Better Call Saul

Better Call Saul. Zelden werd er door menigeen hongeriger uitgekeken naar de aftrap van een nieuwe serie. Rond 8 februari 2015 stond in agenda’s wereldwijd een grote rode cirkel met een overdaad aan uitroeptekens, smiley’s en OMG’s. Zou het Vince Gilligan – het genie achter AMC’s vlaggenschip Breaking Bad – lukken om na Frasier – ontsproten uit de sitcom Cheers – eindelijk weer eens te komen met een spin-off waar niet de tranen van in je ogen schieten? Ja Joey, ik bedoel die belediging van jou. Zou Saul Goodman in z’n eentje het grote gapende gat kunnen vullen dat Walter en Jessie achterlieten toen ze ons na vijf seizoenen apathisch en alleen op de bank aan ons lot overlieten?

Better Call Saul gaat over Jimmy McGill, want voordat Saul Saul werd en hij Walter White in Breaking Bad als advocaat bijstond met wat kleine juridische geschillen, ging hij door het leven als Jimmy McGill en hobbelde hij in z’n gedeukte, roestige Japanner van (potentiële) cliënt naar cliënt, terwijl hij plannen smeedde om ooit een grote jongen te worden in de advocatuur. Dat is inderdaad een hele lange zin én een zin die eigenlijk wel zo’n beetje de hele lading dekt.

Met zorgvuldig doordachte shots die ingelijst niet zouden misstaan bij een foto expositie in een willekeurige klinisch witte art gallery, dialogen om soms de vingers bij af te likken en een Emmy-win-waardige cast, heeft Better Call Saul genoeg in huis om veel andere series gierend jaloers te maken. De te verwachten – vaak uiterst subtiele – verwijzingen naar Breaking Bad geven Gilligan’s nieuwe liefdesbaby een mooie dubbele bodem. Al is het wel vaak een bubbele bodem die alleen de échte Breaking Bad autisten direct in de gaten zullen hebben.

Better Call Saul is dus goed, maar is het ook de serie geworden waarvoor je op een warme, zonnige dag de gordijnen sluit om maar dwangmatig door te kunnen bingen? Op basis van het eerste seizoen ben ik geneigd ‘mwah’ te zeggen. Voor mij zit het ‘m vooral in Saul zelf. Niet iedereen kan solo. Robbie deed het lekker, maar hebben jullie ooit serieus overwogen om op Spotify de naam van één van die andere leden van Take That in te tikken? Ik niet. Saul is voor mij de Gary Barlow uit de Breaking Bad boyband. Prima in groepsverband, maar out on his own is het toch wat lastiger om die valse noten te verbloemen. Hij is gewoon niet the man you love to hate. Niet Louis Litt, die je onbewust zachtjes mompellend op de bank voor rotte vis zit uit te maken, niet Arie Gold die je acht seizoenen lang het liefst dwars door de tv naar z’n strot was gevlogen en al helemaal geen George Costanza. George. George, George, George. Jij heerlijke narcistische, verongelijkte, neurotische Calimero, jij. Afgezet tegen deze fijne klootzakken smaakt Jimmy gewoon wat flauwtjes. Het is niet voor niets dat de beste aflevering er één is waarin hij maar een marginale rol speelt, omdat de spotlichten vol in het gezicht schijnen van een andere gigant uit Breaking Bad, oud-politieagent en Sir Fix-a-lot, Mike Ehrmantraut. Geef die man eens even snel een zooitje prijzen. Los van het karakter McGill is de verhaallijn mij ook wat te magertjes. Echt heel erg spannend wordt het nooit. Aan de andere kant had Breaking Bad ook een aanloopje nodig en begon het echte vuurwerk pas in seizoen twee, dus misschien is ook dit gewoon weer een subtiele parallel tussen beide en moeten we nog even geduld hebben tot ronde twee.

Na Breaking Bad te hebben gezien (beste serie ooit IMO), was dit natuurlijk een opvolger om ook meteen aan te beginnen.
Ik moet zeggen dat de eerste 3 afleveringen wel echt inkomen was hoor. Het beviel me niet meteen. Maar omdat het vaak zo is met series, heb ik het even de tijd gegeven.
Gelukkig maar. Want hoe verder je in de serie komt, des te meer je er echt in komt en je toch weer uitkijkt naar steeds de volgende aflevering.

Uiteraard deze serie pas kijken nadat je BB volledig hebt gezien!