Fargo

Iedereen weet, je moet niet kutten met meesterwerken. Michael Jacksons huzarenstukjes? Gewoon van afblijven met je 90?s alt-rock fikken! Nike Air Jordan I’s in neon geel met ‘n kobaltblauwe swoosh? Heb je de uitvinder van het hedendaags basketbal ooit in die kleuren over het laminaat zien vliegen? Nee? Kappen dan! Met dit in het achterhoofd was er naast euforie toch ook wel sprake van enige terughoudendheid en scepsis (Ja, ik kan al die emoties tegelijkertijd ervaren, ja.) toen FX aankondigde dat ze een serie ging maken van één van de vetste films uit de jaren negentig: Fargo. De gemoederen kwamen enigszins tot rust toen bleek dat de gebroeders Coen voor een aantal afleveringen zelf ook de pen op zouden pakken en dat Billy Bob Thornton zijn uitgewoonde kop ter beschikking had gesteld om van Fargo een serie te maken om de vingers bij af te likken.

Normaal gesproken reageer ik pas op series na het kijken van een heel seizoen, omdat het meer dan eens is voorgekomen dat de boel na een meesterlijke start als een nachtkaars uit gaat, maar Fargo… Fargo? Damn, Fargo! Vanaf het eerste shot voel je ‘m. Het tempo, de rust, de muziek, de uiterst zorgvuldige manier waarop alles in beeld is gebracht en dan fietsen ze er ook nog eens een cast in, waarvan de namen niet zouden misstaan op om het even welke filmposter. Dit kan niet anders dan een serie worden die zich direct in mijn serie Top 10 gaat nestelen. Ik kan dat met droge ogen zeggen, want ik bepaal dat natuurlijk allemaal zelf. Dus.

Jemig wat een hele goeie serie: minstens zo goeds als Breaking Bad!!! Voelt een beetje aan als deze serie! Hoop op een tweede!