Being Mary Jane

Ik heb me er al jaren geleden bij neergelegd dat ik bovengemiddeld goed ga op Greys Anatomy en daar kom ik ook gewoon voor uit op feesten en partijen. In het begin mompel je het nog een beetje binnensmonds, terwijl je tegelijkertijd een hele hand borrelnoten wegblaft, maar na verloop van tijd gaat het je steeds gemakkelijker af. Het kost me nu dan ook geen enkele moeite om te zeggen dat ik de vingers aflik bij ‘Being Mary Jane’ en daar staat het feit dat Gabrielle Union een lekker moccagebakje is helemaal los van. Natuurlijk is het ‘t serie equivalent van bij de kapper stiekem door de Viva bladeren om te kijken of vrouwen hun man tegenwoordig het liefst mét of zonder borsthaar hebben, maar who cares.

Toen Beyonce en die andere twee die schijnbaar ook bij Destiny’s Child hoorden, “All the women who are independent!” schreeuwden, toen ging dat waarschijnlijk over Mary Jane. M.J. (Ik mag M.J. zeggen) rockt namelijk haar eigen one-sista-show, bewoont een villa waar MTV Cribs 3 afleveringen aan zou moeten besteden om alle kamers te kunnen laten zien, rijdt een sportieve vierwieler van Deutsche makelij en is niet te beroerd om haar familie te helpen daar waar nodig. Maar als alles haar zo voor de wind gaat, dan is er toch geen reet aan om naar te kijken? Inderdaad. Daarom ketst Mary iedere keer de verkeerde man, heeft de helft van haar familie geen ruggegraat waardoor ze iedere keer uit de problemen geholpen moeten worden en zijn er op het werk ook nog wel wat hordes die genomen moeten worden. Dat is dus allemaal wel smullen geblazen. Tel daarbij op dat er niet eens zo heel slecht geacteerd wordt en dat Mary Jane met enige regelmaat in haar onderbroek door het beeld loopt en je hebt een chick flick die ook voor de man best goed te doen is. Vind ik dan. Maar ik kijk ook Greys. Dus.