordt onthuld. En dat levert bepaald een stevige verrassing op.
De kwaliteit van de serie wordt vooral bepaald door het tweede verhaal. Dat is veel boeiender dan het eerste. Spannender ook, met overtuigende rollen van bijvoorbeeld Eidsvold en (opnieuw) Nordin. De vertelsnelheid is ook hoger dan in het eerste verhaal. En al is het verhaal niet helemaal verschoond gebleven van kunstgrepen – niet alleen de kunstgreep die ik hiervoor noemde – toch geef ik de serie als geheel een acht.
Reacties (4)